1. Krótka historia mojej rodziny. - Stefania Pepławska
2. "Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą..." - Wspomnienia o Krzysztofie Pepławskim
3. "Idź tak, by ślady twoich stóp przetrwały ciebie..." - Wspomnienia Krzysztofa Pepławskiego
4. Nie lękajmy się abstynencji. - Teksty trzeźwościowe Krzysztofa Pepławskiego
5. Módlmy się, bo tylko w modlitwie jest nasza moc i siła. - Modlitwy Krzysztofa Pepławskiego

Skromna historia mojej rodziny i moje duchowe przeżycia na tle przemian dziejowych w Ojczyźnie naszej.

        Przyszłam na świat w Kolonii-Chotum, par. Sulerzyż, jako czwarte najmłodsze dziecko Stanisława i Apolonii z Cywińskich Pepławskich. Były to czasy Drugiej Rzeczypospolitej. Z ówczesnej szkoły wynosiliśmy umiłowanie wartości patriotycznych i religijnych.
Tatuś nasz, o wiele starszy od Mamusi, przeszedł kilkuletnią służbę wojskową w głębi Rosji, walki na froncie I-szej Wojny Światowej i następnie czteroletnią niemiecką niewolę. Cechowała Go szlachecka duma i wyjątkowa gościnność. Matuś ceniąca ludzką mądrość, pragnęła nauki dla swych dzieci za wszelką cenę.
        Moje rodzeństwo to: najstarszy brat Bolesław Ryszard, młodszy Krzysztof Ludomir, następnie siostra Mieczysława i ja Stefania.
        Nagle zsyła Bóg na naszą rodzinę wielkie bolesne doświadczenie. Około piątego roku życia mój młodszy brat Krzysztof zaczyna bardzo powoli tracić sprawność kończyn dolnych, a następnie górnych. To samo dzieje się z siostrą, a następnie ze mną. Tylko mój najstarszy brat Bolesław pozostał zdrowy.
        I tak zaczęła się gehenna naszych Ukochanych Rodziców związana z szukaniem pomocy lekarskiej u największych sław ówczesnej medycyny profesorów w słynnej warszawskiej klinice "Omega". Niestety panowie profesorowie nie potrafili postawić diagnozy, ponieważ choroba była niespotykana, skończyło się więc na eksperymentach z zabiegami chirurgicznymi i kosztownymi aparatami włącznie. Zrujnowało to Rodziców finansowo, ale nie duchowo. Oni do końca nie tracili nadziei na wyleczenie swoich dzieci. Jeśli zawiodła wiedza lekarzy, to zaczęto szukać różnego rodzaju i znachorów, których już pamiętam, gdyż tamte trzynasto, czy szesnastokrotne wyjazdy do Warszawy ominęły mnie na szczęście. Byłam jeszcze maleńka i zdrowa. Znam je tylko ze wspomnień Tatusia i rodzeństwa.
        A tymczasem nadszedł czas pójścia do szkoły. Tatuś codziennie zimą i latem odwoził i przywoził nas w koniki, gdyż szkoła oddalona była o ponad kilometr, a samochodów tak ułatwiających dzisiaj podobne sytuacje wówczas nie było. Szkoła w Chotumiu była najlepszą w całej okolicy mając wspaniałych nauczycieli i tym samym wysoki poziom nauczania. Kochałam szkołę i moich wychowawców, lgnęłam do niej całym sercem. Zaczęłam ja mając sześć lat. Niestety, to sielskie moje dzieciństwo trwało tylko trzy lata. Bracia i siostra zdążyli ukończyć "Szkołę Powszechną" przed wojną, ja musiałam się uczyć na tzw. "tajnych kompletach" razem z koleżanką i dwoma kolegami.
        Młodszy brat Krzysztof w roku 1938 rozpoczął naukę w Gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego w Ciechanowie i dopiero tu lekarz szkolny dr Malinowski badający kandydatów po egzaminach wstępnych po długim wertowaniu ksiąg lekarskich znalazł nazwę naszej choroby "postępujący zanik mięśni na tle neurologicznym".
        Do wybuchu wojny brat mój zdążył ukończyć tylko pierwszą klasę, ale jeden rok nauki np. języka niemieckiego wystarczył mu by doskonale rozmówić się z Niemcem. To samo było z łaciną czy po wojnie z angielskim, którego uczył się dłużej.
        Naukę przyswajaliśmy sobie stosunkowo łatwo. Szkoła była najciekawszym miejscem na ziemi i dlatego Mamusia po powrocie z wywiadówek miała zawsze promienny uśmiech na Kochanej Twarzy, co było małym szczęściem dla całej rodziny.
        Wakacje w 1939 roku upływały pod znakiem jakiegoś niepokoju społecznego, a w sierpniu nagle obiega Polskę budzące grozę słowo "powszechna mobilizacja", a więc wojna! Nie dotyczy to jednak naszej rodziny, ponieważ Tatuś już ukończył sześćdziesiąt pięć lat, a brat miał dopiero siedemnaście. Odchodzą jednak sąsiedzi, krewni i mój ulubiony wychowawca pan Kazimierz Stelmaszewski zostawiając żonę z dwuletnią córeczką i sześciotygodniowym synkiem. Jest ogólny płacz i przestrach.
        I tak 1-go września 1939 roku wybuchła II-ga Wojna Światowa. Na Ciechanów spadają pierwsze bomby raniąc i zabijając kilka osób. Trzeciego września w niedzielę od strony Mławy nadciągają rzesze uciekających rodzin z całym swym dobytkiem. Słychać ryk przestraszonych krów, płacz dzieci i ogromne zamieszanie. W naszym domu jest pełno ludzi, którzy wstępują aby się rozgrzać, gdyż noc jest bardzo zimna. Łuny pożarów i kolumny cofających się wojsk dopełniają miary zamętu i grozy. U nas też wszystko przygotowane do ucieczki. Sąsiedzi jedni już wyjechali, inni czekają na decyzję naszych rodziców. Tatuś jednak nie decyduje się na opuszczenie swego domu i zostajemy razem z kilkoma innymi rodzinami.
        Wszystko to odbierane oczami i sercem dziecka miało wymiary jakiegoś apokaliptycznego kataklizmu, ale to był dopiero początek koszmaru okupacyjnej nocy, która potem nastąpiła.
        Bombardowania naszych okolic trwały stosunkowo krótko, front przesunął się wgłęb Kraju i wkrótce zobaczyliśmy niemieckich żołnierzy motocyklach. Niemcy rozpoczęli swą okrutną władzę w Polsce. Dla Polaków zabrakło w sklepach: soli, drożdży, nafty, mydła i innych artykułów. Żywność na wsi na szczęście była swoja, ale za zabicie świni groziła kara śmierci. Rozpoczęły się aresztowania nauczycieli, księży i innych wykształconych osób. Aresztowany i wywieziony do obozu w Dachau zostaje mój chrzestny, kierownik naszej szkoły Feliks Kowalski. Jednak największy dramat w naszej rodzinie nastąpi nieco później i to najtrudniej będzie mi opisać. Niemcy zaślepieni pychą rasizmu w okrutny sposób znęcają się nad Żydami, a także nad Polakami. Zaczynają krążyć pogłoski, że chcą wymordować wszystkich chorych, określanych dziś modnym słowem "niepełnosprawni".
        I tu zaczyna się ów dramat. W połowie lutego 1940 roku pan sołtys przynosi pisemny nakaz zawiezienia nas w dniu 20-go lutego do odległego o pięć kilometrów Ościsłowa na rzekome "badanie lekarskie". Co działo się w naszym domu przez tych kilka dni pominę świętym milczeniem, choć mimo iż minęło od tamtej pory już ponad pół wieku doskonale pamiętam każdą chwilę wówczas przeżytą. Nie zostaliśmy zamordowani w Ościsłowskim Lesie dzięki bohaterskiej postawie naszych Rodziców ich świętej rodzicielskiej Miłości. Tatuś nasz pojechał do Ościsłowa sam, a Mamusia razem z nami na klęczkach modląc się czekała, że jeśli przyjadą po nas to zginiemy wszyscy razem. Inne były jednak plany Bożej Opatrzności względem nas i "bramy piekielne" Jej nie przemogły. Niemcy nie zatrzymali Tatusia, lecz grożąc karami odesłali do domu.
        Od tej chwili, aż do końca okupacji Rodzice musieli nas ukrywać. Jeśli pojawili się żandarmi, chowaliśmy się gdzie kto mógł, ale na skutek tych przeżyć choroba uczyniła gwałtowny postęp. Moja siostrzyczka i ja prawie przestałyśmy samodzielnie chodzić. To samo z Rodzicami ich zranione serca ciągle dawały o sobie znać. Tatusiowi jakby nagle przybyło wiele lat, a silne przeżycia pochyliły Jego Siwą Głowę do ziemi.
        Niemcy zmuszają wszystkich do niewolniczej pracy. Nawet dzieci zamiast nauki w szkole zmuszane są do zbierania kamieni na drogach i polach, a gospodarze posiadający konie wożą kamienia na budowę dróg. Zburzone zostają wszystkie kamienne parkany przy kościołach, cmentarzach i prywatnych gospodarstwach. Główny ciężar tej niewolniczej pracy wyznaczonej przez sołtysów spada na barki naszego najstarszego brata. To on jest prawie codziennie poza domem, wożąc kamienie lub inne materiały.
        A wracając do naszej rodziny to 26 lutego 1942 roku umarł mój ukochany Dziadziuś śp. Feliks Cywiński, u którego znajdowałam schronienie w każdym niebezpieczeństwie. Była to dla mnie pierwsza bolesna strata.
        Pobieram lekcje (oczywiście po kryjomu) u pani Stelmaszewskiej, która mieszka teraz blisko nas, a jednocześnie zaczynam uczyć się od swej siostrzyczki ręcznych robótek i zaczynamy robić na drutach swetry, sukienki i inne potrzebne rzeczy dla całej rodziny. Materiał tzn. wełna i len też są wyprodukowane we własnym zakresie. Brat Krzysztof zajął się hodowlą królików. Czytamy bardzo wiele książek, głośno na zmianę dla całej rodziny.
        Na wsi łatwiej było przeżyć okupacyjną biedę i dlatego wiele ludzi z miast schroniło się u krewnych czy znajomych. U nas też przebywała znajoma pani z Warszawy ze swoją siostrzenicą. Czasem zjawiał się jakiś wystraszony Żydek, który zdołał ujść śmierci i błąkał się po naszej okolicy. Brat ukrywał go gdzieś w sianie, zanosił mu jedzenie i Żydek znowu gdzieś znikał.
        Nadszedł rok 1944. Terror niemiecki nasila się, gestapo przejmuje władzę, mnożą się aresztowania Akowców. Jednocześnie zabierają młodych ludzi do kopania okopów. W pierwszej grupie zabierają naszego brata, lecz na szczęście po miesiącu wraca do domu. Powstanie Warszawskie przeżywamy bardzo mocno, tym bardziej, że nasze znajome mają tam całą rodzinę.
        Z frontu nad Narwią słychać głuche odgłosy strzałów przez kilka tygodni, a w październiku w całej okolicy rozlokowują się na odpoczynek wycofani z frontu niemieccy żołnierze. Bronią i ochraniają polską ludność cywilną. Żandarmi zaprzestają swoich najazdów. Ludzie czują się bezpieczniej, ale wojsko się wymienia, przychodzą nowi, a w styczniu 1945 roku jest to już jakiś sztab gestapo w czarnych mundurach. Przez radiostację nadają głośno jakieś szyfrogramy. Ponure twarze nie wróżą nic dobrego. Wtulona gdzieś w kąciku jestem pewna, że za chwilę pozastrzelają nas z rewolwerów, które mają przy boku. Trwa to kilkanaście godzin i nagle zaczynają szybko biegać, zwijają kable, wyłączają warkoczące silniki i w ogromnym pośpiechu opuszczają nasz teren. Do tej pory uważam to za prawdziwy cud, że zostaliśmy przy życiu.
        Teraz wydarzenia następują szybko po sobie. Zabierają brata z wozem i końmi do wywożenia uciekających Niemców z Ościsłowa. Błagamy Boga całą noc i brat wraca do domu. Jeszcze jakiś oddział niemieckiego wojska zatrzymał się na krótko, ale już armatnie kule lecące gdzieś od strony lotniska w Sokołówku trafiają w niemiecki czołg zabijając kilku żołnierzy, a następnego dnia tj. 17-go stycznia 1945 roku wkraczają wojska Radzieckie. Jadą wszystkimi drogami i od razu jest ich wszędzie pełno. Skończyła się okrutna okupacja. Rozpoczyna się nowy okres dziejowy w naszej Ojczyźnie.
        Wyzwoleńcza Armia, przynosząc nowe zniewolenie zamiast wolności, zabiera wszystko, czego nie zdążyli zabrać Niemcy. Gospodarstwo jest doszczętnie spustoszone, zostaje jeden koń i dwie krowy. Ostatnie świniaki każą oddać dla armii. Bez względu jednak na grożące nam nowe represje, dla nas było najważniejsze to, że już nie grozi nam śmierć.
        Nauczyciele w szybkim tempie organizują prawdziwe szkoły i już w lutym 1945 roku rozpoczynamy naukę. Brat Krzysiu w gimnazjum im. Zygmunta Krasińskiego przy ulicy Powstańców Warszawskich w Ciechanowie, a my z siostrzyczką w domu, ponieważ z chodzeniem były już trudności. Przychodzi nauczycielka, która już wcześniej przerobiła program gimnazjum ze swoimi pasierbami i młodszym bratem. Uczymy się intensywnie, aby przerobić jak najwięcej materiału. Pani Irena Kowalska przychodzi także w wakacje.
        Tymczasem starszego brata Bolesia w maju zabierają do wojska, gdzie grozi mu wysłanie do Rosji na wojnę z Japonią. Mamusia z różnymi zaświadczeniami jedzie do Lublina i po tygodniu szczęśliwie wracają oboje do domu.
        Coraz wyraźniej daje się odczuć jaki kształt polityczny będzie miał rząd w Polsce. Ustrój oparty a nienawiści człowieka do człowieka na walce klas. Każdy kto coś posiada to wróg. Odbiera się ziemię tzw. "obszarnikom" i wypędza się ich aż poza teren powiatu. Tę zagrabioną ziemię rozdaje się wspaniałomyślnie byłym robotnikom rolnym po 5 ha, są zwolnieni od podatków, na kilka lat otrzymują kredyty na budowę domów i w ten sposób rząd zyskuje sobie sprzymierzeńców kosztem innych ludzi.
        Tymczasem rolnicy posiadający własne gospodarstwa, zwłaszcza większe, nazywani są jakimś dziwnym i pogardliwym mianem "kułaka". Ich to wyłącznie obarcza się ciężarem dostarczania żywności dla "klasy robotniczej" w mieście. Tzw. "obowiązkowe dostawy" zboża, mięsa i mleka przerastają o wiele całą produkcję, zwłaszcza, że gospodarstwa są wyniszczone, a "dostawy" prawie bezpłatne. W ten sposób dąży się do skolektywizowania wsi do pozbawienia rolników ich własności. Jednak mimo niezliczonych szykan z karami aresztu włącznie, nie pozwolili polscy rolnicy odebrać sobie ziemi praojców i zniszczyć jej w P.G.R.-ach, które i tak były utrzymywane kosztem indywidualnych rolników.
        W szkołach trwa intensywna nauka. W ciągu roku przerabiany jest program dwóch klas. Młodzież doświadczona przeżyciami okupacyjnymi uczy się chętnie i wytrwale. Nauczyciele to jeszcze kadra przedwojenna, więc i idee wyniesione ze szkoły są wierne Bogu i Ojczyźnie.
        Mój najdroższy Brat ukończył gimnazjum w Ciechanowie i zdał egzamin do Liceum Spółdzielczego w Warszawie. Profesorowie doradzali prawo, lecz jego fascynowała zawsze jakaś praca twórcza, a spółdzielczość, zwłaszcza rolniczą, już przed wojną zaczęto bardzo propagować. Piękny przykład dał Ksiądz Bliziński w Liskowie koło Poznania (jeśli dobrze pamiętam). "Socjalizm" wkrótce zniszczył ideę spółdzielczości, lecz wówczas jeszcze wszyscy byli pełni nadziei.
        Czas wypełniony nauką i pracą mija bardzo szybko, lecz rozstanie z naszym braciszkiem, który teraz z Warszawy przyjeżdża do domu bardzo rzadko jest dla nas wszystkich bardzo przykre. Jesteśmy świadomi jak ciężko mu jest dojeżdżać z Saskiej Kępy, gdzie mieszkał na stancji, na uczelnię mieszczącą się przy ulicy Szpitalnej.
        W tym czasie słynny chirurg profesor Gruca daje nam wielką nadzieję wyleczenia naszej choroby dziwiąc się w dodatku jak można było się tak długo męczyć. Dla upewnienia się jednak kieruje brata na dodatkowe badanie do profesora Opalskiego neurologa, który rozwiewa nadzieję, oświadczając, iż medycyna na obecnym poziomie jeszcze nie zna sposobów przeszczepiania nerwów.
        Tymczasem 6-go stycznia 1946 roku w święto Trzech Króli odbył się ślub naszego starszego brata z Czesławą Tomczykowską. Więź trwa nadal, choć tworzą oni już własną rodzinę, a przychodzące na świat ich dzieci są dziećmi nas wszystkich. Chrzestnym ojcem najstarszego synka Tadeusza zostaje jego Stryjek, a chrzestną matką młodszej córeczki Agnieszki jej Babcia a nasza Mama. Jest jeszcze najmłodszy Piotr, który urodził się już później.
        To są bardzo trudne lata "Stalinowskiego" terroru. Brat próbuje "„szczęścia" w pracy w kopalni na Śląsku, lecz po roku wraca na rodzinną ziemię by bronić uświęconego pracą i potem dziedzictwa praojców. Tatusia siły zaczynają wyraźnie słabnąć. Brat Krzysztof po ukończeniu szkoły w Warszawie wraca do domu i przez kilka miesięcy pracuje jako nauczyciel w Chotumiu. Jednocześnie konstruuje sobie pojazd na wzór roweru, lecz poruszany rękami, do którego z czasem zainstaluje silniczek elektryczny. Po piaszczystej drodze na wsi ciężko jest jeździć, On jednak jest niestrudzony zarówno w pomysłach ułatwiających trudne sytuacje, jak i w ich realizacji. Jest skarbem i cichym autorytetem dla całej rodziny.
        18-go marca 1951 roku w Palmową Niedzielę w wieku 77 lat odchodzi do Pana nasz kochany, sterany życiem Tatuś. To przeżycie jest dla mojej nadwrażliwej natury tak bolesne, że gorąco proszę Boga, abym już nigdy nie musiała przeżywać śmierci nikogo z rodziny. Pan miał wobec mnie inne plany, o czym miałam się później przekonać. Uczyć się jednak na razie nie mogę. Moja duchowa łączność z Tatusiem trwa nadal. Spotykamy się we śnie. Nasz rodzinny różaniec, któremu zawsze przewodniczył Tatuś, przejmuje teraz nasza Siostrzyczka.
        Brat Krzysiu stara się o pracę w Ciechanowie i otrzymuje ją wkrótce. Od 1-go maja 1951 roku zaczyna pracować w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni S.Ch. przy ulicy Sienkiewicza 79. Mieszka na stancji u pani Ładyńskiej, a we wrześniu dostaje przydział mieszkania, tzn. mały pokój z używalnością wspólnego korytarza i łazienki z dwoma innymi rodzinami, przy ulicy Wandy Wasilewskiej 11.
        W ten sposób zaczyna się nowy okres w naszym rodzinnym życiu. Razem z Mamusią i Siostrzyczką przenosimy się do skromnego mieszkania naszego Braciszka i będziemy mieszkać tam ponad 6 lat. Zabieramy ze sobą małą Agniesię, ponieważ rodzice zajęci jesiennymi pracami w polu, a my opiekowałyśmy się nią od urodzenia.
        Doświadczenie robótek ręcznych nabyte w czasie okupacji bardzo nam się przydaje. Robimy na drutach swetry, bluzeczki i w ten sposób się utrzymujemy.
        Jakie to były szczęśliwe lata. Jaka radość z możności zapracowania na własne utrzymanie! Matuś nasz "Anioł Opiekuńczy" bardzo szybko przystosowała się do nowych warunków życia. Mimo piętrzących się przeróżnych trudności i problemów w tych niełatwych dla Polaków latach my byliśmy bardzo szczęśliwi, bo tworzyliśmy jedno serce i jednego ducha. Żyliśmy tylko jednym pragnieniem, żeby Mamusia nigdy nie płakała i chyba to udało nam się osiągnąć. Matuś nasza Ukochana kochała nas tak subtelną miłością jak gdyby zgromadziła w swym sercu delikatność wszystkich matek na świecie. A Opatrzność Boża czuwała wciąż nad nami dając dyskretnie znać, że wie o nas wszystko.
        Jesienią 1954 roku otrzymujemy "pokojowe" fotele na kółkach wyprodukowane w Filadelfii. Była to niespodzianka i radość przyprawiająca o zawrót głowy. O takich wózkach nikt w Polsce wówczas nawet nie marzył. Tam ten przemysł powstał już dawno, dzięki temu że prezydent Roosevelt musiał posługiwać się takim wózkiem po przebytej chorobie "Heinego-Medina". Możemy już pojechać do kościoła i swobodnie poruszać się po mieszkaniu.
        Cierpliwie czekamy na większe mieszkanie w nowo budowanym domu przy ulicy 17-go Stycznia. Otrzymujemy je w listopadzie 1957 roku. Są to dwa pokoiki z kuchnią, przedpokojem i łazienką. Jednocześnie rozpoczynamy pracę na maszynie trykotarskiej, zamiast jak dotąd a drutach. Obsługi maszyny uczy mnie oczywiście brat, który zawsze wszystkiemu poradzi, a instrukcja jest napisana po niemiecku. Powoli wprawiamy się do nowego sposobu pracy. Maszyna jest ręczna nie elektryczna, więc spędzam przy niej całe dnie i wieczory. Siostrzyczka i Mamusia wykańczają te sweterki i tak czas wypełniony intensywną pracą ucieka bardzo szybko.
        Zabieramy do siebie dzieci naszego Brata już do ostatniej klasy szkoły podstawowej, gdyż jako dzieci "kułaka" nie mogłyby zdać egzaminu do liceum. Pierwszy przychodzi Tadzik. Jest zdolnym uczniem. Pragnieniem ojca jest, aby został lekarzem weterynarii. Następnie Agnieszka, która wie od zawsze, że chce zostać nauczycielką.
        Tymczasem Stryjek tzn. mój Najdroższy Brat przechodzi z pracy na rentę inwalidzką. Są to lata sześćdziesiąte. Przeżywa to bardzo, lecz jak w każdej sytuacji nie załamuje się. Energicznie zabiera się do budowy małego samochodziku z silnikiem i kołami polskiego motocykla. Później kupuje na raty czeski "Verolex", a dopiero w roku 1970 dostaje przydział na kupno prawdziwego samochodu marki Trabant. Był bardzo szczęśliwy, że mógł nareszcie zabrać do samochodu całą rodzinę i wozić wszędzie zgodnie z pragnieniami. Pierwsza nasz pielgrzymka była oczywiście do Niepokalanowa. Potem była Częstochowa i inne sanktuaria, ale nie tylko. Pamiętam jednak jego radość, gdy mógł kiedyś przywieźć księdza z Panem Jezusem. Mówił wówczas, że samochód spełnił swe najważniejsze zadanie.
        Mój Najdroższy Brat! Mój Mocarz Ducha! Zgodnie ze swoim imieniem! Jak dobrze było żyć pod Jego najczulszą, najdelikatniejszą, a taką zwykłą opieką.
        Wracając do dzieci, to Tadzik po otrzymaniu matury w 1965 roku wybiera Szkołę Analityczną w Warszawie, a za dwa lata Agnieszka po maturze zgodnie ze swoimi pragnieniami zdaje szczęśliwie egzamin do Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku. Tęsknię za nią bardzo, tym bardziej, że taka młodziutka (ma dopiero 17 lat) musi już samodzielnie zmierzyć się z obcym, twardym światem.
        Przychodzi do liceum także najmłodszy Piotr, lecz po pierwszym roku rezygnuje z dalszej nauki zniechęcony poprawką z języka niemieckiego. Zresztą jego od dziecka bardziej interesowało gospodarstwo niż starsze rodzeństwo i to on został z rodzicami w rodzinnym domu. Jak ciężka jest praca rolnika wie tylko ten kto na wsi się urodził i jej zakosztował. Ziemia wymaga ciągłej pielęgnacji, aby mogła wydać plon. Jeśli dodać do tego budowę domu i innych obiektów gospodarczych to wtedy mamy pełny obraz mozołu tych naszych niedocenianych i krzywdzonych producentów żywności.
        Tymczasem Tadzik wraca z Warszawy po ukończeniu swojej szkoły i rozpoczyna pracę w ambulatorium kolejowym. Stryjek przedstawił go młodemu księdzu prefektowi Ryszardowi Knapińskiemu opiekunowi ministrantów (obecnie profesor KUL-u) i powstała w owym czasie serdeczna przyjaźń trwa do dziś. Tadzik był ministrantem i bardzo dużo udzielał się w pracy społecznej przy parafii. Łączyła go też bardzo serdeczna więź z prezesem ministrantów Markiem Sokołowskim obecnie Jezuitą opiekunem młodzieży akademickiej w Warszawie.

        Proboszczem naszej parafii jest ks. prałat Stanisław Tenderenda. Grupka starszych ministrantów, którzy przychodzą do naszego domu to między innymi: Andrzej Wojciechowski, Jacek Grzybowski, Sławek Wróblewski, Maciek i Jurek Wypysiak. Wspólna służba przy Ołtarzu Pańskim, oraz wyjazdy z ks. Opiekunem w góry- ich majestat i piękno zacieśniają i utrwalają więzy przyjaźni.
        Ksiądz Knapiński jednak w 1970r. zostaje przeniesiony do Płocka. Jego zwierzchnikiem jest ks. prof. Mirosław Paciuszkiewicz (późniejszy jezuita), który prowadzi duszpasterstwo starszej młodzieży przy parafii św. Jana Chrzciciela zwane "Arką". Tadzik jeżdżąc często do księdza poznaje nowych ludzi, z którymi nawiązuje trwałą przyjaźń. Poznaje też tam swą przyszłą żonę Ewę Chylińską, słuchaczkę Studium Nauczycielskiego w Płocku.
        Tymczasem do Ciechanowa przychodzi młody niezwykle utalentowany, mądry ksiądz Roman Marcinkowski. Głosi piękne homilie i od razu zaskarbia sobie sympatię całej parafii. Będąc Opiekunem ministrantów bywa czasem miłym Gościem w naszym domu. Ma ujmujący sposób bycia, humor i głęboką subtelność. Podświadomie czuję się, że ma On do spełnienia ważną rolę w Kościele. Kiedy więc 28-go lutego 1985r. usłyszeliśmy przez "Radio watykańskie" wiadomość, że Ojciec św. mianował ks. R. Marcinkowskiego biskupem Kościoła Płockiego, radość nasza nie miała granic. Teraz jednak po zaledwie kilkunastomiesięcznym pobycie w Ciechanowie ks. biskup skierowuje Go do pracy w sąsiedniej wiejskiej parafii Pałuki dla odbudowania "Królestwa Bożego" w duszach tamtych ludzi. Bardzo przeżywamy to rozstanie, lecz ważne jest, że ksiądz przyjmuje tę decyzję ze spokojem i pracę na nowej trudnej placówce traktuje jako bardzo poważne zadanie .
        Ksiądz Knapiński z grupą "swojej" płockiej młodzieży przyjeżdża do nas kilkakrotnie, a 3 kwietnia 1972 r. w drugim dniu Wielkiej nocy błogosławi Związek Małżeński Tadeusza i Ewy w Kościele Farnym w Ciechanowie. Obdarzy ich Bóg czwórką dzieci: Marcinem, Joanną-Marią, Maciejem, i najmłodszą Agnieszką.
        Następne daty kroniki rodzinnej to rozpoczęcie pracy w szkole w Bądkowie przez bratanicę Agnieszkę od września 1972r. w charakterze nauczycielki, a potem też dyrektorki. Przepracuje tam sześć lat, a 24.06.1978r. odbył się jej ślub w rodzinnej parafii w Sulerzyżu z Waldemarem Morawskim. Ich dzieci to: Magdalena i Ola. Następnie przenosi się do pracy do Warszawy, gdyż tam mieszka jej mąż.
        Najmłodszy brataniec Piotr założy rodzinę dopiero w 1986r. z Bożeną z domu Tadrzak, a jego dzieci to Malwinka i Darek.

        Dziś kolejna - już 55-ta rocznica zakończenia II wojny światowej. Po przerwie spowodowanej chorobą pragnę dopisać jeszcze kilka wspomnień z minionych dziejów. Najważniejszą prawdą jest, że tylko dzięki szczególnej opiece Matki Najświętszej Kościół w Polsce oddany Jej przez Prymasa Tysiąclecia, kardynała Stefana Wyszyńskiego, nie uległ zagładzie w ponurych latach powszechnej ateizacji, pomimo najróżniejszych prześladowań i represji. Bóg w Swoim Miłosierdziu posługiwał się różnymi ludźmi - takimi jak ksiądz Franciszek Blachnicki, ksiądz Jerzy Popiełuszko (obecnie Kandydaci na Ołtarze), aby przygotować nas na Wielkie Wydarzenia, jakie wyprosiła dla Polski Jej Królowa .
        16 października 1978 roku przeżywamy wydarzenie, które przerasta wszelkie oczekiwania i nadzieje. Polak - ks. Kardynał Karol Wojtyła z Krakowa wybrany Papieżem !!! Cała Polska pada na kolana. To jest początek wyzwolenia z duchowej niewoli, która trwała tak wiele lat. Władze państwowe muszą liczyć się z osobą Ojca św., który jest najwyższym autorytetem moralnym dla całego świata. Za kilka miesięcy, w czerwcu 1979r. Ojciec św. przyjeżdża do swej umiłowanej Ojczyzny i jak "Błogosławiony Prorok" budzi ducha Narodu. Ludzie śmielej podnoszą zgarbione plecy i pod przewodnictwem symbolicznego LECHA wybucha spontaniczny ruch społeczny "Solidarność", który skupia 10 min Polaków. Pod jej naciskiem pada reżim bezbożnego komunizmu, ale szatan nie daje za wygraną. Bezbożni jego słudzy przygotowują zamach na życie Ojca św. i 13 maja 1981 r. na placu Św. Piotra podczas środowej audiencji ogólnej Ojciec św. zostaje ugodzony zbrodniczymi kulami zamachowca. Świat zamarł w Bezruchu. Kościół w Polsce i na całym świecie na kolanach błaga Boga o ocalenie życia Ojcu św.
        Ja proszę ś.p. Rodziców Ojca św. o pomoc. Nikt jednak, nawet sam Ojciec św. nie pamiętał, że w tym dniu przypadała kolejna rocznica Objawień Matki Bożej w Fatimie. To Ona ocaliła życie Ojcu świętemu. Cierpienie jednak było długie i bolesne.
        Rok ten przyniesie Polsce jeszcze więcej cierpienia. 28-go maja umiera duchowy przywódca narodu - Prymas Tysiąclecia Kardynał Stefan Wyszyński, zaś 13-go grudnia gen. Wojciech Jaruzelski ogłasza "stan wojenny" w Polsce. Przeżywamy kolejne chwile grozy.
        W świetle tych wydarzeń chcę wrócić do małych dziejów naszej rodziny. Jesteśmy sami, gdyż dzieci "nasze" mają już własne rodziny i mieszkaj ą poza Ciechanowem. I wtedy właśnie, w pierwszych dniach "stanu wojennego" na horyzoncie pojawia się Krysia.
        Dziewczynka, która w niezbadanych planach Bożych miała stać się pełnoprawnym członkiem naszej rodziny trafia do nas na święta Bożego Narodzenia w sytuacji zupełnie nie planowanej. To ktoś inny miał ją wziąć na okres świąteczny ze szkoły specjalnej dla "Dzieci Głuchych" w Gołotczyźnie. Jednak w ostatnim momencie zrezygnował i została sama w internacie, gdyż wszystkie dzieci wyjechały na święta do swoich rodzin. Wtedy zdecydowaliśmy się przywieźć ją do nas, mimo obaw, że będzie się nudziła w naszym domu. Krysia jednak od razu poczuła się dobrze w rodzinnej atmosferze ciepła i serdeczności. Tego jej właśnie brakowało. Odtąd już "Wujek" przywoził ją na każde święta i wakacje, ponieważ pisała, że zbliżają się święta i ona chce przyjechać "do domu". Pokochaliśmy ją jak własne dziecko, a ona odwzajemniła się tym samym. Przywiązała się do nas, bo od swoich rodziców nie doznała niestety miłości. Do szkoły w Gołotczyźnie została przywieziona prosto ze szpitala, w którym przebywała prawie dwa lata po strasznym poparzeniu. Uratowano jej życie, lecz niestety, na skutek bardzo silnych leków straciła słuch. Porozumiewa się jednak doskonale z otoczeniem przez odczytywanie z ust. Jest też bardzo spostrzegawcza. Szybko zauważyła, że Wujek jest cichym, lecz faktycznym i pewnym autorytetem dla całej rodziny.
Ona też czuła to samo. Jeździ oczywiście z nami do kościoła i powoli zaczynamy naukę religii. Dziedzina dla niej zupełnie nieznana, lecz dusza bardzo chłonna przyjmuje prawdy wiary zadziwiająco łatwo i trafnie.
Przygotowujemy ją do I-szej Komunii Świętej. Egzamin przeprowadza Przełożona Sióstr Pasjonistek - katechetka Siostra Mariusza, a następnie Ksiądz Kanonik Czesław Głowicki - proboszcz parafii farnej w Ciechanowie. Uznali zgodnie, że Krysia może przystąpić do sakramentów św. Ponieważ jednak nie było pewności, czy była ochrzczona, więc warunkowo przyjęła najpierw sakrament chrztu św. w kaplicy wystawienia, a następnie przystąpiła do sakramentu pokuty i komunii św. Był to dzień 9 sierpnia 1984r. Stopniowo z "na pół uwiędłego pączka" (jak to określił ktoś z naszych przyjaciół) jej intelekt rozwinął się doskonale.
        A w Ojczyźnie naszej trwa przygnębiająca, mroczna atmosfera "stanu wojennego" wraz z poniżającymi, zbrodniczymi jego konsekwencjami, gdzie "brata zabija brat". Przywódcy, a także bardziej aktywni członkowie "Solidarności" internowani; giną górnicy w obronie wolności narodu. Rozzuchwalona "bezpieka" szaleje. Jej funkcjonariusze zaczynają zjawiać się także w naszym domu, wypytując o jakieś ulotki, które rzekomo przejęli, lecz nigdy ich nam nie pokazali. Głównie chodziło o naszą mocną więź z Kościołem, jak to później określił ich członek.
Giną skrycie, podstępnie mordowani księża , a wśród nich duchowy przywódca "Solidarności", Święty Kapłan" Ksiądz Jerzy Popiełuszko. Zbrodnia jest tak perfidna i straszna, że przeraziła nawet samych zbrodniarzy. Wkrótce rozpadł się ich urząd. Śmierć Księdza Jerzego napełniła nas ogromnym bólem, lecz pogrzeb Jego stał się wielką manifestacją narodu. Matuś nasza tak głęboko przeżywa tę tragedię, że w żaden sposób nie możemy Jej pocieszyć. Schorowane, słabiutkie serce solidaryzuje się z sercem Tamtej Matki w Jej strasznym bólu. W tej niepewnej sytuacji społecznej mijają miesiące i lata.
        W 1987 roku przeżywamy kolejną trzecią pielgrzymkę Ojca św. do Polski. Tym razem i ja mam mieć to wielkie szczęście bezpośredniego spotkania z Namiestnikiem Pana Jezusa na Ziemi. Choć nie bez przeszkód i trudności, spełnia się moje wielkie pragnienie.
        Dwunastego czerwca 1987r. w gdańskiej katedrze Ojciec św. kładzie swoje święte dłonie na mojej głowie, a na moją prośbę "Ojcze święty podziel się z nami swoim krzyżem" - odpowiada "zawsze się dzielę".
        Bóg w swoich niepojętych planach chciał mnie umocnić na przeżywanie tych strasznych ciosów, które dalsze życie przynieść miało.
        Bardzo trudno będzie mi wspominać to ostatnie dziesięciolecie, lecz bez tego obraz naszej rodziny byłby niepełny. Mateńka nasza słabnie coraz bardziej, schorowane serce źle pracuje. Siostrzyczka moja jest zawsze przy Niej, a ja więcej jestem w kuchni, próbując zastąpić mamusię w przygotowywaniu posiłków.
        Sytuacja ta trwa jeszcze kilka miesięcy, lecz wkrótce spada na nas pierwszy cios, który rozpoczyna wielką żałobę w naszym domu. 21-go marca 1988r. Pan Bóg zabiera do Siebie nasza Siostrzyczkę Mieciunię, Przyczyną był wylew krwi do mózgu. Tak mało o Tobie Siostrzyczko moja najmilsza piszę, gdyż to właśnie życie Twoje było tak ciche i skromne, nie lubiłaś dużo mówić - wolałaś się modlić i pracować. Rozumiałyśmy się bez słów. Wzorowałam się na Tobie od dziecka.
        Przyszedł czas bolesnego rozstania. Zawsze byłam pewna, że to ja pierwsza odejdę. Nie potrafię tego przeżywać, serce skamieniałe w bólu nie reaguje na nic - wiem tylko, że mam ratować Mamusię. Jest jednak mój najdroższy Brat, który w każdej sytuacji znajduje błogosławiony sposób przeżywania tego, co Bóg nam wyznacza. Jest też mój starszy Brat, który w ciężkich chwilach jest zawsze z nami.
        Dla Matusi naszej było to jednak zbyt bolesne. Słabe serce nie mogło tego znieść. Po kilku miesiącach tworzy się zator w mózgu i w tym stanie musi już żyć do końca. Tymczasem Krysia kończy swoją szkołę i przy pomocy życzliwych osób otrzymuje pracę w Ciechanowie. Jest więc z nami na stałe. Jeszcze Mamusia uczy ją właściwych sposobów pieczenia ciasta czy gotowania. Wkrótce też otrzymuje przydział na mieszkanko, które "Wujek" jej urządza i wykupuje na własność. Jest bardzo szczęśliwa. Cieszy się zarówno mieszkaniem, jak i tym wszystkim, co stanowi jej własność.
        Do kościoła w niedzielę jeździ z Wujkiem, mnie zaś zabiera Tadzik na inną godzinę, żeby Matuś nigdy nie była sama. W międzyczasie odchodzi z naszej parafii ks. Proboszcz Jan Włoczewski, który przy trumnie mojej Siostrzyczki odprawił w naszym mieszkaniu mszę św.. Jesteśmy Mu bardzo wdzięczni.
        Nowy proboszcz to ks. kanonik Eugeniusz Graczyk, oddany, ofiarny duszpasterz, wspaniały, kochany Człowiek, który wkrótce staje się prawdziwym Przyjacielem naszej rodziny. Stan zdrowia Mamusi pogarsza się gwałtownie i po północy z 29 na 30 stycznia 1990r. najdroższe nam serce przestaje bić. Oczywiście zarówno Siostrzyczka, jak i Matuś miały szczęście przyjąć Wiatyk na Ostatnią Drogę.
        Zbieramy wszystkie siły, aby w niczym nie zakłócić uroczystości żałobnych tego bolesnego pożegnania. Matka Bolesna spod Krzyża przyszła nam z pomocą. W chwili, gdy w uszach mamy tylko odgłos grudek ziemi spadających na trumnę oddajemy Jej najdroższe nam Ciało prosząc, by wzięła Je w Swoje ramiona. Czas powoli zaciera ostrość tych przeżyć. Powoli przystosowujemy się do nowej sytuacji. Przygarniamy do naszego domu córkę krewnych - Dorotkę, która uczy się w Ciechanowie zawodu cukiernika, więc jest nam nie tak smutno w opustoszałym domu.
        Bardzo często jeździmy na cmentarz do Sulerzyża. Brat mój Najdroższy od dawna żyje ideą "Krucjaty Wyzwolenia Człowieka", pragnąc ratować ludzi z uzależnienia alkoholowego. Teraz więc, kiedy już nie potrzebuje Go mamusia, wszystkie siły poświęca tej sprawie. Jest przekonany, że to Jego misja życiowa -jakieś specjalne powołanie.
Widzi potrzebę ekspiacji za bezmiar zła, które czynią ludzie upojeni alkoholem, a jednocześnie darzy ich ogromną miłością i wyrozumiałością. Nie wiem, jak można kochać takich ludzi - mnie stać zaledwie na współczucie.
        Ruch trzeźwościowy jednak powoli rozwija się. Powstają grupy "Anonimowych Alkoholików", w których najskuteczniej "ozdrowieńcy" pomagają innym wyrwać się z choroby alkoholowej.
        W naszym mieście zaś, przy kościele poklasztornym powstaje "Ośrodek Trzeźwości Diecezji Płockiej , w którym pracę podejmuje działacz trzeźwościowy Ks. Zbigniew Kaniecki. Duszpasterstwo bardzo trudne, idea jakże niepopularna, lecz "Szaleńcy Boży" nigdy nie zrażają się trudnościami. Ksiądz pełni swoją "straż" na powierzonej mu placówce z wielkim optymizmem i nadzieją, pomimo trudności i kłód rzucanych mu pod nogi. Uczestniczymy w cotygodniowych nabożeństwach i różnych spotkaniach z tej dziedziny. Ogół Polaków jednak nie zdaje sobie wciąż sprawy z ogromu niebezpieczeństwa, jakie grozi nam z powodu alkoholu i jego dalszych skutków. Ksiądz Zbigniew spala się wprost w pracy i ofiarności powtarzając słowa Pisma św., że w niektórych sprawach tylko modlitwą i postem można zwyciężyć szatana. Mój Brat ukochany zaś wiele pokornych modlitw, a także wszystkie swoje cierpienia składa Panu Bogu w tej intencji. A cierpień ciągle przybywa.
        W wigilię Bożego Narodzenia 1992r. przeżywamy kolejną tragedię rodzinną. Tadeusz - nasz kochany brataniec doznaje udaru mózgu; stan jest bardzo ciężki. Ojciec zaś jego - nasz starszy brat w tej samej godzinie zostaje uderzony w głowę spadającą paką słomy, co powoduje uszkodzenie kręgów szyjnych kręgosłupa. Stan Tadzika jast nadal bardzo ciężki. Błagamy Boga o uratowanie jego życia. Przezacny ks. Proboszcz już na Pasterce podaje tę intencję, a także w święta modlą się wszyscy razem z nami. Życie zostało uratowane, lecz skutki tego wypadku okazały się tragiczne. Krwiak w mózgu uszkodził nerw wzrokowy i nawet zabieg chirurgiczny nie zdołał przywrócić mu wzroku. Stał się prawdziwym męczennikiem, z porażeniem prawej połowy ciała, mowy i utratą wzroku.
W głębi duszy do tej pory nie mogę w to uwierzyć. Jest to dla mnie zbyt straszne. W międzyczasie jego żona Ewa jest poddana naświetlaniom guza na nodze, a następnie usunięciu tego odcinka kości, na której się znajdował. Jakaś niepojęta klęska dla całej rodziny. Mama jego upada i łamie jednocześnie obydwie ręce. Uczestniczymy w tym wszystkim - jak w jakimś strasznym śnie. Serce rwie się na strzępy. Padam co kilka dni i znowu się podrywam, żeby wspólnie z Krysią ogarniać dzieci i całą rodzinę. Taka sytuacja trwa kilka miesięcy. Cały czas myślę, iż szczęśliwsi są ci, którzy tego nie dożyli, gdyż na pewno inaczej i lepiej przeżywa się to wszystko po tamtej stronie życia.
        Tadzik wraca ze szpitala w lipcu, lecz ja boję się spotkania z nim - jego łez i mojej bezradności pod jego Krzyżem. Przeczucia nie omyliły mnie, bo kiedy we wrześniu zdobyłam się na spotkanie doznałam wstrząsu. Nie było już tamtego człowieka, który był wszystkim dla rodziny i nie tylko - lecz bez reszty uzależniony od innych, świadomy swego nieszczęścia - męczennik. Wśród swoich - w swoim, budowanym własnymi rękami domu przynajmniej psychicznie poczuł się lepiej i tak trwa do dziś.
        Tymczasem nam sił gwałtownie ubywa. Ze względu na tę rodzinną tragedię zostaje odwołane opłatkowe spotkanie "Wspólnoty Chorych", które miało się odbyć właśnie u nas. Przeważnie zresztą comiesięczne spotkania wspólnoty połączone z mszą św. odbywały się u nas - w pokoju, który ma też własną historię. Kiedy po kilkuletnim staraniu został nam wreszcie przydzielony, to szatan posługując się ludźmi wszystko pogmatwał, lecz Pan Bóg, który na krzywych ludzkich liniach prosto napisać potrafi sprawił, że pokój ten wkrótce stał się prawdziwą kaplicą. Po odremontowaniu go, 17 października 1981 r. w rocznicę beatyfikacji św. Maksymiliana - ks. proboszcz Czesław Głowicki odprawił pierwszą mszę św. z racji peregrynacji obrazu Matki Bożej. Od tamtej daty do chwili obecnej Najświętszą Ofiarę w tym pokoju - kaplicy składało 16-tu kapłanów - niektórzy (jak np. nasz ks. kanonik) wielokrotnie.
        Mój Ukochany Brat umie wszystko to przyjmować o wiele spokojniej ode mnie. Pod Jego opieką jakoś trwam dalej. Każdego ranka wita mnie słowami: "niech będzie uwielbiony Pan Jezus" i słowami "z Bogiem mój skarbie" - żegna przed snem. Widzę jednak, jak bardzo cierpi, ile chorób znosi bez żadnej skargi. Pragnę, żeby się leczył, lecz leki nie zawsze przynoszą poprawę - wręcz przeciwnie.
        W dniu 2 lipca 1996r. następuje silny atak, który powoduje gwałtowne i trwałe unieruchomienie mięśni. Odtąd już nie może samodzielnie podnieść się ani położyć. Jest to dzień nawiedzenia naszego miasta przez Matkę Bożą w Znaku Fatimskiej Figury. Widocznie potrzebowała tej ofiary. Teraz Krysia staje się "dobrym samarytaninem", czy "cyrenejczykiem". Jest silna. Służy "Kochanemu Wujkowi" swoją pomocą - z miłością i oddaniem. Bardzo rzadko teraz słychać "stukanie" na maszynie, a także rzadko wyjeżdżamy posłusznym, kochanym samochodzikiem.
        Ten silny Duch jednak nie poddaje się. Przystosowuje się do nowych warunków i choć może smutniejszy, nadal promieniuje swym kochanym spokojem i serdecznością.
        Uśmiechasz się pewnie teraz mój Najdroższy Braciszku z tego, że ja biedna chcę przybliżyć, scharakteryzować Twoją Osobowość - czy raczej Twoją promienną Miłość, w której cieple tak dobrze mi było żyć. Czynię to z najgłębszej potrzeby serca i na prośbę Przyjaciół. Uśmiechaj się swoim kochanym, kojącym uśmiechem. Jestem świadoma, że nieudolnymi słowami nie da się wyrazić tego, co tak długo wrastało w serce, lecz unikając zbędnych słów pragnę, choć kilka myśli zapisać jako duchowe świadectwo. Bóg pozwolił właśnie mnie najdłużej żyć przy Tobie i doświadczać na co dzień Twojej Miłości.
        Miłość ta płomienna, czysta, święta - z Boga czerpała swą Moc. Obdarowywałeś nią hojnie zarówno nas, jak i wszystkich spotkanych ludzi. Dla siebie nie pragnąłeś niczego. Jednym pogodnym zdaniem uspokajałeś moje zatroskane, czy zatrwożone serce. Na każde pytanie umiałeś odpowiedzieć. Ty wszystko wiedziałeś! Nawet wówczas, kiedy już z wielkim wysiłkiem podnosiłeś ręce (a trwało to prawie dwa lata) nie dawałeś tego poznać, ofiarowując swoje cierpienia Bogu z prośbą "Panie Boże przyjmij", a my z Krysią czułyśmy zawsze Twoją pewną, wszechstronną opiekę. Nie wiem, jak można było aż tak żyć, lecz to już Tajemnica Twojej duszy, której rąbka uchyliłeś na pewno w swoich pismach - modlitwach, które tak niestrudzenie "wystukiwałeś" na maszynie. Nie wiem też czy komukolwiek dał Pan Bóg taki skarb i wzór do naśladowania, jakiego mnie udzielił. Dzięki Mu składam za ten Wielki Dar.
        Dziś, gdy przeżywam rocznicę Twoich urodzin, a następnie Święto Matki cóż mogę Wam Ukochani powiedzieć? Składam u Waszych stóp moi Najdrożsi Rodzice i Rodzeństwo hołd mojej miłości, wdzięczności i czci.
        Czuję Waszą nieustanną opiekę i pomoc w każdej potrzebie. Tak jak było dawniej tu na ziemi, kiedy w liście do szpitala napisałeś mi Najdroższy Braciszku takie słowa: "cały czas mówię o tobie Panu Bogu".
        W trudnych momentach wspominam te słowa i wiem, że teraz też czynisz to samo, bo jakże by mogło być inaczej? To dzięki Waszemu wstawiennictwu nie pękło mi serce i nie straciłam zmysłów.
        Bóg Wam zapłać

Stefania Pepławska

_POWRÓT

"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą zostaną po nich buty i telefon głuchy tylko to co nieważne jak krowa się wlecze najważniejsze tak prędkie że nagle się staje potem cisza normalna więc całkiem nieznośna jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy kiedy myślimy o kimś zostając bez niego..." Ks. Jan Twardowski

WSPOMNIENIA O KRZYSZTOFIE PEPŁAWSKIM

        Dom Państwa Pepławskich to Ognisko Wspólnoty Modlitewnej Chorych w Ciechanowie. W Ognisku tym gromadzą się ludzie ciężko doświadczeni przez życie, cierpiący, okaleczeni, niepełnosprawni, którzy pozbawieni są w rodzinnym życiu wielu przyjemności, towarzystwa, przeważnie smutni. Dopiero w tym szczęśliwym Ognisku odżywają, znajdują radość życia i czują się jak w rodzinnym domu. Wyraźnie widać, że jest im tu dobrze.
        Panująca tu atmosfera daje im zadowolenie, przyciąga. Czują się tu dobrze i dają temu świadectwo swoim zachowaniem i wypowiedziami. Cieszą się każdym spotkaniem, modlitwą. Oby jak najczęściej mogli się spotykać, dzielić wrażeniami, znajdować pociechę w swym trudnym życiu. Widzę, że do ich środowiska wnosi radość i szczęście nieliczna grupa tych prawdziwych bohaterów, którzy sami umieją się modlić i innych włączają do tego środowiska.
        Tym największym przewodnikiem i nauczycielem są członkowie Rodziny państwa Pepławskich, których dobroć emanuje na otoczenie i pomaga stworzyć takie dobre środowisko, które umie przyciągać smutnych i chorych, uczy żyć i się cieszyć.
        Szczególną wdzięcznością za tę działalność obdarzony jest już nie żyjący pan Krzysztof Pepławski i jego najbliżsi krewni, wśród których tak łatwo jest żyć i z nimi obcować.
        Oby ta pełna uroku obecność ludzi dobrych mogła trwać jak najdłużej. Modlimy się o to usilnie i chcemy zachować urok ich obecności na całe swoje życie. Nikt z nas nie może się temu oprzeć i dziękuje Bogu za ich przebywanie w naszym środowisku.
        Wdzięczność i podziękowanie Bogu wszyscy wyrażamy w różny dostępny nam sposób: modlitwą, śpiewem, uczestnictwem w spotkaniach, dziękczynieniem Bogu za wszystko, czegośmy od nich doznali.

Barbara Swoboda
Wspólnota Apostolstwa Chorych

Wspomnienia o przyjacielu

        Pana Krzysztofa Pepławskiego początkowo widziałam, jak jeździł po ulicach Ciechanowa "Veloreksem" - czeskim samochodem inwalidzkim, a potem "Trabantem Hykomat".
        Kiedyś spotkaliśmy się przed małym wejściem do kościoła Farnego i wtedy Pan Krzysio zaprosił mnie do swojego mieszkania, bo siostra chciałaby mnie zapoznać. I tak zaprzyjaźniłam się z rodziną Pepławskich.
        Gdy kończyłam studia, pokazał mi swoje opracowanie zupełnie ręcznego prowadzenia Trabanta. Zadziwiały mnie te jego zdolności mechaniczne i zapragnęłam sama jeździć samochodem - nowym "Fiatem 126p".
        Już wiele lat wcześniej "łapał" Radio Watykan, a u schyłku życia Radio Maryja. Nigdy nie chwalił się swą pracą, ale pokazywał, szczególnie chorym, jak można ułatwić sobie życie na ziemi. Był doradcą wielu ludzi. Pisał na przykład podania, przetrzymywał wszelkie najazdy gości, szczególnie z okazji imienin.
        Gdy zauważyłam, że jest trochę zmęczony, to wszystko bagatelizował. "Gość w dom, to Bóg w dom" - to było jedno z powiedzeń zrealizowanych w rzeczywistości. Zawsze miał czas, aby ugościć swoją osobowością. Nie mówił wiele, ale to, co mówił, było bardzo ważne. Zawsze i każdego potrafił pocieszyć.
        Był dobrym fotografem - laborantem ciemniowym. Z kart układanych np. na jubileusz 1000 - lecia Chrztu Polski, mój Tatuś robił reprodukcję, a On kopiował w swoim mieszkaniu.
        Kiedyś, wśród wielu modlitw, dał mi do przepisania modlitwę fotografa i modlitwę kierowcy.
        Miał duże talenty językowe; znał niemiecki, łacinę i czeski. Kiedyś przetłumaczył mi modlitwę czeską do Dzieciątka Jezus.
        Gdy jego choroba uniemożliwiała jakąkolwiek pracę, np. kopiowanie fotografii, po prostu zlikwidował ciemnię i zaczynał robić coś innego, np. torebkę dla kuzynki, buty dla siostry. Nie roztkliwiał się, że np. ręka odmawia mu posłuszeństwa, nie denerwował się tym, do końca życia starał się być jak najbardziej samodzielny.
        Przyjmował wszystko, co Bóg zesłał, z pokorą. Po prostu robił wszystko to co jeszcze mógł i nie narzekał. Później zaniechał jazdy samochodem, pisania na maszynie. Pomagał dostosowywać wózki przyjaciół do ich potrzeb i podjazdy dla nich po schodach.
        Kiedy zaczęto organizować rekolekcje dla chorych w naszej diecezji, żywo się nimi interesował i cieszył, choć sam nie mógł w nich uczestniczyć. Cała jego rodzina była niezwykle religijna i ścisło związana z Niepokalanowem - już od czasu przed II wojną światową, aż po czasy obecne. Codziennie słuchał Mszy św. przez radio, odmawiał różaniec i „Anioł Pański. Kiedy tylko mógł przyjmował komunię świętą i bywał w kościele.
        Pan Krzysztof napisał małą broszurkę o Franciszkaninie "Bracie sierotce - Józefie Cudakiewiczu, który chętnie pomagał chorym".
        Cała jego rodzina ściśle i gościnie włączała się do ciechanowskiej wspólnoty chorych i niepełnosprawnych. Raz w miesiącu odbywały się spotkania, na których brat Krzysztof układał długą modlitwę wiernych nawiązującą do wszystkich aktualnych zdarzeń społecznych, politycznych i kościelnych w Polsce i całym świecie, do wszystkich potrzeb członków uroczystości wspólnoty, np. imienin czy pogorszenia stanu zdrowia. Napisał też skrótowo, ale dokładnie, opowieść o "Całunie Turyńskim", modlitwę na Wielki Post oraz wnikliwą analizę problemu alkoholizmu w Polsce. Ten problem interesował Go bardzo i poświęcił mu wiele modlitw, szczególnie rozważań różańcowy, akcji i ofiary cierpienia. Wiele modlił się za Papieża.
        Delikatnie propagował pielgrzymkę w intencji trzeźwości, czy wesela bezalkoholowe. Jeśli tylko mógł odprowadzał pielgrzymkę z Ciechanowa do Niepokalanowa. Jego zaangażowanie sprawiło, że ja też zostałam członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka abstynentem.
        Napisał tez wzruszający artykuł dla automobilistów o miejscu kaźni kalek w ościsłowskim lesie i o formie ich uczczenia przez kierowców - modlitwą, czy choćby zatrzymaniem pojazdu przy krzyżu w lesie. Myślę też, że z Jego inspiracji odbywaliśmy pielgrzymkę do Ościsłowa, gdzie Ks. Proboszcz Czesław Głowicki, wśród zbiorowych mogił, odprawił Mszę św. z liturgią Niedzieli Zmartwychwstania.
        Jako wspólnota byliśmy też kiedyś w Niepokalanowie, a potem przy grobie Ks. Męczennika Jerzego Popiełuszki.
        Pan Krzysztof nie zrażał się żadnymi trudnościami, tak ufał w pomoc Boga i Maryi. Był patriotą i zwolennikiem Solidarności. Każdemu człowiekowi starał się pomóc, jeśli tylko mógł. Gdy pisałam pracę z psychologii religii, nie odmówił mi wypełnienia testu zdań niedokończonych. Dla mnie był wzorem człowieka niepełnosprawnego, ale czynnego i potrzebnego rodzinie i wszystkim ludziom, których spotkał.

Hanna Szoll

Warszawa, 18.02.2000r.

Wspomnienie o Naszym Kochanym Krzysiu Peplawskim

        Z Panem Krzysztofom Pepławskim pracowałam w tej samej instytucji około 10 lat. Ilekroć myślę o Nim, to mam ochotę wielkim głosem wołać - Boże, daj więcej takich ludzi, a życie stanie się piękniejsze!
        Był pracowity, uczynny, pogodny, zawsze uśmiechnięty. Nigdy nie narzekał.
        Jako przełożony był wzorem do naśladowania. Młodych, świeżo zatrudnionych pracowników brał zawsze pod swoją dyskretną opiekę. Nie dopuszczał, by im w jakikolwiek sposób zatruwano życie.
        Pamiętam, jak kiedyś ośmieszył taką złośliwą paniusię, która w przykry sposób chciała dokuczyć młodej, nowozatrudnionej pracownicy, wytykając jej brak wiedzy i niedoświadczenie. Niewinnie tylko zapytał tę złośnicę: czy pani wie, że uczeni twierdzą, iż zarozumiałość i głupota na jednym drzewie rosną? Bo o tym, że tylko mali ludzie są zarozumiali, to już dawno słyszałem! Zrozumiała aluzję, zamilkła i zajęła swoją pracą .
        Chętnie pomagał innym, nigdy nie żałował na to czasu. Nigdy nie okazywał zniecierpliwienia - tłumaczył tak długo i spokojnie, aż pracownik wszystko dokładnie zrozumiał.
        Był powszechnie szanowany, lubiliśmy Go wszyscy. Po Jego (niestety przymusowym) odejściu z pracy, przez pamięć dla Krzysia, sympatia wielu pracowników przeniosła się do Ich domu i objęła również Jego Mamę i Siostry, również jak On pogodne, życzliwe, przemiłe Panie.
        To ogólny zarys, bo o Jego życzliwości dla ludzi można by pisać tomy.

Irena Skórzyńska
była pracownica PZGS "SCH"
w Ciechanowie

Obecny adres:
ul. Majewskiego 24 m 15
02- 104 Warszawa

Wspomnienie o śp. Krzysztofie Pepławskim

        Aż trudno uwierzyć,że nie ma wśród nas Pana Krzysia. Ten człowiek był ogniskiem, wokół którego gromadzili się członkowie rodziny, przyjaciele, znajomi. Był uosobieniem dobroci, wyrozumiałości, słuchania i radości życia.
        Wszystkich witał i żegnał ciepłym uśmiechem. Nigdy nie dał poznać po sobie zmęczenia, cierpienia, nie mówiąc o znużeniu rozmową, które jak każdy człowiek winien przecież odczuwać.
        Poznałam Pana Krzysia przez Niepokalanów, gdzie czuł się najlepiej (po domu) i miał wielu oddanych przyjaciół. Każdy, kto poznał Pana Krzysia, zniewolony Jego uśmiechem, i dobrym słowem zrobiłby dla Niego wszystko.
        Bywałam w domu Pana Krzysia raz w miesiącu od kilkunastu lat. Kiedy żyła jeszcze Mamusia Pana Krzysia, wzruszające było ciepło, z jakim się wszyscy do siebie odnosili. To samo dawało się odczuć w stosunku do siostry Stefanii.
        W promieniach tego ciepła wzrastała Krysia, przygarnięta z Domu Dziecka, która w tym domu rodzinnym uczyła się najprostszych prawd życia, zachowania przy stole, czynności, które każdy z nas wykonuje nieomal automatycznie. Dzięki Panu Krzysiowi, Pani Stefanii i ich Mamusi - Krysia jest przygotowana do życia. Umie przygotować dom do Mszy św., na przyjęcie gości, upiec, ugotować. Kiedyś byłoby to nie do pomyślenia.
        Dzięki miłości tych ludzi, Krysia wykształciła w sobie uczucia wyższe, miłość, wdzięczność, dobroć i troskę o innych. Naprawdę wzruszająca była jej pomoc w karmieniu Pana Krzysia i pamięć o przyjmowanych przez chorego lekach.
        Ciocia i Wujek, czyli najbliżsi jej ludzie, byli światem wokół którego ogniskowało się jej życie. I nie daleka jestem od prawdy, że Krysi najbardziej zabrakło Wujka Pana Krzysia. Często w czasie posiłków spogląda na puste miejsce przy stole, które zajmował Pan Krzysio i łzy błyszczą w jej oczach.
        Ale Pan Krzysio po stokroć zasłużył na miłość wszystkich, którym dane było znać tego, tak bezgranicznie dobrego, oddanego ludziom człowieka.
        Nikt nigdy nie zastąpi Pana Krzysia i nie zajmie opuszczonego przez Niego miejsca.
        Jeśli prawdą jest, że człowiek żyje tak długo, jak długo żyje pamięć o nim, to Pan Krzysio będzie żył póki nie umrze ostatni człowiek, który miał szczęście Go znać.
        Każda rocznica śmierci gromadzić będzie przyjaciół: na Mszy św. zarówno w kościele jak i w domu rodzinnym, póki żyje siostra, chociaż kto wie, może i Krysia będzie kultywować rocznicę śmierci, zamawiając Mszę św.
        Pani Stefania i Krysia ciągle nie chcą pogodzić się z tym, że Pana Krzysia nie ma. Nie ma? - Jak to? - Może dla innych, może dla świata tak jest, ale nie dla nich.
        Ta nieobecność, to odejście, które zapewne ktoś inny zauważył, odczuł, dla tych dwóch osób jest jakby jeszcze bardziej zintensyfikowaną obecnością.
        Pan Krzysio zajmuje takie miejsce w życiu tych kochających Go osób, w ich myślach i w ich wewnętrznej rozmowie, jak za życia

Irena Tworek
Warszawa

Moje wspomnienia o śp. Krzysztofie Pepławskim

        Poznałam Krzysia kilkanaście lat temu, a było to tak: Moja znajoma umierała na raka w szpitalu. Pewnego dnia pokazała mi list, jaki dostała od swego przyjaciela. Nie pamiętam teraz treści tego pisma, wiem tylko, że zrobił na mnie ogromne wrażenie. Przesycony głęboką wiarą wyjaśniał sens cierpienia, dodawał otuchy a jednocześnie emanował ciepłem i miłością. Zapragnęłam poznać autora tego niezwykłego listu. Stało się to niedługo, na pogrzebie tej osoby. Siedział na wózku inwalidzkim popychanym przez siostrzeńca. Zamieniliśmy wtedy tylko kilka słów na temat zmarłej. Wkrótce zdobyłam jego adres i zapukałam do drzwi. Poczułam się od razu jak w rodzinie, jakbyśmy znali się od dawna. Od pierwszego momentu przez długie lata, kiedy bywałam tam częstym gościem, miałam zawsze to samo wrażenie, zanurzałam się w niepowtarzalną atmosferę duchowego piękna i miłości. Każdy, kto przekroczył próg te domu, był przyjmowany z radością, szacunkiem - niezależnie od wieku, stanowiska i poziomu wykształcenia, każdego zapraszano do stołu, okazywano serdeczne zainteresowanie i życzliwość. To był naprawdę święty dom. Nieraz mówiłam Krzysiowi "wy jesteście prawdziwą rodziną z Betanii, gdzie Pan Jezus tak chętnie przebywał", a on odpowiadał ze śmiechem: "Czy to znaczy , że ja mam być Łazarzem?".
        Krzyś był głową rodziny, on załatwiał wszystkie ważne sprawy. Mimo swego inwalidztwa świetnie prowadził samochód, znał się na mechanice, robił i wywoływał piękne zdjęcia. A jakim był cudownym synem! Ile razy tulił się matki, ile razy mówił jej : "moja najdroższa, najlepsza mamunia". Jak serdecznie odnosił się do swoich sióstr!
        Kiedy byłam z nimi w Niepokalanowie na wczasorekolekcjach, niektóre z obecnych tam kobiet użalały się nad losem jego matki. "Jaka ona biedna, że ma takie dzieci! /myślały oczywiście o ich chorobie - postępującym zaniku mięśni/. Powiedziałam im: Nie ma powodu, aby jej współczuć. Jej można tylko zazdrościć. Były zdumione. Jak to? Powiedziałam - "A więc spójrzcie na nich, zobaczcie, jak się wzajemnie kochają, jak każdym gestem i słowem okazują matce swoją miłość. Czy dużo widziałyście takich rodzin? Po chwili zastanowienia wszystkie przyznały, że ani jednej! Zaczęły sobie przypominać, jak to córka jednej z nich wypędzała ją z domu, jak zięć dokuczał drugiej itp. Smutne historie. Ile tam było przekleństw, ile kłótni i złych słów!
        Nie znam nikogo ze wspólnych znajomych, któryby miał coś do zarzucenia Krzysiowi. Budził powszechny szacunek i uznanie. Wszyscy go kochali.
        Był człowiekiem pozbawionym kłów i pazurów, zupełnie wyzutym z egoizmu, przy tym niezwykle łagodnym, delikatnym i wrażliwym. Zdrowi i silni szukali u niego rady, zrozumienia i wsparcia duchowego a on nikomu nie odmawiał. A z jakim heroizmem i pogodą znosił swoje cierpienia! Nigdy się nie skarżył, nie utyskiwał na swój los, nie chcąc zasmucać swoich najbliższych. Wierzył głęboko, że to Bóg prowadzi go taką ciernistą drogą, że takie właśnie przeznaczył mu życie i przyjmował je z ufnym oddaniem i akceptacją.
        Śmierć była dla niego wyzwoleniem z okrutnej cielesności, ale dla nas niepowetowaną stratą. Odszedł wspaniały, anielski człowiek pozostawiając nam niedościgły wzór prawdziwej miłości i prawdziwej wiary. Jestem pewna, że został policzony pomiędzy świętych.
        Swoją niewielką emeryturą dzielił się hojnie z wieloma potrzebującymi, obdarowywał przyjaciół i znajomych przy każdej okazji prezentami, wspierał różne dobre akcje. W świecie, gdzie zasadą jest brać jak najwięcej on dawał, dawał, dawał bez końca.
        Nie mogę tu nie wspomnieć jeszcze jednego wielkiego dzieła, jakiego dokonał razem z całą swoją świętą rodziną. Przygarnął głuchą dziewczynkę, która w tym cudownym domu rozwinęła się emocjonalnie i intelektualnie nie do pojęcia, a z biegiem lat stała się podporą i nieocenioną pomocą dla swych opiekunów. Otrzymała od nich największy dar - miłość, czułość, system wartości, wiarę. Materialnie zapewnili jej kompletnie wyposażone mieszkanie, dbali, aby była zawsze ładnie i modnie ubrana. Czy można więcej dać dziecku?
        Przeszedł przez życie dobrze czyniąc.

Irena Wierzbowska
którą zupełnie niezasłużenie
Krzysztof zaszczycił swoją przyjaźnią

Wspomnienie o Wujku

        W 1981 r. w czasie Stanu Wojennego pierwszy raz przywiózł mnie Wujek ze szkoły w Gołotczyźnie do Ciechanowa na święta Bożego Narodzenia. Od razu poczułam się jak w rodzinnym domu i odtąd przyjeżdżałam już na każde wakacje. Wszyscy byli bardzo dobrzy dla mnie i ja Ich pokochałam.
        Uczyli mnie religii i w wakacje 1984r. przyjęłam I komunię św. W 1988r. ukończyłam szkołę podstawową w Gołotczyźnie.
        Nie mogłam dostać się do innej szkoły i Wujek postarał się o pracę dla mnie w Ciechanowie, a potem o mieszkanie, które urządził i wykupił dla mnie na własność. Pomagaliśmy sobie wspólnie. Potem poznałam dużo przyjaciół, którzy też kochają mnie i ja też ich kocham.
        Wujek bardzo lubił jeździć swoim samochodem. Wszędzie woził nas Wujek i nauczył mnie wszystkiego co tylko mógł.
        Teraz jest mi bez Wujka smutno na świecie, ale Wujek się tam modli u Pana Boga za nas i za wszystkich przyjaciół i znajomych. Pragnę z całego serca dziękować Kochanemu Wujkowi za wszystko dobro, które dla mnie uczynił w życiu i chcę tak żyć, jak mnie nauczył.

Wdzięczna
Krysia Jastrzębska

Ciechanów, dnia 20 lutego 2000 r.

Jak ryba płynąca pod prąd

        W październikowy wieczór 1998 r. zakończył pielgrzymowanie do Domu Ojca. Zmarł w obecności s. Stefanii, opiekunki Krysi i swojego proboszcza ks. kan. Eugeniusza Graczyka. Łzy żalu pojawiły się na twarzach obecnych. Umarł święty człowiek. Nie jest to przesada.
        Pod koniec lat 70. przeglądając "Tygodnik Powszechny", wśród listów czytelników znalazłem list Krzysztofa Pepławskiego z Ciechanowa. Dotyczył problemów alkoholizmu. Później skojarzyłem, że tą osobą jest przyjeżdżający codziennie do kościoła Trabantem "Pan" na wózku inwalidzkim. Zawsze na jego twarzy widoczny był pokój i emanowała dobroć. Kim był?
        Urodził się w maju 1925 r. w Chotumiu na terenie parafii Sulerzyż. Szkołę Powszechną ukończył w rodzinnym Chotumiu i później ciechanowskie gimnazjum. Po wojnie był krótko nauczycielem w Chotumiu. Wielu jego kolegów, żołnierzy AK, zginęło w czasie II wojny światowej. Pamiętał o nich. Chciał, aby młode pokolenie widziało w ich życiu wzór dla siebie. Gdy zdrowie mu pozwalało, odwiedzał ich groby w lesie ościsłowskim, na cmentarzu w Sulerzyżu i innych miejscach ich spoczynku.
        W 1949 r. ukończył Wyższą Szkołę Spółdzielczo-Handlową w Warszawie. W roku 1951 rozpoczął pracę w ciechanowskim Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska".
        Od lat młodości był naznaczony stygmatem cierpienia. Traktował to jako swoje powołanie. "Dom śp. Krzysztofa i Stefanii - mówił ks. kan. E. Graczyk podczas Mszy św. pogrzebowej w świątyni Miłosierdzia Bożego w Ciechanowie - stał zawsze otworem dla wszystkich. W kontakcie ze zmarłym znajdowali pociechę i pokrzepienie". Rzeczywiście z kontaktów z Panem Krzysztofem każdy wychodził ubogacony. Potrafił on bowiem dostrzec dobro w każdym człowieku. Nigdy o nikim nie mówił źle. Gdy w jego obecności próbowano mówić źle o kimkolwiek, widać było na jego twarzy cierpienie. Umiał zawsze znaleźć słowa usprawiedliwienia. Był człowiekiem żywej, głębokiej wiary, zatroskanym o Kościół i Ojczyznę. Ubolewał nad złem, które w dzisiejszych czasach się dzieje. Jako misję swego życia odczytał i obrał, działalność zmierzającą do ograniczenia spożycia alkoholu przez rodaków. Brał udział w nabożeństwach w intencji trzeźwości Narodu, w pielgrzymkach do Niepokalanowa, był członkiem Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i Katolickiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom Uzależnionym i ich Rodzinom "Filadelfia". Należał do wspólnoty św. Jana Chrzciciela przy swojej parafii.
        Swoją abstynencją odpowiedział na apel Episkopatu: "Przez abstynencję wielu do trzeźwości wszystkich". Pisał: "Jestem dobrowolnym abstynentem, a pragnieniem mego życia jest przeciwdziałanie cierpieniu, przygniatającemu większą część naszego społeczeństwa, cierpieniu niezrozumiałemu i chyba najbardziej okrutnemu, bo wywołującemu wśród otoczenia zgorszenie i odrazę, zamiast miłosiernego współczucia". Skąd czerpał moc? Odpowiedź na to pytanie jest bardzo prosta: z Eucharystii. Mogą o tym zaświadczyć duszpasterze ciechanowskich parafii, do których zmarły należał. Komunia św. była dla niego codziennym pokarmem. Napisał wiele apeli, rozważań i modlitw. Były one odmawiane m.in. w ciechanowskiej farze, zwłaszcza podczas nabożeństw do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy i w kościele parafii św. Piotra, do której ostatnio należał. Ufam, że wiele tych tekstów zachowało się i będzie je można ocalić dla przyszłych pokoleń.
        W maju 1998 r. odwiedził Pana Krzysztofa bp Roman Marcinkowski, który po raz pierwszy zetknął się z Nim, gdy w początkach lat 70. był wikariuszem w ciechanowskiej farze. Ta nić sympatii i życzliwości pozostała na zawsze.

        Rozmawiałem z Panem Krzysztofem wielokrotnie na temat duszpasterstwa i apostolstwa trzeźwości. Mówił: "Skuteczne przeciwdziałanie nie mogło dotychczas zaistnieć, ponieważ przyczyna zjawiska nie jest określona, a może chroniona. Pytania, jakie stawiał w swoich apelach, tekstach pisanych mówią, że w tym spokojnym człowieku była wielka gorliwość. "Gorliwość o dom twój pożera mnie" (Ps 69,10) - te słowa Pisma św. oddają najlepiej całe jego zaangażowanie o dobro Kościoła i Ojczyzny. Pytał: Czy normalnym społeczeństwem jest społeczeństwo, w którym prawie 2 miliony ludzi cierpi na nieuleczalną chorobę? Czy uczciwym jest pomniejszanie tego zjawiska i nazywanie go marginesowym? Czy uczciwym jest, gdy tragedię uzależnienia nazywa się pokątnie problemem z piciem alkoholu? Czy uczciwym jest ignorowanie, przemilczanie i ukrywanie wiedzy prawdy o alkoholu? Czy moralnie obojętne jest spożywanie umiarkowane alkoholu w rodzinie alkoholika trzeźwego, albo w towarzystwie czy środowisku osób uzależnionych lub młodzieży? Czy rozkosze wszystkich "szczęśliwych" konsumentów alkoholu mogą zrównoważyć tragedię jednego uzależnienia człowieka, któremu alkohol zabrał wszystkie wartości duchowe i materialne? Takie pytanie niejednokrotnie stawiał Pan Krzysztof. Gdy pytałem Go o ruch samopomocowy napisał: "Uczestników samopomocowego ruchu Anonimowych Alkoholikówť uważam za pozbawionych faryzeizmu, najbardziej wiarygodnych świadków, mogących bez obłudy i obawy przed konsekwencjami ocenić sytuację i sięgnąć po skuteczne środki. Już sama akceptacja i praktykowanie abstynencji, czyli postawy jeszcze niepopularnej w naszym narodzie, świadczy o prawdziwej odwadze i determinacji dającej gwarancję powodzenia".

        Taki był Krzysztof Pepławski. Apostoł trzeźwości. Abstynent. Człowiek, który swoją modlitwą i dobrym słowem pomógł wielu ludziom. Ufam, że u Ojca w niebie będzie wspierał prace apostolstwa trzeźwości diecezji płockiej. I ta świadomość daje nadzieję, że zawrócimy bieg rzeki i już nie będziemy rybami płynącymi pod prąd.

        Uroczystości pogrzebowe odbyły się 5 października 1998 r. w parafialnym kościele Pana Krzysztofa. Mszy św. przewodniczył ks. kan. Eugeniusz Graczyk, a współkoncelebransami byli: ks. Zbigniew Kaniecki i ks. Jacek Lubiński. Po Mszy św. trumnę przewieziono do rodzinnej parafii i spoczął na sulerzyskim cmentarzu obok swoich rodziców.

        W tym wspomnieniu zwróciłem uwagę na Pana Krzysztofa jako apostoła trzeźwości. Ciechanowscy chorzy, mogą i powinni napisać wspomnienie o nim jako o tym, który brał czynny udział w apostolstwie chorych. Nie sposób w krótkim tekście oddać całe bogactwo jego osobowości.

Ks. Zbigniew Kaniecki

        Z wielką satysfakcją przyjąłem propozycję napisania kilku zdań o Śp. Krzysztofie Pepławskim.
        Na początku lat 50-tych, jako młody chłopak po skończonej szkole średniej, zatrudniony zostałem w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni "SCH" w Ciechanowie. Firma mieściła się przy ulicy Sienkiewicza 79.
        W tym okresie pracę podjął również Śp. Krzysztof. Muszę stwierdzić, że zarówno ja, jak i moi koledzy byliśmy zdziwieni, że człowiek porażony straszliwą chorobą decyduje się na podjęcie pracy. Mimo tych wątpliwości przyjęliśmy Śp. Krzysztofa bardzo życzliwie. To były bardzo trudne lata.
        Śp. Krzysztof zatrudniony został w kancelarii ogólnej firmy. Przez Jego ręce przechodziła cała korespondencja przychodząca i wychodząca. Miał bardzo dużo pracy, z której wywiązywał się bardzo dobrze. Dokumentacja, którą prowadził, była na wysokim poziomie.
        Śp. Krzysztof był człowiekiem wielkiego hartu i pogody ducha. Mimo tak straszliwej choroby ukończył szkołę średnią, no i podjął pracę. W tamtych czasach było bardzo wiele barier, które dla tych ludzi były trudne do pokonania.
        Śp. Krzysztof poruszał się na wózku inwalidzkim. Był to wózek wprawiany w ruch za pomocą jego rąk. Kiedy do tego wózka zainstalował silniczek, był bardzo dumny.
        Muszę jednocześnie stwierdzić, że Śp. Krzysztof lubił majsterkować. W latach późniejszych kupił samochód. Była to dla niego i rodziny wielka satysfakcja i wygoda.
        Śp. Krzysztof mimo swojego kalectwa był człowiekiem pogodnym, życzliwym i przyjacielskim dla swojego otoczenia. Nigdy się na nic nie uskarżał. Był zawsze pogodny i uśmiechnięty. Niewątpliwie w takim postępowaniu pomocna była jego głęboka wiara. Na jego dobre samopoczucie duży wpływ miała rodzina, a szczególnie mama. Cała rodzina składała się z osób głęboko wierzących. W każdą niedzielę wszyscy uczęszczali na mszę świętą i przystępowali do komunii świętej.
        Śp. Krzysztof dużo wcześniej odszedł z pracy na rentę, ale kontakty z nim staraliśmy się utrzymywać.
        Był człowiekiem wielkiego formatu i takim pozostał w mojej pamięci.

z poważaniem
Leon Talarek

zam. 06-400 Ciechanów
ul. M. Reja l tel. 672-39-91

Ciechanów, dnia 2000.02.10

Wspomnienie o Panu Krzysiu jako pracowniku i koledze

        W roku 1956 jako młoda dziewczyna podjęłam pracę w Powiatowym Związku Gminnych Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" w Ciechanowie, Trafiłam do sekretariatu, gdzie kierownikiem był Pan Krzysiu. Bardzo szybko zaprzyjaźniliśmy się. Był bardzo dzielnym człowiekiem pomimo swoich trudności fizycznych. Wdzięczna jestem Opatrzności, że spotkałam w tym okresie takiego człowieka Były to trudne lata. Pan Krzysiu był bardzo życzliwy dla mnie i dla wszystkich pracowników, zawsze z serdecznym uśmiechem na twarzy.
        W pracy zawodowej posiadał wysoką wiedzę, którą dzielił się z wszystkimi potrzebującymi. Przykładem niech będzie fakt, kiedy w tym roku 1956 zwróciłam się o 2 tygodnie urlopu wypoczynkowego, otrzymałam odpowiedź negatywną z podaniem przyczyny, że on mi się nie należy - Pan Krzysiu był innego zdania, napisał pismo do Zarządu Związku Zawodowego Pracowników Spółdzielczości w Warszawie, skąd przyszła odpowiedź, że należy mi się urlop w wymiarze 2 miesięcy. Dla wyjaśnienia podaję, że przyszłam do pracy w P.Z.G.S-ie po zwolnieniu z innego zakładu pracy. Takich przykładów było bardzo dużo.
        Wokół osoby Pana Krzysia gromadziło się wiele ludzi, szczególnie młodych. Wszyscy byli dla niego życzliwi i pomocni, zasługiwał na to.
        Najbardziej podobały mi się rozmowy z Panem Krzysiem, były takie głębokie, inspirujące i bliskie moim przekonaniom. Fascynowała mnie Jego wiara w Pana Boga, która była taka naturalna.
        Przepracowaliśmy razem kilka lat, które wspominam bardzo ciepło i serdecznie. Mieliśmy różne przygody w czasie tego okresu. Chcę nadmienić, że wspólnie z nami pracowały - Renia Domasławska i Krysia Baczewska.
        Jedną z przygód bardzo przykrą dla nas była historia ze zdjęciem Krzyża w naszym sekretariacie. Pewnego dnia przyszedł do sekretariatu Prezes naszego Związku i kazał nam zdjąć Krzyż, który był przyniesiony przez Pana Krzysia. Wszyscy jednomyślnie odmówiliśmy tego polecenia. Więc Krzyż zdjął on sam. Po jego wyjściu zawiesiliśmy go ponownie. Ta historia powtarzała się 3-krotnie, w końcu Krzyż nie wrócił na swoje miejsce .
        W myśl niegodziwej ustawy, która zabraniała osobom niepełnosprawnym pracy w zakładach uspołecznionych, Pan Krzysio przeszedł na rentę inwalidzką. Mój kontakt z nim nie został przerwany, w dalszym ciągu spotykałam się z Panem Krzysiem i Jego wspaniałą rodziną.
        Głęboka wiara w Pana Boga i Matkę Najświętszą - czyniła tą rodzinę otwartą dla ludzi, dla których w wielu przypadkach Oni byli wsparciem. Przykładem tego jest przyjęcie do rodziny Krysi i opieka nad nią.
        Pana Krzysia nie ma już wśród żywych. Jestem jednak przekonana, że swoim życiem zasłużył na zbawienie wieczne i będzie mógł pomagać ludziom, którzy za Jego pośrednictwem zwracać się będą o pomoc do Pana Boga.

Teodozja-Elżbieta Kowalska

Przyjaciel Pana Jezusa, Krzysztof z Ciechanowa
Wspomnienie o świętej pamięci Krzysztofie Pepławskim

Naznaczony stygmatem cierpienia, jak św. Franciszek z Asyżu całym swoim życiem wyśpiewał Najwyższemu najpiękniejszy Hymn Uwielbienia i Miłości.

        Przez całe niemal życie dźwigał ogromny Krzyż za Chrystusem, przykuty przez wiele lat do wózka inwalidzkiego, potrafił w sposób heroiczny kochać Pana Boga, Jego Święty Kościół i każdego człowieka, którego Bóg postawił choćby na chwilę na jego drodze. W każdym z nas chciał widzieć zawsze tylko dobro.
        W rocznicę Jego odejścia do Pana wpatruję się w fotografię sprzed 50 lat i głęboko wierzę, że te oczy (wówczas młodzieńca) widzą teraz Pana. On na pewno dojechał do niebieskiej ojczyzny na swoim wózku i wstawia się teraz tam za nami.
        Krzysztof nasz dobry Przyjaciel nigdy nas nie zawiódł, zawsze na nas czekał, zawsze się cieszył z naszej obecności, mimo cierpienia, które jak napisał kiedyś " ... było jego chlebem codziennym, bez niego nie potrafiłbym żyć". I zaraz dodał "Cierpienie nie odbiera mi radości, której mam o wiele więcej". I właśnie tą radością, której źródłem było częste przystępowanie do stołu pańskiego, dzielił się jak chlebem z nami. A teraz, kiedy zakończył ziemską drogę i jest tam u Pana, prosi Go za nami, bo któż inny tak dobrze znał ten trudny, ostatni polski okres końca dwudziestego wieku?
        O swoim powołaniu pisał, że jest "modlitwa - praca dla cierpiących z powodu alkoholu". I dalej "Gdy spotykam pijanego, doznaję wstrząsu i proszę: „Panie, Ty możesz go ocalić. Panie, weź moje wszystko dla ocalenia jego jedynego". Staje mi przed oczami cały bezmiar, cały łańcuch cierpienia, którego małym ogniwkiem jest ten człowiek."
        Z tą tajemnicą cierpienia i radości odszedł do niebieskiej ojczyzny w dzień Aniołów, do Tego, który Go wybrał i dał mu siłę aby cierpiąc pokazał nam bliskim i wszystkim braciom złączonym z Chrystusowym Kościołem jak należy kochać braci, szczególnie tych najbiedniejszych, braci dotkniętych alkoholizmem.
        Wybraniec i Przyjaciel Pana Jezusa - Krzysztof, Przyjaciel także nasz, którzy mieliśmy to szczęście być czasami u niego w rodzinnym domu, szczęśliwym domu, który opuszczał tylko jedynie, aby uczestniczyć we Mszy świętej w którymś z ciechanowskich kościołów.
        Krzysztof - twój i mój brat z którym spotkamy się pewnego dnia po tamtej stronie życia. Niełatwo jest Go wspominać, jego życie było wielką tajemnicą cierpienia, miłości Boga i ludzi. Jak wobec tego wyrazić słowami, że był wśród nas człowiek, którego Pan uczynił znakiem swojej miłości do drugiego człowieka. I choć cierpienie było jego chlebem powszednim, to potrafił znaleźć drogę do serca drugiego człowieka, którego niezmordowanie szukał na swoim inwalidzkim wózku i przyciągał jak magnes.
        Teraz wiem, że jego palce prawie zawsze z wielkim trudem wykręcały numer telefonu, a mimo to On ciągle dzwonił do kogoś, zawsze miał serdeczne słowa, był takim naszym zwiastunem dobrej nowiny. Sam umęczony wlewał w nasze serca tak na pozór zwyczajnie nadzieję i radość. Na pewno, zanim głosem pełnym wysiłku starał się przekazać życzenia, czy tylko okazać zainteresowanie, musiał wiele się modlić, bo jego rozmowy były takie niezwykłe. Mówił o rzeczach zwyczajnych, sprawach codziennych, a w rozmowie pojawiały się zawsze niepostrzeżenie głębokie treści, mające swój początek u Tego, który jest głębią naszych myśli i odczuć. Za wszystko dziękował Panu Bogu, cieszył się z każdej chwili i nigdy nie mówił o bólu, który stale dręczył jego ciało. Pamiętam, że trwał nawet wtedy, gdy już nawet ręką nie był w stanie do ust podnieść ze stołu odrobiny pożywienia. Siedział i wsłuchiwał się w moje życiowe skargi i jak zawsze słowa jego były wypowiadane tak, jakby Pan Jezus wybrał Go na swojego tłumacza.
        Pan umiłował Go i swój Krzyż dał mu w darze w tym ziemskim życiu i wlał w Jego serce miłość do ludzi, za których się modlił i ofiarował swoje cierpienia. Żył w naszym dwudziestym wieku. Bezwład najpierw ogarnął Jego ręce i nogi, a potem całe ciało. A mimo to, serce i umysł miał przejęty żywą wiarą w Ukrzyżowanego i czasami sprawiał wrażenie, jakby przed stuleciami chodził z Mistrzem po ziemi i wpatrywał się w Jego Oblicze. Modlił się wiele i dlatego na Jego twarzy dostrzec było można już tu na ziemi spokój, rys godności i synostwa bożego. Pisał: "gdy widzę modlących się, to chyba najbardziej czuję bliskość, obecność Boga. Skoro ktoś z Nim rozmawia, to On musi blisko być". I był blisko Niego, bo zawsze z Nim rozmawiał, to było widać w Jego oczach, twarzy i całej postawie do życia. Zapytany o ideał chrześcijanina, odpowiedział bez wahania - Jan Paweł II. W Jego skromnym pokoju obok Krzyża i obrazów Matki Bożej był także wizerunek Tego, któremu Pan powierzył swoją łódź - Kościół Święty w naszych czasach. I za Niego zanosił swoje modlitwy łącząc z brzemieniem cierpienia.
        Zawsze uwięziony w czterech ścianach swojego pokoju wyczekiwał na ludzi, czekał często i na nas. W tym szalonym pędzie On nie uczestniczył, był jakby ponad tym wszystkim, zachował jak nikt ze współczesnych dystans do rzeczy ziemskich, bo do wyższych był stworzony, godności dziecka bożego. Nic nie mając, po prostu był na świecie i potrafił dostrzec inne skarby w Domu Ojca. A na nas, jak przewodnik po wyżynach niebieskich czekał, zawsze na kogoś z utęsknieniem czekał. Myśmy mu oprócz serca niczego nie dawali, ale to On był naszym umocnieniem na trudne dni.
        I tak jest teraz. Tym wyraźniej czuję jego pomoc i opiekę z wysoka. Wierzę, że cieszy się szczęściem wybranych. Jeszcze był z nami, jak przyrzekłam sobie w sercu, że jeśli Go przeżyję, to na kolanach będę szła i prosiła Władze Kościoła o zbadanie Jego heroicznego życia aż do śmierci i o rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego. Jest On tym maleńkim ziarnem rzuconym na naszą ziemię ciechanowską, które plon wydało stokrotny. Jest wzorem i umocnieniem dla cierpiących, jest wzorem modlitwy i zawierzenia wszystkiego Panu Bogu. W sytuacji zdawałoby się beznadziejnej odnalazł sens życia i do ostatniej chwili cierpiąc prosił Pana Jezusa, aby przyjął tę jego ofiarę mówiąc: "Panie Jezu przyjmij". Powtarzał to dotąd, aż Pan Jezus na pewno przyszedł po niego i przyjął ofiarę nie tylko chwili śmierci, ale przede wszystkim świętego życia.
        W moim odczuciu to był wielki święty człowiek, który na wózku inwalidzkim czynił tak wiele dla chwały Bożej. Przeniósł przez życie ogromny krzyż bez skargi, nawet z radością, której jak pisał miał o wiele więcej, aniżeli cierpienia.
        Pan Jezus dał mu niezwykłą misję bólu i tęsknoty za sercem drugiego człowieka. Toteż przyciągał jak magnes, bo potrafił nas zrozumieć i nasze troski nie były mu obojętne. Jego rozmowy na pozór o zwykłych sprawach zmieniały się niepostrzeżenie w Słowa, którymi Duch Boży kierował. To było niezwykłe uczucie, doświadczałam do zawsze w rozmowach prowadzonych z p. Krzysztofem przez telefon i przy spotkaniach w Jego rodzinnym domu.
        Kiedyś poprosiłam młode osoby, żeby Go odwiedziły. Wróciły bardzo poruszone. To dziwne stwierdziły, że w tym cierpiącym człowieku jest tyle siły. Spodziewały się zupełnie innych przeżyć.
        Odszedł po nagrodę do Ojca w dzień Aniołów, bo miał duszę anioła, zawsze pytany o samopoczucie niezmienne twierdził, że jak jeszcze żyje i może się poruszać (tak mówił nawet wtedy, kiedy już o własnych siłach nic dla siebie nie mógł uczynić) to już jest dobrze i za to wszystko Panu Bogu dziękował. Teraz wiem, że tak naprawdę nigdy nic nie mogłam wiedzieć o Jego samopoczuciu, bo był to człowiek cierpiący w milczeniu i z niespotykanym poddaniem się Woli Bożej.
        Pogodny Męczennik i Wyznawca Chrystusa Pana naszych czasów zamienił koronę męczeńską na koronę chwały i wstawia się za nami do Boga. Takie jest moje głębokie przeświadczenie, bo nigdy nie mogę się modlić za Niego, proszę zawsze o Jego wstawiennictwo do Pana, tak jak często prosiłam Go, kiedy był z nami na ziemi o modlitwę w bardzo trudnych życiowych sprawach. Nigdy mi nie odmówił, wiem, że i teraz nie odmówi.
        Wierzę, że Władze Kościelne diecezji płockiej podejmą działania, aby ta Drogocenna Perła dana Ziemi Ciechanowskiej i całemu Kościołowi świętemu zaświeciła wzorem chrześcijańskich cnót. W mrokach dzisiejszej niewiary Pan w tym cierpiącym człowieku odkrył światu Swoje Oblicze.
        Było w nim tyle synowskiej wiary, kiedy pisał w ankiecie religijnej "Moja obecność w Kościele - wielkie wyróżnienie, dane darmo, zobowiązujące do całkowitej przynależności. Z tym wiąże się nadzieja na życie wieczne. Nie widzę siebie poza Kościołem". I dalej - "Znaki Łaski Bożej są dla mnie wzruszającym przypomnieniem nieskończonej Miłości i Dobroci Ojca, przypomnieniem mojej niegodności i wyrzutem sumienia skłaniającym do nieustannego pokornego dziękczynienia.
        Na Jubileusz pontyfikatu Ojca Świętego, Jana Pawła II w rozważaniu, jednej z tajemnic różańcowych napisał te znamienne słowa modlitwy: " ... Matko Syna Bożego, Żywa Monstrancjo Najświętszego Sakramentu, prosimy pokornie, naucz nas godnie oddawać cześć Twemu Synowi. Naucz nas być przy Nim do końca, jak Ty. Naucz nas takiej czystości, abyśmy w życiu zachowywali się tak, jak tu w świątyni, abyśmy w naszych domach mogli przechowywać Najświętszy Sakrament, aby cała nasza umiłowana Ojczyzna stała się świątynią nieustannej adoracji. Naucz nas Matko takiej prostoty, abyśmy odchodząc z tej świątyni mogli bez zażenowania, jak dzieci powiedzieć: Panie Jezu, zabierzemy Cię do domu".
        W Jego domu, w Jego sercu był PAN JEZUS. Kapłani odprawiali Mszę świętą w tym domu, w którym cała cierpiąca rodzina przeniknięta była i jest jeszcze nadal, miłością Boga i ludzi.

Zofia Teresa Węgłowska

_POWRÓT

"Idź tak, by ślady twoich stóp przetrwały ciebie..." bp Jan Chrapek

Namaluję Twój obraz na niebie Na powietrzu, na wodzie, na mgle, W złocie piasku wyrzeźbię Ciebie A Ty obok narysujesz mnie I będziemy się razem kołysać W pajęczynie mozaiki srebrzystej I będziemy swój los wyczytywać Z kropli rosy świecącej i czystej.(...) Chyba dobrze żeśmy się spotkali. Życie smaku nabrało i barw. Bo w przyjaźni wszystko się ocala Łza serdeczna, chleb, pieśni i kwiat ks. M. Nowak

WSPOMNIENIA KRZYSZTOFA PEPŁAWSKIEGO

1. Wspomnienia o Bracie Józefie Cudakiewiczu OFM Cap.
2. Wspomnienia o Stasiu Przychodnym

Czcigodny Bracie Józefie umiłowany nasz Przyjacielu i Ojcze!

        Duchem stale jesteśmy w Gospodzie, gdzie Twoje serce Miłosiernego Samarytanina poumieszczało znalezionych na drodze napadniętych przez cierpienie braci.
        Tak nam było dobrze, że nie można sobie wyobrazić większego szczęścia na ziemi.
        Jak nieskończenie piękna jest Miłość Boża, skoro Jej nikłe odbicie, czyli miłość ludzka spowodować może oddanie się innym aż do wyniszczenia siebie,
        Wyszedłeś umiłowany Bracie i Ojcze z Maksymilianowskiej szkoły pokornej miłości bliźniego, która uczy, że Twój czyn miłości będzie pełnym dopiero wówczas, gdy Cię za niego zwymyślają i tak przeważnie czynisz. Ileż przykrości spotyka Cię od tych, którym świadczysz Miłość? i mówisz, że dobrze Ci z tym, że jesteś szczęśliwy.
        Zgodnie zauważamy, że z pobytu w Matczynym Lasku pozostał nam tęskny niedosyt, mianowicie za mało a właściwie wcale nie słuchaliśmy Twoich słów, nie danym nam było poznać Twych myśli. Kochany Bracie i Ojcze.
        Z bardzo nielicznych usłyszanych wypowiedzi widać jak miłujesz Matkę Niepokalaną, jak pragniesz Jej służyć w Jej dzieciach a świadczysz o tym całym swoim życiem,
        Marzeniem naszym jest możność otoczenia Ciebie ciasnym kółkiem i słuchania o tym,jaka winna być służba Bogu pod dyktando Matki, Już od lat zapraszamy Brata w nasze wdzięczne progi z nadzieją, że znajdziesz się wśród nas,
        Prosimy Matkę Niepokalaną, aby Swoją pomocą wsparła spełnienie naszego marzenia. Będziemy gorąco wdzięczni, jeśli zechce nas Brat odwiedzić wszak nie wystarczy zapraszać dzieci do siebie, lecz trzeba zajrzeć do nich jak się mają w domu.
        Bóg zapłać za wózek, który bardzo dobrze służy do poruszania się po nierównym terenie, lepiej niż wszystkie inne wózki. Dziękujemy serdecznie za królewskie przysmaki przywiezione przez O. Tomasza - smakowało wybornie...
        Oczekując na odwiedziny, serdecznie życzymy zdrowia i dużo sił. Gorąco pozdrawiamy wszystkich mieszkańców Maryjnej Zagrody a więc Siostry, Braci i całą naszą drogą Rodzinę.

Szczęść Boże. Maryja.

Wasz niegodny brat i syn
Krzysztof Pepławski

Fragment pożegnania I turnusu wczasorekolakcji dla chorych
w Lasku Niepokalanowskim 13 czerwca 1S82 roku

        ... Patron i duch naszej oazy, tytan pracy, gospodarz z Nazaretu po prostu Brat Józef, wyszukujący nasze rzeczywiste, a często i wymyślane potrzeby nie pozwalał się prześcignąć w dogadzaniu nam.
        Oby Ci - umiłowany, ewangeliczny Samarytaninie Pan nie szczędził radości, jak nie szczędzi pracy.
        Otwieraj zamczyste bramy "Rycerzem Niepokalanej", obdarowuj braci zomowców na szosie medalikami i ukazuj najprostszy sposób na szczęście, czyli nic dla siebie, wszystko dla innych, jak czyni to Matka.

Krzysztof Pepławski

Minęły 4 lata...

        Wiadomość o inicjatywie utrwalenia pamięci o śp. Bracie Józefie ogromnie uradowała naszą rodzinę. Jest szczególnym znakiem Dobroci Bożej fakt, że wiadomość ta radosna nadeszła tuż przed czwartą rocznicą śmierci Przyjaciela, kiedy nasza pamięć o Nim była bardzo ożywioną. Wyrażam w imieniu naszej rodziny serdeczną wdzięczność za podjęcie dzieła i umożliwienie nam udziału, choć skromnego wobec wielkości potrzeby serc.
        Takich serc jest wiele, tylko że nie dana jest im możliwość wyrażenia uczuć. Np Pani Wanda Jusińska zamieszkała w Warszawie, ul.Płocka 7 a, m.18. 01-251 W-wa, tel. 32-40-36, sądzę, mogłaby dodać coś do wspomnień o Człowieku, który był dla nas jak chleb.
        Gdyby tak pochodzić z magnetofonem po parafii niepokalanowskiej, to znalazłyby się bardzo cenne wypowiedzi, a może miłe anegdoty. Czasem marzy mi się to.
        W 1982 r. we czwórkę z Bratem Józefem, panią dr Ireną W. i moją młodszą siostrą byliśmy u ks. abp. Dąbrowskiego i tam, przed siedzibą biskupią na Kanonii widzieliśmy, jak jakaś elegancka pani, uradowana podbiega do Brata Sieroty i niby córka przywitała go całując w oba policzki. Opowiadała o jakichś kłopotach, o belkach, rurach, cegłach, cemencie. Br. Józef ze swym dobrodusznym i może nieco filuternym uśmieszkiem na twarzy, spokojnie, rzeczowo pomrukiwał: "dobrze, dobrze, jutro, w poniedziałek, środę, czwartek". Było to wyliczanie terminów "załatwiania, rur. belek, cegieł i in. Dowiedzieliśmy się, że ta pani, to budowniczy domu dla samotnych matek.
        Potem samochodem zjeździliśmy całe Stare Miasto. Jako, że nie lubię postępować wbrew przepisom, miałem przez cały czas gęsią skórkę, mimo, że samochód prowadziła nasza pani doktor. Przy Grobie Nieznanego Żołnierza "wpadliśmy" podjechawszy tuż do monumentu, ale Brat Sierota zażenowany, zakłopotany mówi: "my tak tu, bo chorzy chcieliby zobaczyć z bliska", no i pojechaliśmy dalej. Gorzej było przy usiłowaniu wjechania na teren łazienek, bo nasz kierowca zupełnie po kobiecemu przekroczywszy przepisy zatrzymała samochód przed butami stróża porządku, który i tu uległ perswazji Sieroty lecz przez bramę, niestety, nie przepuściła. To był u Brata Franciszkowy charyzmat oswajania.
        W muzeum Szopena w Żelazowej Woli nie przystępnego klucznika "oswoił" wręczywszy egzemplarz Rycerza, po czym natychmiast otwarła się potężna, stalowa brama i wjechały na teren nie dozwolony samochody z wózkami i ich użytkownikami, a następnie wspaniały przewodnik - sam kustosz, w sposób zupełnie wyjątkowy pokazał nam wszystko. W drodze do domu, na stacji benzynowej w Kampinosie "obłaskawił" bardzo ważnego sprzedawcę benzyny, który nie rozumiał języka, jakim do niego mówiłem.
        Szedł przez życie czyniąc dobrze. Jaki to bardzo właściwy tytuł opracowania. Wydaje mi się, że gdyby na końcu rzeszy pielgrzymów kroczył Brat Józef Sierota, to trawa podniosłaby się.
        Potrafił ciszyć spory, łagodzić napięcia, koić ból, cierpienie, i miał z tego ogromną, dziecięcą radość.
        Dziś, po czterech latach, które upłynęły już bez cielesnej obecności Brata Józefa Cudakiewicza mogę stwierdzić, że On żyje. Jego pamięć, jego duch pomaga mi w sytuacjach podobnych do tamtych, kiedy w ciągu dwunastu lat miałem szczęście czerpać z jego serca. Staram się naśladować to, co On wziąwszy od Pana Jezusa, poprzez Bożą Matkę oraz św. Biedaczynę i Św. Autora Niepokalanowa, w sposób doskonały przekazywał. Daj mi Panie, abym to czynił jak najlepiej.

Krzysztof Pepławski

Wspomnienia o Bracie Józefie

        Rodzina moja jest związana duchowo z Niepokalanowem chyba od czasu jego powstania. Przed wojną 59 roku przechowywane były z pietyzmem bardzo stare pojedyncze numery i nowsze całe roczniki "Rycerza Niepokalanej". Budową i rozbudową klasztoru żyliśmy na bieżąco, ale na bezpośredni kontakt trzeba było czekać bardzo długo. Spotkanie nastąpiło w czasie, gdy wydawało się już niemożliwym, bowiem postępująca choroba układu nerwowego uniemożliwiła mi i dwom młodszym siostrom samodzielne poruszanie się. Pan Dobry i Łaskawy chciał, abyśmy ostatecznie utwierdzili się w wierze, że tracąc dobro mniejsze, możemy zyskać większe.
        W 1971 roku miało się spełnić pragnienie paru dziesiątek lat, mianowicie nasze spotkanie z Niepokalaną w Jej Zagrodzie, zbudowanej przez Synów św. Franciszka, porwanych szaleństwem św. Maksymiliana. Mimo przeszkód zostałem posiadaczem "prawdziwego" samochodu i prawdziwego prawa jazdy. W trzy tygodnie po tym fakcie wybraliśmy się na pielgrzymkę do Niepokalanowa razem z siostrą /na wózku/, starszym bratem i jego żoną. Całą drogę 110 km odbyliśmy w radosnym uniesieniu, a po ujrzeniu wieży bazyliki zabrakło nam tchu i tak słysząc tylko bicie własnych serc, trwaliśmy w niemym dziękczynieniu.
        W Niepokalanowie zastaliśmy rzesze pielgrzymów w nastroju podniosłego skupienia. Dzięki doskonałemu nagłośnieniu wszyscy mogli uczestniczyć w nabożeństwie, lecz przedostać się do świątyni nie byliśmy w stanie. Matka Niepokalana chciała, aby tu, w Jej Zagrodzie wszystko działo się bez naszej woli i inicjatywy.
        Dosłownie w kilkadziesiąt sekund po zatrzymaniu naszego skromnego samochodziku, między setkami może pojazdów mignęła w pobliżu twarz nie widzianego od prawie trzydziestu lat naszego "ziomka", franciszkanina Brata Ludwika. Ten, po braterskim, radosnym powitaniu powiedział: "zaraz przyprowadzę wam kogoś, kto najlepiej wszystko załatwi, i przyprowadził za dwie minuty Brata Józefa Cudakiewicza - Sierotę, jak się sam przedstawił i tak się zaczęła nasza trwająca już ponad jedenaście lat przygoda z Niepokalanowem.
        Dobrze wiedział nasz nowy Przewodnik, po co przyjechaliśmy, więc przez gęstą rzeszę ludzi przepilotował nasz samochodzik aż pod boczne drzwi kościoła a potem przyprowadził kapłana z Najświętszym Sakramentem, którego dostąpiliśmy pierwszy raz w życiu w tak niezwykłych warunkach, to Pan Jezus przyszedł do nas do samochodu.
        Dalej było spotkanie ze św. Maksymilianem w Sali Pamięci i pierwszym Niepokalanowskim kościele, przeżycie Misterium Męki Pańskiej i oglądanie Panoramy Tysiąclecia. Następnym punktem był klasztorny obiad, który Brat Józef usiłował umieścić w programie zaraz po Komunii św.
        Tak było każdego roku, czasem dwukrotnie w ciągu lata. Za każdym razem zawoziliśmy kogoś nowego z krewnych lub przyjaciół.
        Do Niepokalanowa pielgrzymowaliśmy z wielkiej potrzeby serca, z tęsknoty za tym, czego brak jest wokół nas, w poszukiwaniu pokoju, który zostawił Pan, nie takiego, jaki dziś daje świat. To właśnie znaleźliśmy w Zagrodzie. Maryi.
        Brat Józef stanowił dla nas jak gdyby obiektyw, przez który mogliśmy oglądać i poznawać wszystko, co dobre. Stworzony był jak gdyby z przeźroczystej substancji, która idealnie przepuszcza światło, światło Boże. Patrząc na Brata - Sierotę, można było widzieć upartego, zahipnotyzowanego przez Niepokalaną Matkę "Szaleńca", jakim był jego umiłowany święty Ojciec Gwardian. Odwzorcowywał też Ojca - Biedaczynę z Asyżu swoją pokorni prostotą i miłością wszystkiego, a zwłaszcza małego i biednego. Był matką dla cierpiących i dla tych, którym śmierć groziła przed narodzeniem. Nie gardził grzesznikami, celnikami, zomowcami, cudzołożnikami, jak Pan, który przyszedł służyć wszystkim źle się mającym.
        Nie lubił mówić o sobie i w ciągu jedenastu lat niewiele zdań usłyszeliśmy. O pasji służenia cierpiącym powiedział, że od początku życia zakonnego marzył o pracy wśród trędowatych na misjach, lecz przełożeni zadecydowali, iż jego miejsce znajduje się w Niepokalanowie, więc swoje pragnienie realizował poza obowiązkami w klasztorze.
        Zadziwiającym i wprost nieprawdopodobnym był u Brata Józefa dar czy charyzmat, którym jak radarem wykrywał ludzkie potrzeby
        Kiedyś zaproponował pani dr I. W. i mnie obejrzenie zdewastowanego parku i pałacu w pobliskiej miejscowości S., który chętnie zaadaptowałby na dom dla starszych, bezdomnych ludzie Do samochodu zabrał dość ciężką paczkę w kartonie. Zapytany, dla kogo ten ładunek wiezie, trochę nieśmiało odpowiedział, że przed paroma dniami spotkał w pociągu wymizerowaną kobietę - matkę czworga dzieci, spodziewającą się piątego, mieszkającą w S. i chciałby jej rodzinie ofiarować pomoc. Żadnego nazwiska, adresu czy innych danych. Pomyślałem, że do wieczora nie zdążymy obejść połowy domów w poszukiwaniu adresatki. Po zatrzymaniu samochodu Brat Józef zagadnął małą grupkę dzieci chyba tymi słowami: "Słuchajcie dzieci, przedwczoraj wracała z Warszawy pociągiem jedna pani z małą dziewczynką". Dalszy ciąg przerwała może dziewięcioletnia blondyneczka z kitką mówiąc, że to jej mama jadąc z młodszą jej siostrzyczką, spotkała księdza z Niepokalanowa. Za parę minut przyprowadzona mama opowiedziała nam, że dzieciątko urodzi się za cztery dni, że ojciec dzieci oddalił się w niewiadomym kierunku i inne jeszcze niewesołe szczegóły z ich życia. Zapytany przez moją siostrę jak przyjmuje niewdzięczność tych, którym świadczy miłość, Brat Józef odpowiedział, że czyn miłości jest pełnowartościowym wówczas, gdy zostanę za niego zwymyślany, ponieważ nagrodę za ten czyn otrzyma od samego Pana Jezusa, Widzieliśmy, że w ten sposób przyjmował przypadki niezrozumienia czy niesprawiedliwości.
        W swej działalności Samarytanina pragnął cierpiącym braciom dać wszystko czego brak duszy i ciału, W tym celu marzył od dawna o wczaso-rekolekcjach dla chorych, nie zadowalał go udział w prowadzeniu ośrodka w Łaźniewie, wespół z innymi wspaniałymi "Szaleńcami Niepokalanej" stworzył ognisko dobroci w Niepokalanowie, oazę miłości, pokoju i radości, Zapraszał nas z ogromnego terenu, z paru diecezji, województw. Był idealnym narzędziem Pana, który w Zagrodzie Niepokalanej w cudowny sposób z różnych skorupek rozbitego dzbana zbudował zdrowe naczynie wiary i nadziei. Czuliśmy się autentycznymi członkami tej czterdziestoosobowej rodziny.
        Brat Józef nazywany przeze mnie świętym Gospodarzem z Nazaretu nie pozwolił się prześcignąć w dogadzaniu nam, przed czym nawet broniliśmy się. Gdy przygotował jakąś zaskakującą, radosną niespodziankę, wówczas obserwował nas z leciutkim uśmiechem i wyrazem jak gdyby zażenowania na swej promieniejącej dobrocią twarzy. Każdego dnia po ciężkiej pracy przy transporcie materiałów budowlanych dla klasztoru przybiegał do nas, do swoich chorych zainstalowanych w Lasku, Tu był prawdziwie sobą, pomagał padającym ze zmęczenia współszaleńcom w pracy dla nas i był wszystkim - dźwigał nieporadnych, modlił się z nami, szorował posadzki, zamiatał ścieżki, W dniach, przeznaczonych na wypoczynek urządzał nam wycieczki, ofiarowując swój trud już ponad dopuszczalne granice. Tak było w Żelazowej Woli czy w Warszawie, Trzeba tu dodać, że Brat Józef w czasie ostatniego lata czuł już w sobie działanie śmiertelnej choroby.
        Niepokalanowska oaza pomyślana była i chyba spełniła zadanie ośrodka rehabilitacji duchowo-fizycznej człowieka chorego. Stosowano pomaganie zamiast niańczenia i ciągłego wyręczania, uczono radosnej samodzielności. Pobytu w niepokalanowskim Lasku nie zamieniłbym na żaden wymyślny luksusowy kurort. Tu znalazłem warunki do prawdziwych rekolekcji. Posiadał Brat Józef wyraźną więź duchową ze św, Maksymilianem, W początku naszej przyjaźni na pytanie, czy znał O. Maksymiliana odrzekł; "Przecież przyjmował mnie do zakonu i uczył mnie wszystkiego a przede wszystkim, jak służyć Matce Niepokalanej", Czy ostatni raz widział Brat św. Ojca Gwardiana /tak zawsze nazywał/ w Niepokalanowie przed wywiezieniem do Oświęcimia? Po dłuższym wahaniu odpowiedział; "Był u mnie jeszcze dwa razy, jeden raz, gdy ciężko chorowałem, powiedział mi w szpitaliku klasztornym, że jeszcze nie umrę,,," Nikt z nas nie pamięta, co przerwało dalsze zwierzenia, jednakże nie dowiedzieliśmy się, w jakich okolicznościach ponownie nawiedził swego Syna Święty Gwardian. Świadomość tej więzi fascynowała mnie, przeto zupełnie zrozumiałymi wydały mi się słowa Brata Józefa: "Odchodzę do Ojca Gwardiana", wypowiedziane w klinice w kilka dni po niefortunnej operacji
        Chciałbym wyjaśnić, że w pierwszym dniu pobytu w klinice śp Br. Józef zawiadomił nas telefonicznie o swej chorobie, podał adres swej krewnej, pani T. I. w Warszawie, prosił o modlitwę oraz o odwiedzenie przez panią dr I.W. Od tamtej pory byłem w kontakcie telefonicznym z p. T. I. prawie codziennie i posiadałem wyczerpujące informacje o stanie zdrowia i samopoczuciu naszego drogiego Chorego, Poza tym dwukrotnie odwiedziła naszego wspólnego Przyjaciela p. dr I.W. przywożąc dokładne relacje. W ostatnich dniach pobytu Brata Józefa w klinice pani T. I. zapytana, czy Chory jest przytomny odpowiedziała, że tak, lecz chwilami majaczy, bowiem mówi o opuszczeniu kliniki i wyjeździe do Gwardiana. Wówczas zrozumiałem, iż świadomie odchodzi do Świętego Ojca Gwardiana. Długo trwać będzie nieutulony żal, że nie mogliśmy klęknąć przy łożu boleści śp. Brata Sieroty i wypowiedzieć naszego przywiązania, wdzięczności i tego, że nie przedzieli nas żadna brama, nawet brama śmierci. Nie mogliśmy umyć Mu nóg, jak uczyniła to pani dr. I. W. podczas ostatnich odwiedzin. Nie danym nam było również uczestniczyć w Jego pogrzebie,
        Dziękuję Panu Bogu, że przez Niepokalaną Matkę pozwolił mojej rodzinie spotkać w życiu świetlaną postać wiernego Syna świętego Franciszka, jakim był brat Józef. Brat Sierota ukazał nam najprostszy sposób na zdobycie szczęścia, czyli nic dla siebie - wszystko dla innych pod dyktando Niepokalanej.
        Zawdzięczamy z kolei Jemu poznanie innych wspaniałych "Szaleńców Niepokalanej", jak O. Tomasz Lach, Br. Stanisław Jędrzejczak, S. Teresa W., S. Weronika M. i wiele jeszcze osób, które dają świadectwo Prawdzie i Miłości.

Krzysztof Pepławski

Ciechanów, luty 1985 r

WSPOMNIENIE O STASIU PRZYCHODNYM

        Stanisław Przychodny - bohater - męczennik. A ja go pamiętam jako Stasia, chłopca o dwie klasy starszego ode mnie. Był uczniem trzeciej klasy Gimnazjum im. Z. Krasińskiego w Ciechanowie i zdał do czwartej w czerwcu 1939 roku. Przed zimą 1938 roku zamieszkał w bursie gimnazjalnej. Nie pamiętam, czy przedtem korzystał z jakiejś stancji, czy też dojeżdżał z Ościsłowa.
        Budynek bursy stoi do dziś przy ul. Szkolnej, obecnie M. Kopernika, naprzeciw wejścia do szkoły, własność rodziny Neumanów. Na parterze mieszczącym sypialnie, dwie jadalnie, kuchnię i pokój kierowniczki p. Nartowicz, mieszkali młodsi chłopcy; trzech trzecioklasistów, dwóch z klasy drugiej i pięciu pierwszaków.
        Staś, jako że przybył nie na początku roku szkolnego, znalazł się na statusie "nowego" podlegającego różnym wprowadzającym obyczajom ale dowcipnym mądralom nie udał się prawie żaden kawał tym razem ponieważ "nowy" od pierwszych godzin zaczarował wszystkich pierwszaków i łaziliśmy za nim trop w trop. Był średniego wzrostu, na swój wiek raczej drobny niż wyrośnięty, Miał żywe oczy i łagodny, otwarty wyraz twarzy. Miła powierzchowność, miły głos, przyciągały szczególnie nas, wyrwanych pierwszy raz z rodzinnych pieleszy. Miałem brata w jego wieku, którego mi bardzo brakowało.
        Internatowym zwyczajem, drugoklasiści dokuczali pierwszakom tak, że po pierwszym okresie szkolnym, czyli na początku listopada "kaprale" wydawali nam polecenia i karcili już tylko wzrokiem. Atmosfera ta zmieniła się zupełnie po przyjściu Stasia. Nikt nie zauważył, że pierwszakom przestały zdarzać się nieszczęścia takie, jak przewracanie się wiader z wodą w nie skanalizowanej umywalni, czy zatrzaśnięcie się drzwi i zgaśniecie światła wieczorem w ubikacji.
        Dziwnym wydaje się fakt, że ten skromny, łagodny chłopiec opanowywał sytuację, kiedy rozbrykany nastolatek, jedynaczek rodzinny, nie uznający autorytetów zdecydowany był wykręcić numer mogący wiele kosztować. Ilu drobnym ale dokuczliwym psikusom, ilu grubym wygłupom zapobiegł, trudno określić. Wiadomo tylko, że nie przemęczonym, racjonalnie żywionym chłopcom, humor niekoniecznie dobrotliwy dopisywał, a pomysłów nigdy nie brakło zgodnie z gospodarskim porzekadłem, że u źrebaka obrok skacze.
        Atutem naszego chłopca we współżyciu z grupą było to, że niczym się zewnętrznie nie wyróżniał. Nie miał na sobie nic mogącego stanowić przeszkodę w nawiązywaniu kontaktu. Jego obecność przyczyniła się do tego, że po paru miesiącach czuliśmy się jak w rodzinie. Zrodziła się prawdziwa, młodzieńcza przyjaźń i solidarność, jeden za wszystkich, wszyscy za jednego,
        Na skromną osobę Stasia i jego dodatni, naturalny wpływ na życie grupy zwrócił uwagę nasz kochany opiekun bursy, świetny wychowawca, prof. Konstanty Egon Zawadzki, zamordowany przez Niemców. Profesor postanowił zamianować go seniorem grupy młodszych chłopców, lecz Staś wyprosił nie obarczanie go zaszczytem obiecując wykonywanie wszelkich prac i powierzonych mu zadań jako szeregowiec.
        Był typowym synem wsi, która pod wieloma względami od wieków aż do naszego pokolenia prawie się nie zmieniała. Przypominał i Andrzeja Radka i Borowicza a najczęściej Stasia z Rostkowa i takiego zapamiętałem na zawsze.
        Pokolenie nasze i naszych rodziców charakteryzował wielki patriotyzm. Młodzież szkół podstawowych i średnich, bo starszej nie znałem, stawiała wartość Ojczyzny ponad wieloma innymi wartościami, Pamięć długiej niewoli i cud odzyskania niepodległości, w sercach naszych rodziców była bardzo pielęgnowaną i nam żywo przekazywaną.
        Od wiosny 1939 roku panowało patriotyczne podniecenie w naszej i innych szkołach, spowodowane zagrożeniem wojną. Nie dopuszczaliśmy myśli o utracie niepodległości. Wojna - tak, śmierć od nieprzyjaciela - tak, lecz niewola - nigdy. Kiedy w naszym gimnazjum robiliśmy składkę na dozbrojenie armii w ramach ogólnonarodowej akcji, to dokładnie opróżnialiśmy kieszenie. Niektóre udziały były całkiem drobniutkie, co mogło świadczyć m.in. o jakości intencji ofiarodawców. '
        Opuszczając mury szkoły i bursy w ostatnim dniu roku szkolnego 1938/39 mieliśmy nadzieję, że gdy wrócimy we wrześniu to chyba już będzie po wojnie. Starsi chłopcy byli pewni, że zaciągną się do wojska a my najmłodsi, już jako drugoklasiści, przydamy się pewnie przy obronie przeciwlotniczej i przeciwgazowej, bo przecież byliśmy przeszkoleni przez kochanego profesora Kwiatkowskiego, patrioty, porucznika rezerwy, honorowego harcerza i nauczyciela WF-u w jednej osobie.
        ... A nowego roku szkolnego już nie było i moich chłopców nie zobaczyłem więcej. Tylko profesora Zawadzkiego, który jeździł na rowerze po wioskach usiłując kontynuować naszą edukację i wychowanie rozpoczęte w bursie, za co został zamordowany.
        Ojczyźnie zabrano niepodległość. Naród znalazł się w niewoli a więc stało się to, czego nie dopuszczaliśmy do wyobraźni i wojna trwała wciąż, bez przerwy chociaż nie było już frontu. Chłopcy zaciągnęli się do wojska a nieprzyjaciel nie walczył z nimi lecz mordował.
        Staś został żołnierzem, gdy tylko na naszym terenie zaczęły powstawać oddziały armii podziemnej mające za zadanie orężną walkę z ciemięzcą i wszechstronną obronę polskiej ludności.
        Na otwartą walkę trzeba było w pełnej gotowości czekać, natomiast bronić i chronić ludzi musiano codziennie. Staś ze swymi towarzyszami broni czynił to w bardzo różny sposób pod stałym zagrożeniem okrutną śmiercią. Najwięcej mówi się o dostarczaniu dowodów tożsamości ściganym przez zbrodnicze gestapo rodakom, ale stanowiło to tylko wycinek stałej, bohaterskiej działalności.
        Nie miałem z nim bezpośredniego kontaktu z uwagi na konieczność jak najściślejszej konspiracji, jak również z tego powodu, że już w niespełna pół roku po wybuchu wojny byłem skazany na. śmierć w lesie wraz z moimi siostrami i żyłem nielegalnie - praktycznie, do wpadnięcia w ręce Niemców. Sytuację w Armii znałem od innych Przyjaciół - Żołnierzy, przede wszystkim od p. Mariana, inicjatora dzisiejszej uroczystości.
        Tragedia uwięzienia Stasia i jego najbliższych Przyjaciół - towarzyszy broni była dla nas największym okupacyjnym ciosem z uwagi na to, że spodziewaliśmy się już bliskiego rozstrzygnięcia losów wojny światowej, Śmierć była pewna więc wierzyłem, że Staś składa ofiarę życia na ołtarzu ukrzyżowanej Ojczyzny. Po wielu latach dowiedziałem się, od pani Borowskiej czyli Beni Machnowskiej. jak okrutnie Staś był skatowany przed ostatecznym zamordowaniem.
        Wierzę, że Ojciec Sprawiedliwy przyjął do Siebie Żołnierza, Męczennika, wiernego Matce - Ojczyźnie odznaczając Krzyżem Chwały. Gdy mam jakieś kłopoty czy trudności osobiste, gdy zagrożona jest Ojczyzna, gdy zagrożona złem jest młodzież, gdy ciężko jest żyć na wsi, to przypominam Stasiowi, że ma pomagać, jak w bursie przed wojną, jak w czasie wojny w Ościsłowie,
        Jestem wdzięcznym Panu Bogu, że dożyłem dzisiejszego dnia a Państwu za zaproszenie do udziału w uroczystości.
        Pragnę życzyć Dzieciom i Młodzieży dążenia do ideałów prawdziwych, umiłowania wartości najwyższych i szczęśliwej drogi do celu, Wychowawcom i Pedagogom takich uczniów, a Rodzicom takich synów, jak Staś Przychodny, Bohater dzisiejszego dnia, Wszystkim szczęść Boże.

Krzysztof Pepławski

Uroczystość odsłonięcia tablicy pamiątkowej i nadania imienia szkole
Ościsłowo, 24 września 1994 roku,

Tekst, poniższy powstał w czasie, gdy rozpoczął się proces, winnego zbrodni ludobójstwa, profesora Wernera Heyde - dyrektora medycznego Action Gnadentod (akcji łaskawej śmierci), i wydrukowany został na początku 1964 roku w czasopiśmie "Weteran Walki i Pracy" pod tytułem:

PIĄTA ROCZNICA

        O potwornościach, jakie miały miejsce w czasie ostatniej wojny mówiło się i pisało bardzo wiele jednak nigdy dosyć dla oddania całej grozy, której byliśmy uczestnikami, a w najlepszym wypadku świadkami. Sądzę, że wypada w naszym piśmie uczcić wspomnieniem pamięć chociaż części tych z naszej braci inwalidzkiej, których dosięgła, zbrodnicza "Action Gnadentod".
        Akcja łaskawej śmierci w swym założeniu miała likwidować ludzi psychicznie chorych, jednakże objęła również wszystkich upośledzonych fizycznie.
        Na terenie północnego Mazowsza, uśmiercenia inwalidów dokonano jednorazowo i nie powtarzano do końca wojny. Nie będzie więc przesadą stwierdzenie, że ci pomordowani śmiercią swoją okupili życie innym, którzy w różny sposób uniknęli zagłady, bowiem teren objęty "akcją" uważano za "oczyszczony" i pozostawiono go w spokoju. W powiatach należących do tzw. "Ostpreusen" ze stolicą w Ciechanowie "akcję" przeprowadzono zimą 1940 roku.
        Zaczęło się tym, że przez sołtysów nakazano rodzinom dostawienienie do punktów zbiórki wszystkie osoby, które z jakichkolwiek powodów nie mogą normalnie pracować. Osoby te miały być przez specjalne komisje zbadane i przeznaczone do odpowiedniej pracy. Co do istotnych zamiarów okupanta raczej nie miał nikt wątpliwości, jednakże nakaz był tak obostrzony sankcjami, że prawie wszystkie osoby podlegające zbrodniczej akcji znalazły się: przed zapowiedzianymi komisjami, których oczywiście nie było. Tylko nieliczne rodziny narażając się na utratę życia, ukryły swych bliskich nieszczęśliwych ludzi przez czas trwania pogromu,
        Z terenu podległego administracyjnie władzom w Ciechanowie, ofiary zwieziono do odległego od miasta o 13 km Ościsłowa, gdzie w lesie dokonano wołającego o pomstę mordu. Dnia 20 lutego 1940 roku i później zakopano w kilku dołach setki zastrzelonych i część żywych ludzi.
        Nikt nie zna dokładnej liczby niewinnie uśmierconych. Komisja badająca pobieżnie tę sprawę po zakończeniu wojny oceniła liczbę ofiar skromnie na ponad dwa. tysiące lecz w przekonaniu zamieszkałej w okolicy ludności może być ona. nawet dwukrotnie wyższa. Z powodu upływu dość długiego okresu czasu od tamtych dni pogrzebania, nie ekshumowano i nie zidentyfikowano żadnych zwłok. Wiadomo tylko, że niewielką część pomordowanych stanowili Żydzi.
        Ludzie, których szczątki spoczywają pod pięknymi sosnami, jak gdyby usłali, drogę do męczeństwa cywilnej ludności polskiej. Po tym wyczynie barbarzyńskiego hitleryzmu zrozumieliśmy, z kim mamy do czynienia.
        Męczeństwo inwalidów padło przygnębieniem na cały naród.
        Wprawdzie po wojnie miejsce męczeństwa i spoczynku naszych współbraci otoczono czcią, cmentarzyki ogrodzono i oznaczono tablicami, a w pobliżu, w miejscu widocznym z szosy wzniesiono pomnik, lecz z czasem pamięć zaciera się, a pietyzm miejsca zanika.
        Pragną wezwać każdego, kto należy do naszej braci inwalidzkiej, aby podróżując szosą Ciechanów - Glinojeck, Płock, w sposób najbardziej odpowiadający jego uczuciu, oddał hołd pomordowanym inwalidom. Samo zatrzymanie się i odczytanie napisu może być hołdem złożonym poległym i protestem przeciw barbarzyństwu. Miejsce oznaczone pomnikiem z krzyżem łatwo odnaleźć jadąc z Ciechanowa w odległości około 2 km, od Ościsłowa po prawej stronie szosy w pięknym, dużym lesie sosnowym. Zmotoryzowani Koledzy zamieszkujący na terenie północnych powiatów województwa warszawskiego mogliby nawet zorganizować rajd do miejsca kaźni i wiecznego spoczynku inwalidów. Oddanie hołdu pomordowanym mogłoby być połączone z przyjaznym, koleżeńskim spotkaniem.

Krzysztof Pepławski

_POWRÓT

"Proszę, abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może umniejszać jego wkład do wspólnego skarbca ludzkości, narodów chrześcijańskich, Chrystusowego Kościoła." Jan Paweł II, 23.10.1978 r.

TEKSTY TRZEŹWOŚCIOWE

IDŹCIE NA CAŁY ŚWIAT...

Idźcie na cały świat, świadkami moimi bądźcie, apostołami bądźcie. Nieście ludziom Prawdę, nieście ludziom Dobro, nieście ludziom Miłość, nieście ludziom Boga.

Pięknie mówił na ten temat "nasz" Ksiądz Biskup Roman Marcinkowski na grudniowym, Modlitewnym Spotkaniu w Ciechanowie, rozwijając fragment Ewangelii o Maryi, Matce Bożej nawiedzającej Elżbietę. Ona to, uprzedzając Jezusowe rozesłanie, bieży z pośpiechem do Elżbiety z radosną nowiną o Zwiastowaniu. Jak żywa Monstrancja, niesie ludziom Boga w sobie, niesie Miłość, niesie pomoc.
Bo tego radosnego dzielenia się Bogiem przez Maryję porównał ksiądz Biskup świadectwo brata Zbigniewa ze wspólnoty AA, o doznaniu wielkiej łaski otrzeźwienia, łaski abstynencji. On również nie może i nie chce ukrywać tej darowanej mu przez Boga osobistej tajemnicy. Nie pragnie tego ogromnego skarbu w całości zachować dla siebie, czy może zakopać. Woła do każdego, kto chce go słuchać, że posiadł niezawodny sposób panowania nad nieszczęściom, nad chorobą, nad fatum, nad sobą.
Człowiek doznający łaski trzeźwienia przez abstynencją jest jak gdyby olśniony swym stanem, przepełniony ogromną radością a jednocześnie pragnieniem dzielenia się całym odzyskanym skarbom, przez co bardzo skutecznie pomaga innym.
Podobnie zachowują się abstynenci, którzy nie z autopsji ale inną drogą poznali "złonośne" właściwości alkoholu i nie mniej cierpią niż "nawiedzeni". Solidaryzują się całą duszą z braćmi, oddają wszystkie swoje możliwości duchowe i materialne na świadectwo, że życie bez alkoholu jest możliwym, że abstynencja przynosi radość o wartości nieporównywalnej z rozkoszami najbardziej "kulturalnego", "umiarkowanego" kultywowania uzależniającego obyczaju.
Obserwacja tego zjawiska nasuwa wniosek dowodzący, że abstynencja motywowana Miłością inspiruje działanie apostolskie wbrew twierdzeniu, jakoby była jedynie przejawem pychy, bez jakiejkolwiek wartości moralnej. Otóż istnieje wiele sposobów demonstrowania pychy bez poddawania się abstynencji narażającej na rozliczne przykrości ze strony "umiarkowanie" uzależnionego otoczenia, mieszczące się w określeniu szeroko pojmowanej nietolerancji. Przypadki abstynencji o niskiej motywacji mogą występować w znikomej, nie liczącej się skali.
Nasza abstynencja posiada motywację czysto moralną, inspirującą wypełnianie zasad prawa moralnego.
W największym skrócie: Alkohol, według orzeczenia nauki, jest trucizną powodującą cierpienie i śmierć. Przyjąwszy tę prawdę, pomni na przykazanie Ojca "nie zabijaj", "będziesz miłował bliźniego" oraz słowa Jezusa, "byłem chory, cierpiący", idziemy do braci niosąc wiarę, że Bóg jedynie może nas uwolnić od nieszczęścia alkoholowego, niosąc nadzieję, że będziemy wysłuchani, niosąc posłanie Miłości, aby nigdy nie skłócał nas, nie dzielił i nie spychał na margines alkohol.
Idziemy, razem modląc się, razem cierpiąc i tworząc warunki życia bez alkoholu, jako alternatywę zatracenia. Nie lękamy się abstynencji, nie lękamy się "marginesu", nie lękamy się tego, co o nas mówią.

Krzysztof Pepławski

Abstynencja ratunkiem dla rodziny

W jednym z numerów sympatycznego miesięcznika ukazującego się w bardzo małym miasteczku na Mazowszu, w rubryce Czytelników, "Stroskana żona" pyta, co robi się u nas dla zmniejszenia rozmiarów pijaństwa? Ileż w jej paru zdaniach bólu i cierpienia; "Jakie to straszne, czekać na męża i ojca dzieci, gdy ten codziennie przychodzi pijany. Okropne awantury nie do opasania, bezradność moja, płacz dzieci, uciekanie na noc z domu nie wiadomo dokąd. Czy ktoś zechce to zrozumieć I zająć się naszym losem. Piszę od siebie ale nie ja jedna płaczę, podobnych rodzin jest dużo w naszej miejscowości".
Skarga to straszna, jak w pieśni "Z dymem pożarów". Zauważyć należy, że nie tylko ojcowie rodzin przychodzą do domu pijani, jeszcze trafiają się matki, synowie, córki, a także dzieci w wieku szkoły podstawowej co sprawia, że rodzin dotkniętych nieszczęściem jest coraz więcej. Oznacza to osłabienie, chorobę i zniszczenie rodziny czyli naturalnego środowiska powstawania życia i rozwoju człowieka. Członków tych rodzin spotyka kolejno degradacja i zepchnięcie na haniebny śmietnik dwudziestego wieku, pogardliwie nazywany marginesem społecznym.
"Czy ktoś zechce to zrozumieć i zająć się naszym losem"?
Tak, są ludzie, którzy to rozumieją, jest wielu, którzy pragną zrozumieć, są jeszcze szaleńcy, którzy mimo braku wszelkiej nadziei na efekt, postanowili oddać wszystkie siły w celu przeciwdziałania złu niszczącemu fizycznie i duchowo istoty najbliższe, najdroższe. Oni są przekonani o konieczności oddalenia fatum sprawiającego przewlekłą śmierć milionów i okrutne cierpienie wielokrotnie większej liczby. w jakikolwiek sposób z nimi związanych.
Ażeby temu zjawisku skutecznie przeciwdziałać, należy posiadać pewne minimum wiedzy. Tymczasem w naszym społeczeństwie temat przeciwdziałania pijaństwu jest ogromnie nie popularny i to stanowi poważną przyczynę nieszczęścia.
Alkohol jest bardzo silną, odurzającą i uzależniającą trucizną, szkodliwą dla organizmu w każdej dawce. Powoduje nie wyleczalną chorobę alkoholową prowadzącą do zgonu. Powoduje utratę zdolności obronnej u potomstwa i stąd pochodzi twierdzenie, że alkoholizm jest chorobą dziedziczną. Alkoholizm jest chorobą coraz trudniejszą do uniknięcia, gdy ogromna większość społeczeństwa jest opanowana uzależnieniem obyczajowym. Ludzie twierdzą, że życie codzienne, a zwłaszcza świętowanie nie jest możliwym bez alkoholu, jest on po prostu przedmiotem kultu. W naszej Ojczyźnie żyje parę milionów osób już chorych niewyleczalnie i wiele więcej kandydatów.
Dzięki swym właściwościom alkohol jest wielostronnie użytecznym i skutecznie wykorzystywanym zwłaszcza w polityce i ekonomii, jako idealny, niezastąpiony instrument władania. Wytwarzanie i obrót alkoholem daje możliwość nieograniczonego dochodu.
Z powyższych przyczyn usiłowanie jakiegokolwiek ograniczenia dotyczącego alkoholu napotyka na totalny opór, przede wszystkim zbierają dochody oraz, co najsmutniejsze, na sprzeciw tych, którzy kosztem własnej pracy, ubóstwa i wielkiego cierpienia tworzą te astronomiczne dochody nie otrzymując w zamian żadnej pozytywnej wartości, czyli działają sami przeciw sobie.
45-letnia oficjalna akcja trzeźwościowa była działaniem pozornym, podporządkowanym interesom władzy i przyniosła 20-krotny wzrost spożycia alkoholu, dającego dochód pokrywający w 40% koszty utrzymania państwa.
Sytuacji nie uzdrowiło wprowadzenie demokratycznego ustroju. W miejsce systemowego niewolenia narodu alkoholem zasypała nas cała ćma opętanych ludzi, importerów i dystrybutorów, powodująca zwiększenie podaży i spożycia alkoholu o 40% w ciągu trzech lat, a parlament ustanowił przepis umożliwiający mnożenie liczby punktów sprzedaży.
Z przyczyn powyższych wynika, że sytuacja obecna nie da się odwrócić czy polepszyć metodami i środkami dotychczas stosowanymi, Do tego trzeba cudu, kataklizmu kosmicznego albo twardej pracy i ofiary, O kolejny cud wstyd już prosić. Na kataklizm trudno liczyć, więc pozostaje trud. Trzeba z góry założyć, że nic tu nie będzie łatwym. Nikt nam nie pomoże, wszyscy są przeciw nami nawet sami działamy przeciw sobie,
Trud uwolnienia się od przemocy zła można proponować z pozytywnym skutkiem jedynie osobom, u których cierpienie własne, rodzinne i narodowe zrodziło autentyczne pragnienie wyzwolenie za wszelką cenę i gotowość ponoszenia ofiary. Do nich adresuje się słowa wezwania, gdyż jedynie ich działanie gwarantuje skuteczność.
Istnieje jedyny, skuteczny sposób przerwania nie wyleczalnej choroby alkoholowej i profilaktyki - abstynencja. Oznacza to, że nasi chorzy muszą żyć w środowisku bezalkoholowym. W takim jedynie środowisku matki mogą wydawać na świat zdrowe dzieci i szczęśliwie je wychowywać, a więc rodziny bez alkoholu, domy bez alkoholu. Ten pochodzący z Miłości, samoobronny solidarny wysiłek bierze początek z przekonania samego siebie, że zło jest złem niezależnie od tego, komu i jakie przynosi korzyści. Człowiek doświadczony najokrutniejszym cierpieniem nie pozwoli sobie wmówić, że to nie alkohol i jego kult jest przyczyną zaistniałego i gwałtownie rosnącego, narodowego nieszczęścia.
Cierpienie winno i musi ludzi znajdujących się w stanie rozpaczy połączyć ze zdolnymi do współczucia i solidarności. Ofiarne działanie wielu ludzi dobrej woli może wstrzymać pęd ku katastrofie przez wyeliminowanie przyczyny zła i ułatwienie powrotu do godnego życia milionom dotkniętych nieszczęściem oraz ich współcierpiącym rodzinom.
Obserwujemy osiągnięcia solidarnych wspólnot, radośnie przeżywających każde zwycięstwo poszczególnych osób i odzyskane szczęście okaleczonych rodzin. Wprawdzie jest to nieznaczne liczbowo ale przecież wszystko zależy od nas, pojedynczych ludzi. Każdy z nasi samodzielnie, często kosztem wielkiej, materialnej ofiary nabywa rzekome dobro niby perłę, delektuje się sam ale przeważnie zaprasza i przymusza do udziału innych. Trzeba przeto ratunku w tragedii szukać i znajdywać w samym sobie i solidarnej wspólnocie. Potem można nawet, jak w Drobinie, wygrywać sprawy przed sądem przeciw postępowaniu władzy powodującemu rozpijanie mieszkańców, jednakże przeciwdziałanie rozpoczynać należy zachowaniem biernym, nic nie kosztującym, na które stać każdego od zaraz, czyli nie kupować, nie pić, nie częstować

Krzysztof Pepławski

_POWRÓT

... Przyjdzie czas, gdy błyszczące imiona pogniją. Z cichych ziaren wywite kłosy świat okryją. Huk mija, musim minąć z blaskiem i gawędą, błogosławieni cisi, oni świat posiądą. Niechże prawda zrozumie, kto Chrystusa słyszy, Kto pragnie ziemię posiąść, niechaj siedzi w ciszy. Adam Mickiewicz Najtrudniej jest wierzyć, że nasz Krzyż może stać się naszym zbawieniem. Ks. Mieczysław. Maliński Panie - uczyń z nas narzędzia abyśmy siali miłość tam, gdzie panuje nienawiść wybaczenie - tam, gdzie panuje krzywda, jedność - tam, gdzie panuje zwątpienie, nadzieję - tam, gdzie panuje rozpacz światło - tam, gdzie panuje mrok, radość - tam, gdzie panuje smutek. Spraw, abyśmy mogli nie tyle szukać pociechy, co pociechę dawać, nie tyle szukać zrozumienia, co rozumieć, nie tyle szukać miłości, co kochać, albowiem dając - otrzymujemy wybaczając - zyskujemy przebaczenie, a umierając - rodzimy się do wiecznego życia przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego. Amen. Wspólnota Apostolstwa Chorych prowadzona od 1986 do 1994 roku w parafiach ciechanowskich.

MODLITWY

1. Modlitwy różne Modlitwa Pańska Nieskończenie Dobry Ojcze! Panie Jezu, Odwieczne Upragnienie świata! Panie Jezu, ukryty w Chlebie! Bądź uwielbiony Panie Boże! Bądź Pochwalona Matko, Patronko Krucjaty Wyzwolenia Człowieka! O Matko nasza, Niepokalana Jutrzenko Wolności! Matko Najświętsza - źródło Nieustającej Łaski! 2. Modlitwa dziękczynna z okazji jubileuszu Ojca Świetego Jana Pawła II 3. Modlitwy wstawiennicze 4. Rozważania na Drodze Krzyżowej 5. Rozważania różańcowe Tajemnice Radosne Tajemnice Bolesne Przed Kongresem Eucharystycznym w 1987 roku W dziesiątą rocznicę Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II

Módlmy się nieustannie, bo tylko modlitwa daje siłę i moc... Modlitwa Pańska.

Bądź uwielbiony nieskończenie Dobry Ojcze Abba, który jesteś w Niebie, który jesteś wszędzie, który jesteś w każdym bliźnim moim. Niech wielbi Imię Twoje moja dusza przez całą wieczność. Niech wielbi Ciebie wszystko stworzenie. Niech wielbi Imię Twoje ten naród, który przed pół rokiem doznał kolejnego cudu Twego Miłosierdzia, gdy zostało wysłuchane błaganie Papieża, gdy ujrzeliśmy początek zwycięstwa Dobra nad złem.

Niech przyjdzie Królestwo Twoje do serc naszych,
niech przyjdzie Królestwo Twoje na tę ziemię,
między nas,
niech przyjdzie Duch Twój i nas odnowi.

Niech Wola Twoja będzie wypełniana na tej ziemi jak w Niebie. Niech nikt i nic nie zdoła nas przeciwstawić Twemu Najświętszemu Prawu. Niech pozostaniemy narodem świętym, ludem odkupionym. Niech pozostaniemy wierni królewskiemu poleceniu Matki Twego Syna: "uczyńcie wszystko, cokolwiek wam powie".

Daj nam chleba na co dzień i łaskę Miłości, abyśmy radośnie dzielili się ze wszystkimi. Niech nie zabraknie chleba w Ojczyźnie naszej, niech nikt nie przetwarza go świętokradczo na alkohol.

Racz dać nam łaskę Miłości, abyśmy przebaczyli winy naszym winowajcom,
krzywdy wyrządzone naszym ojcom i naszym dzieciom,
krzywdy wołające o pomstę do Nieba.

Oddal od nas. Panie, pojęcia zemsty i odwetu.
Uwolnij nas. Panie, od roli sądzenia a Sprawiedliwość uczyń Ty Sam.
Amen.

Nieskończenie Dobry Ojcze!

Dziś cały świat bardzo pięknie mówi do kobiet i o kobietach, a ja pragnę jak najgoręcej modlić się w ich intencji.
Ty, Panie, obdarzyłeś kobietę niepojętą godnością. Powierzyłeś jej tajemnicę i rolę w dziele władania wszechświatem. Oblubienica Ducha Świętego, jako pierwsza, otrzymała obietnicę władzy nad szatanem, jeszcze u progu stworzenia, wobec naszych pierwszych rodziców. Ona została Rodzicielką Twego Syna, a przez to Matką nas wszystkich. Dziękuję za to, Panie.
Kobietę uczyniłeś koroną stworzenia Swego. Jest ostatnim, najpiękniejszym z dzieł Twoich. Jej duchowość jest najsubtelniejszą ze wszystkich, a jej ciało terenem największego, trwającego od początku, misterium stwarzania. Dziękuję za to Panie.
Dziękuję za moją Matkę - dobrą, łagodną i świętą.
Dziękuję za wszystkie dobre matki, żony, siostry.
Dziękuję za Matkę Teresę, dziękuję za wszystkie zakonnice, misjonarki, lekarki, pielęgniarki.
Dziękuję za nauczycielki, katechetki, wychowawczynie i za wszystkie kobiety pracujące zawodowo czy społecznie dla dobra wspólnego i dla każdego z nas osobno.
Dziękuję za wszystkie dobre córki naszego narodu.
O Dobry Ojcze, proszę pokornie, obdarz wszystkie kobiety łaską na miarę ich wielkiej godności i zadań. Daj każdej serce wielkie, daj serce Twojej Matki. Daj im stałą świadomość wielkiej godności i radość z niej płynącą. Niech w swoim ofiarnym, pełnym poświęceń i wyrzeczeń życiu zaznają stałej wdzięczności i Miłości.
Kobieta, jako z natury rodzicielka, niech będzie matką rodziny właśnie przez wielkie "M", niech będzie duszą rodziny i sercem.
O Panie mój, niech wszystkie kobiety staną na straży rodziny, szczególnie w obecnej dobie największych, godzących w ludzkość zagrożeń, skutecznie realizowanych przez szatana.
O Panie życia, Stworzycielu! Ten zbuntowany Anioł jest najbardziej przewrotnym nieprzyjacielem człowieka. On to na terenie powstawania życia i jego rozwoju, postanowił dokonywać kaźni dzieci z wolą matki. Błagam, niech Matka Najświętsza zniszczy ducha Złego. Przecież Ona to może, bo obiecałeś Jej to w Raju.
Błagam, Matko, "Niewiasto Obleczona w Słońce", wejdź do akcji, bo chyba już nastał on czas Apokaliptycznych okropności, skoro aborter, bo to już nie lekarz, własnoręcznie zabija i wyrzuca do śmietnika zdrowe dzieci, lub czyni to zainstalowana pułapka.
Matko nasza, innym zjawiskiem niszczącym duchowe i biologiczne życie Narodu jest poniżające uzależnienie od alkoholu, nikotyny i innych narkotyków.
Widzisz, straszne tego skutki:
- milion znerwicowanych istot, jak gdyby z jakiegoś smutnego filmu, trzęsącymi rękoma chwytających papierosa,
- astmatyczne dzieci,
- chude, biedne, chore noworodki,
- nikotynowy kaszel na wszystkich schodach,
- nieprzeliczone rzesze smutnych kobiet upadających
        pod krzyżem rozbitej, zniszczonej rodziny,
        degradacji społecznej,
        niedostatku materialnego.
        utraty wiary i nadziei,
        utraty więzi z Bogiem,
        choroby i cierpienia fizycznego,
        utraty poczucia celu i sensu, życia.
Najświętsza Matko, dzięki Twej łasce i pomocy, bohaterskie kobiety naszego narodu, wychodziły zwycięsko z wielkich zagrożeń, więc błagam, wspomóż, o Pani, i teraz, aby wszystkie Polki powiedziały złemu duchowi zdecydowane "NIE":
- nie będziesz zabijać naszych dzieci,
- nie będziesz niszczyć narodu alkoholem,
- nie będziesz dusić nas nikotyną,
- nie będziesz nas uzależniać, niewolić i zabijać pozostałymi narkotykami.

Matko, nasze święte matki, nasze dobre siostry, żony, córki mogą to uczynić, tylko im pomóż.

Panie Jezu, Odwieczne Upragnienie świata,

Chlebie Życia i Zbawienia, gromadzący nas w poniedziałkowe popołudnia na spotkaniu u Matki.
Pragniemy błagać Miłosierdzie Twoje o litość dla ofiar alkoholu, dla wszystkich, którzy cierpią.
Okaż, Ojcze, łaskę siostrom i braciom naszym, tym najnieszczęśliwszy, uzależnionym patologicznie od alkoholu, odartym ze wszystkiego, nawet z człowieczeństwa, którym alkohol zniszczył rozum, wolną wolę, pamięć i sumienie, pozbawił ludzkiego współczucia, których niesłusznie obarcza się odpowiedzialnością za spowodowanie własnego nieszczęścia i cierpienia innych. Uwolnij, Panie, ich dusze od choroby, uświęć ich cierpienie, aby było zbawczym, ekspiacyjnym i zasługującym, aby przestało być koszmarem wywołującym zgorszenie i odrazę.
Błagamy pokornie Ciebie, tu obecnego o Miłosierdzie dla tych, którzy nie wiedząc co czynią, pociągani narkotycznym działaniem alkoholu, niefrasobliwie powiększają liczbę uzależnionych. Otwórz, o Panie ich oczy na bezmiar cierpienia powodowanego alkoholem, aby zdołali dojrzeć ogrom ryzyka w nieodpowiedzialnym pojmowaniu przyjemności.
Błagamy o Miłosierdzie dla wszystkich Polaków uzależnionych obyczajowo od alkoholu, którzy mimo że nie muszą pić, nie chcą pić albo pragną nie pić, boją się nawet tego ujawnić.
Udziel im, o Panie, łaski, aby odważyli się przeciwstawić siłom zniewalającym, takim jak własna słabość oraz obyczaj, doprowadzony przez ducha złego do psychicznego przymusu, zmierzający do moralnego i biologicznego zniszczenia Narodu.
O Panie, przez Ducha Świętego, którego zesłałeś, aby kontynuował wśród nas Dzieło Odkupienia, umocnij nas, abyśmy już niezwłocznie podjęli działanie samoobronne, choćby w formie biernego oporu przeciw niszczycielskiemu fatum.
Niech Duch Boży, przed podaniem kieliszka bratu, ukaże odpowiedzialność za cierpienie miliona nieuleczalnie chorych alkoholików, za setki tysięcy cierpiących, zniszczonych rodzin, za miliony sierot społecznych i półsierot, odpowiedzialność za Naród bliski rozpaczy, za bezmiar nieszczęścia, łez i grzechu.
Za pośrednictwem Najświętszej Matki prosimy Panie, o Miłosierdzie, o siłę, o łaskę dla tych, którzy jak Szymon z Cyreny, postawieni przez Opatrzność obok cierpiących, złączeni więzami krwi czy ślubem wierności, współcierpią nie rozumiejąc sensu i celu losu. Daj im siłę do wytrwania na drodze krzyżowej, daj im łaskę Miłości dla tych, z którymi współcierpią, daj im zrozumienie, że są ofiarami, nie zaś przyczyną zła.
Prosimy o Miłosierdzie, o łaskę dla tych, którzy na wzór jerozolimskie Weroniki, pokonując własny strach, nie zważając na oskarżające, pogardliwie przeklinające wrzaski tzw. opinii społecznej, odważyli się, jak Matka Teresa z Kalkuty uznać przeklętych, wzgardzonych, godnymi współczucia. Racz, o Panie Jezu, stale pomnażać ich liczbę i dać im tyle sił, aby zdążyli podnieść wszystkie ofiary alkoholu zanim zły duch, inspirator tego przerażającego fatum, zabierze ich dusze.
O Królowo naszego Narodu, Królowo świata, Królowo Nieba, racz u Pana wyjednać łaskę opamiętania dla tych, którzy wiedząc co czynią, nie pomni na tragedię Narodu, zwiększają stale wytwarzanie, import, podaż i ceny alkoholu czerpiąc z tego ogromne dochody, jedni dla skarbu państwa, inni na konto własne. Proś, Matko, niech Pan Jezus widząc umęczony Naród, .przemawiający ustami Jana Pawła, wyjaśni decydentom oraz kupcom nielegalnym i legalnym, że zniszczonego kraju nie godzi się odbudowywać dochodami z cierpienia, łez i grzechu, bo korzyści i majątki gromadzone w alkoholowym interesie są owocem działalności okrutnej.
Proś, Matko, o oświecenie tych, którzy udając przeciwdziałanie nieszczęściu, przedstawiają tzw. wzorce picia i tzw. kulturalne picie, nie dotykając groźby samej wszechobecności alkoholu w Narodzie, wszak dyskrecja, maskowanie czy specjalne formy spożywania, alkoholu, nie zmniejszają jego toksycznego i uzależniającego działania, a jedynie poprawiają samopoczucie sumienia.
Matko Najświętsza, naucz nas pokory, pomóż stanąć w prawdzie przed Panem i powiedzieć: Boże, bądź Miłościw mnie grzesznemu.
Matko nasza, ustanowiona przez Pana Jezusa testamentem wygłoszonym na Krzyżu, Królowo, uznana przez Jana Kazimierza, Patronko Krucjaty wybrana przez nas, gotowych oddać wszystko, co mamy najlepszego, na rzecz cierpiących.
Ty znasz cierpienie najlepiej z ludzi, bo uczestniczyłaś w Męce Pana Twego Syna. Wiesz Matko, że Pan Jezus Swoją Ofiarą uświęcił każde cierpienie, utożsamił się z każdym cierpiącym i zachęcił do brania KRZYŻA. Widzisz, ile cierpienia jest na świecie i ile się marnuje a szkoda, bo przecież to Pan Sam cierpi w nas.
Zechciej, Matko Bolesna, prosimy pokornie zebrać cierpienie ludzkości i nas Polaków, aby złożyć u stóp Krzyża Syna Twego.
Chyba najbardziej tragicznym, niezrozumiałym i bezużytecznym wydaje się być inspirowane przez szatana, cierpienie powodowane alkoholem. Miast wywoływać w chrześcijańskiej społeczności współczucie i odruch Miłosierdzia, budzi zgorszenie, odrazę i przekleństwo.
Przyjmij, Matko i zanieś Panu straszne cierpienie uzależnienia, upodlenia, wyobcowania, lekceważenia, pogardy i nienawiści najbliższych, cierpienie utraty rozumu i wszystkich cech człowieczeństwa.
O Niepokalana Jutrzenko Wolności, złóż Synowi Swemu błaganie nas wszystkich a więc; pokornie składających świadectwa dla własnego otrzeźwienia i ratowania braci, błagania upadających pod krzyżem uzależnienia i powstających dzięki Twej pomocy oraz współcierpiących.
Złóż u stóp Krzyża wszystko, co w pielgrzymim trudzie zanieśliśmy do Twojej Zagrody w Niepokalanowie.

Panie Jezu, ukryty tu w Chlebie.

Do Ciebie przynoszę moje niegodne modlitwy, aby na spotkaniu z Twoją i naszą Najświętszą Matką, przez Jej błogosławione pośrednictwo składać Tobie - Panu Miłosierdzia i łaski.
Dziękuję za życie w epoce wielkich wydarzeń, epoce cudów i widzialnego działania Twej niepojętej Miłości.
Dziękuję za nieustanny strumień łaski towarzyszący mojemu życiu osobistemu i rodzinnemu.
Dziękuję za radości, których źródłem jest wszelkie dobro dostrzegane wokół siebie i we wszechświecie.
Dziękuję za cierpienia, dzięki którym pozwalasz mi uczestniczyć w Twej zbawczej Męce oraz pokutować za grzechy moje, a może i innych.
Dziękuję za Ojczyznę, która mimo te w jednej czwartej swych tysiącletnich dziejów dźwiga krzyż niewoli i różnego rodzaju ucisku, jest matką dobrą, godną tego, że oddawały za nią życie niezliczone rzesze najlepszych synów.
Dziękuję za Naród, który miłuję, głęboko przeżywając jego triumfy, dni radości i chwały oraz całe dziesięciolecia cierpienia i drogi krzyżowej.
Dziś, mimo formalnej wolności, umiłowany Naród znajduje się w stanie ciężkiego zniewolenia z powodu duchowo-psychiczno-obyczajowych, poniżających uzależnień.
Panie, Ty nie chcesz naszego zatracenia więc uwolnij nas od alkoholu.
Pomnij na matkę, która przywlókłszy zatrutego do nieprzytomności alkoholem syna w mroźną noc, całując jego przemarznięte nogi jęczała żebrząc: "dziecko moje, nie umieraj".
Pomnij na kradnącą w sklepie denaturat dziewczynę, w której twarzy nie ma już wyrazu ani dziewczęcości, ani kobiecości, ani człowieczeństwa.
Uwolnij nas. Panie, od nikotyny osiągającej już chyba szczyt niszczącego działania. Pomnij na cierpiące i umierające z choroby układu oddechowego dzieci, narodzone z palących matek. Pomnij na dzieci przedszkoli i szkół, z daleka cuchnące tytoniem, jedzące cuchnące kanapki. Pomnij na młodzież i tę najmłodszą, jak w niegodny człowieka sposób opala się papierosami w ustępach i śmietnikach na terenie szkół i przyległej okolicy. Pomnij na ten kwiat dziewcząt, które za niewiele lat będą matkami a za ćwierć wieku może matkami kapłanów, może męczenników, może świętych.
Pomnij, Panie, wychudzoną staruszeczkę o cerze koloru ziemi, dyżurującą na progu domu obok sklepu, i co kwadrans oczyszczającą teren z niedopałków, zbieranych skrzętnie do kieszeni połatanego fartucha. Przecież ona jest czyjąś matką i babcią, prababcią... .
Uwolnij nas. Panie od wszystkich zniewalających narkotyków, ograniczających lub pozbawiających nas cech świadczących o człowieczeństwie, jak rozum, wolna wola, pamięć, sumienie.
Nie dopuść Panie, do upadku. Nie pozwól złemu duchowi zmienić nas w zbiorowisko zwyrodniałych niedobitków.
Wysłuchaj, Panie, modlitwę Papieża proszącego: "Niech zstąpi Duch Twój i odnowi tę Ziemię".

Bądź uwielbiony Panie Boże,

za stworzenie macierzyństwa i matki. Wybacz Panie, że ośmielam się oceniać, ale jestem przekonanym, iż jest to największe z Twoich dzieł. Samo słowo "Matka, ciepłe i słodkie, rozumiane na całym świecie jest symbolem Dobra.
Dziękuję wraz z całą ludzkością za Matkę Najświętszą, która została Matką Twego Syna, a przez to Matką naszą.
Dziękuję za wszystkie matki również za te, które wyrzekłszy się osobistego macierzyństwa jak Matka Teresa i wiele innych, objęły sercem wszystkie dzieci Boże.
Dziękuję za moją Matkę dobrą, łagodną i świętą.
Dziękuję za całe jej życie zasilane Wiarą, Nadzieją i Miłością, wielką Miłością. Dziękuję za jej życie wypełnione pracą, cierpieniem i modlitwą. Dziękuję za jej ręce pracujące, pieszczące i błogosławiące, dziękuję za jej oczy rozjaśniające się i uśmiechające do każdego, dziękuję za jej serce - źródło ciepła i życia, źródło niewyczerpane miłości i dobroci.
Dziękuję za wszystkie święte Matki. Te, które odwołałeś z ziemskiego dyżurowania, racz nagrodzić radością wieczną, radością Nieba.
Racz nagrodzić te matki, które jak moja wypaliły się do końca oddając całe życie dla dzieci swoich i wszystkich. One żyły, biorąc zachłannie od Ciebie i oddając wszystko nam, a dla siebie pozostawiając jedynie cierpienie.
Tak - Święte, dobre matki, cierpienie dzieci i wszystkich, których kochają, pragną przyjąć dla siebie Ty, Panie, obdarzasz je cichą radością dawania, radością służenia, którą okazują jak gdyby z zażenowaniem.
O Pani, Matko i wzorze wszystkich matek!
U Twych stóp składam moje serce wypełnione miłością, pokorną wdzięcznością, uwielbieniem, podziwem i życzeniami dla Matki mojej i wszystkich Matek świata. Przyjmij Matko Najświętsza te moje uczucia, myśli i słowa, a uświęcone Twoim pośrednictwem rozdaj tym istotom najbliższym, najlepszym i najskromniejszym. Przez Ciebie dziękuję za macierzyństwo i wszystkie dobro z niego wynikające tym, które traktują swoje macierzyństwo jako łaskę, jako powołanie do wielkiej godności i udziału w Bożym dziele stwarzania.
Dziękuję Matkom męczenników, które musiały swoje macierzyństwo okupić ogromnym cierpieniem.
Dziękując za wszystko ośmielam się prosić, Matko Najświętsza, o potrzebne dla wszystkich matek łaski:
- o łaskę dotrwania pod krzyżem dla tych, które wypłakały oczy po stracie wszystkich najdroższych,
- dla tych, którym wszystkim i wszystko zabrał alkohol,
- dla matek głodnych dzieci,
- o Miłosierdzie i łaskę nawrócenia dla tych, które sprzeniewierzyły się Bożemu powołaniu.
Matko, pragnę wszystkie kwiaty tej ziemi, wszystkie wiersze, pieśni, piosenki i modlitwy złożyć za Twym świętym pośrednictwem tym najlepszym istotom, które w każdym języku nazywają się MAMA.

Bądź Pochwalona Matko, Patronko Krucjaty Wyzwolenia Człowieka!

Pragniemy dziś u Twych stóp złożyć najgorętsze modlitwy, abyś je wzmocniła Swym macierzyńskim pośrednictwem i zaniosła Panu Jezusowi.
Dziękujemy pokornie za naszą wspólnotę modlitewną zbierającą się w poniedziałki tu, u źródła łaski, za wspólnotę osób wiernych Tobie, ufających, dziękujących i proszących,
Matko, to jest wielką łaską, to daje nadzieję, że przychodzie będzie coraz więcej i więcej, że zgromadzisz nas wszystkich pragnących i szukających prawdy oraz pokarmu dla duszy. Miłosierdzia dla siebie i dla innych, pragnących i szukających duchowej suwerenności i wolności, pragnących wolności od kłamstwa i psychicznego zniewolenia, wolności od zewnętrznych i wewnętrznych, poniżających uzależnień. Dziękuję, Najświętsza Matko za tę nadzieję.
Dziś pragniemy błagać ze wszystkich sił, z duszy całej, aby stał się cud, jak wiele cudów w naszej Ojczyźnie na przestrzeni wieków. Racz gromadzić tu, na modlitwie wszystkich, którzy już dłużej nie mogą znosić straszliwej obecności alkoholu w Narodzie. Niech przychodzą abstynenci, a także ludzie uzależnieni, skrzywdzeni, którym alkohol wydarł wszystko; rozum, instynkt samozachowawczy, wolną wolę, pamięci sumienie, wiarę, nadzieję, miłość, przyjaźń, rodzinę, dom, wolność, majątek, zdrowie, pracę, szacunek, godność, którym alkohol zabrał ojca, matkę, siostrę, brata, córkę, syna, przyjaciela. Niech przychodzą wszyscy ludzie dobrej woli. Proszę pokornie, módl się razem z nami. Matko Najświętsza, do Syna o Miłosierdzie. o cudowne Przemienienie, o łaskę przejrzenia i opamiętanie, o współczucie z cierpiącymi, o solidarności z cierpiącymi, o solidarność przeciwalkoholową.
Matko, niech powstanie u nas, choćby najmniejsza, ale żyjąca i rosnąca wysepka dla ratowania się z najgroźniejszego potopu, aby można było spotkać coraz więcej ludzi o podobnych pragnieniach, braci, przyjaciół, ludzi współczujących, ludzi solidarnych, aby można było poczuć się wolnym, gdzie można byłoby wyzbyć się przerażającego niezrozumienia, osamotnienia, przygniatającej atmosfery lęku i bezradności.
Matko, przygarnij. Matko udziel schronienia. Matko, Matko, udziel azylu Polakom prześladowanymi ściganym, tępionym przez okrutny alkohol.

O Matko nasza, Niepokalana Jutrzenko Wolności!

Ty patrzyłaś na Rany Odkupiciela i na Krew Jego wylaną na Krzyżu dla naszego zbawienia. Ty patrzysz na nasz Naród, umęczony i zagrożony zagładą zarówno fizyczną, jak duchową przez alkohol. Widzisz ten bezmiar cierpienia, łez i grzechu.
Przed rozpoczęciem miesiąca sierpnia, poświęconego zastanowieniu się nad rozmiarem, przyczyną i łatwym do przewidzenia skutkiem obecnego uzależnienia Narodu od alkoholu, błagamy pokornie, pomóż nam przeżyć ten okres w duchu modlitwy o łaskę do przeciwstawienia się przemocy tego zła totalnego.
Módl się z nami, o Matko, do Ojca o Miłosierdzie dla nas zniewolonych, pozbawionych instynktu samozachowawczego. Niech ten miesiąc błogosławiony, ze wszystkich miesięcy najbogatszy w łaski, w widoczny sposób udzielane naszemu Narodowi, miesiąc cudów bohaterskich, zrywów i protestów przeciw złu, będzie okresem kolejnego cudu, początkiem zrywu i protestu przeciw samozniewoleniu, przeciw przemocy.
Niech stanie się cud, niech Naród trzymany w niewoli kłamstwa i nieświadomości prawdy, przejrzy jak niewidomy z pod Jerycha i pozna prawdę o alkoholu, skutkach jego działania i cel, jakiemu służy. Niech uwierzy, że można żyć bez alkoholu, że aby Naród przetrwał, trzeba uwolnić się od alkoholu, aby Naród był wolnym, trzeba wyrwać się z alkoholowego samozniewolenia obyczajowego, przemocy psychologicznej.
Matko, uproś Mam łaskę abstynencji, niech to słowo nie płoszy Polaków przyznających się do Twego Syna.
Matko, naucz nas wiary, ukaż nadzieję wolności. Bez Twej pomocy, bez aktu Miłosierdzia twego Syna nie możemy uniknąć samozagłady.
Matko, nie opuszczaj nas.


Matko Najświętsza - źródło Nieustającej Łaski!

Ty, która nas nigdy nie zawiodłaś i nie opuściłaś, uciekamy się do Ciebie w kolejnej godzinie Ogrójca ludu Twego.
Tobie nasz święty Prymas - tarcza obronna, opoka i podwalina Narodu zaufał bezgranicznie i oddał nas w dobrowolną niewolę.
Za Twoją przyczyną, Matko pamiętnego wieczoru, 16-go października 1978 roku, Pan dał nam znak nadziei, że podniesie Twój lud z głębokiego upadku.
Tobie Papież oddał nas i cały świat w czasie swego pobytu na Jasnej Górze,
Tobie oddaje się codziennie lud Twój w godzinie Apelu Jasnogórskiego, "Tobie wierzy nawet taki, który w nic nie wierzy".
Przez posłuszeństwo Tobie, lud nie splamił rąk krwią brata w grudniu, nie odpowiedział gwałtem na gwałt, przemocą na przemoc, bo Pan w ogrodzie Getsemani kazał schować miecz.
Matko, uproś Syna, niech krwawy pot Ogrójca ludu Twego obmyje winy nasze. Niech agonia Getsemani wyzwoli nas z praktycznego materializmu i egoizmu. Niech cierpienie przyniesie moc przeciw złu czyniącemu z nas niewolników, to jest przeciw alkoholowi, nikotynie i innym narkotykom. Niech cierpienie uczyni nas wolnymi duchowo, a gdy będzie przekraczać nasze siły, to uproś u Pana nowy cud.
Niepokalana Jutrzenko Wolności, wspomagaj nas, abyśmy ruszyli czynnie na pomoc ginącym i cierpiącym, aby pragnienia nasze przybrały formę działania. Matko, niech nasze poniedziałkowe spotkania tchną szczerą i gorącą modlitwą o uwolnienie Narodu od alkoholu.
Matko, pragnę przed Tobą złożyć rozpaczliwe ale pełne ufności błaganie, które może zgorszyć uczonych w piśmie, Ty przed dwoma tysiącami lat byłaś na weselu i tam na Twoją prośbę, Chrystus uczynił pierwszy cud. Oto moi Przyjaciele odbędą wkrótce zaślubiny małżeńskie i pragną, aby w tym dniu nie było alkoholu ale nie mają siły do przeciwstawienia się obyczajowemu zniewoleniu, "Matko Oblubieńców, od tego wesela tak wiele zależy, że może pociągnąć za sobą zbawienne następstwa. Może zapoczątkować zmiany obyczajowe środowiska, umocnić wątpiących, utwierdzić w nowej postawie wahających się. Może być punktem, od którego zaczniemy zawracać. Może być znakiem nadziei w sytuacji Narodu, gdy alkohol stał się symbolem nieszczęścia, grzechu, śmierci i piekła.
Matko, uproś Syna; Matko uproś Syna, Matko uproś Syna, aby na weselu nie było wina. Naucz nas radować się bez alkoholu, naucz nas bawić się bez alkoholu, naucz nas żyć bez alkoholu.

        MODLITWA DZIĘKCZYNNA Z OKAZJI JUBILEUSZU OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II

I.
1. ... Dziękujemy pokornie, Panie Jezu za Ojca Świętego Jana Pawła II, że jest nasz, że pochodzi z rodu Polaków.
2. ... Dziękujemy za dziesięć lat szczęśliwego pontyfikatu.
3. ... Dziękujemy za wszystkie łaski, które poprzedziły i przygotowały największy zaszczyt Polaków.
4. ... Dziękujemy za wielkiego Prymasa, autorytet moralny, duchowego Ojca Narodu, męczennika za wolność religii i Kościoła, Przyjaciela i Ojca przyszłego Papieża.
5. ... Dziękujemy za polski Kościół stojący na skale Prymasie, którym nie zachwiały same bramy piekła przez prawie pięćdziesiąt lat.
6. ... Dziękujemy, że nasz Papież jest miłowany przez wszystkich ludzi dobrej woli, a szanowany jako moralny autorytet nawet przez nieprzyjaciół.
7. ... Dziękujemy, że naród włoski pokochał Papieża, a za tym i nas, Polaków.
8. ... Dziękujemy za cudowne ocalenie życia Ojca Świętego po zbrodniczym zamachu na audiencji generalnej.
9. ... Dziękujemy za apostolskie pielgrzymowanie Ojca Świętego.
10. ... Dziękujemy za trzy pielgrzymki Ojca Świętego do Ojczyzny

II.
1. ... Dziękujemy za wszystkie audiencje dla Polaków.
2. ... Dziękujemy, że nasz Papież jest apostołem Pokoju.
3. ... Dziękujemy za szczęśliwe zakończenie wojen i konfliktów między państwami na apel i przy pomocy Ojca Świętego.
4. ... Dziękujemy, że Ojciec Święty głosi konieczność cywilizacji Miłości.
5. ... Dziękujemy, że Papież jest pierwszym obrońcą Praw człowieka.
6. ... Dziękujemy, że Ojciec Święty domaga się poszanowania godności pracy ludzkiej i pracujących.
7. ... Dziękujemy za papieski ekumenizm i dążenie do wspólnoty modlitwy wszystkich wierzących.
8. ... Dziękujemy za ojcowskie wsparcie duchowe narodów słowiańskich, dzięki któremu uwolniły się z tyranii.
9. ... Dziękujemy, że Ojciec Święty jest wielkim czcicielem Matki Najświętszej i uczy, jak Ją miłować.
10. ... Dziękujemy za papieskie encykliki, adhortacje i listy apostolskie.

III.
1. ... Dziękujemy za naukę Papieża o cierpienia.
2. ... Dziękujemy za miłość Ojca Świętego dla chorych i wszystkie z nimi spotkania w apostolskich pielgrzymkach.
3. ... Dziękujemy, że po uznaniu Polaka za najgodniejszego, aby być sternikiem Łodzi Piotrowej i Pasterzem Owczarni Chrystusa, deprawowany i poniżany nasz Naród poczuł swoją duchową i moralną wartość.
4. ... Dziękujemy, że po cudzie sprzed dziesięciu lat Naród zauważył swoją duchową silę i odważył się zaprotestować przeciw złu.
5. ... Dziękujemy, że z Ojczyzny Papieża, pragnienie Prawdy, Wolności, Sprawiedliwości, Solidarności i Pokoju rozeszło się na słowiańską Europę i cały zniewolony świat.
6. ... Dziękujemy, że Ojciec Święty uczy nas zło dobrem zwyciężać.
7. ... Dziękujemy, że posłuszni nauce Papieża, protestując przeciw złu, staramy się zło dobrem zwyciężać, nie odpowiadając na próby prowokacji.
8. ... Dziękujemy, że Ojciec Święty ustanowił Rok Maryjny dając naszemu Narodowi szansę przemyślenia i przemodlenia uprzywilejowanego miejsca w sercu Matki.
9. ... Dziękujemy za zawierzenie nas i całego świata Matce Najświętszej.
10. ... Dziękujemy za wyniesienie na ołtarze licznych naszych Rodaków.

IV.
1. ... Dziękując za hojność Twoją Panie, dla Swego Namiestnika a naszego, Umiłowanego Papieża, ośmielamy się prosić o błogosławieństwo, o siłę na wiele, wiele lat jak najszczęśliwszego pontyfikatu.
2. ... Prosimy pokornie o bezpieczeństwo dla Ojca Świętego i aby każde spotkanie z Papieżem przemieniało nienawiść do Chrystusa w Miłość.
3. ... Prosimy o charyzmat dla "Wędrownego Katechety", aby przyprowadził do Owczarni Pańskiej wszystkie ludy ziemi.
4. ... Prosimy, aby wszystkie państwa otwarły drzwi a wszyscy ludzie otwarli serca Chrystusowi.
5. ... Prosimy, aby wołanie z Watykanu o Miłość, Sprawiedliwość i Pokój usłyszeli wszyscy ludzie cierpiący ucisk od drugich.
6. ... Prosimy, aby uciskający ludzi i narody, zrozumieli język Papieża.
7. ... Prosimy, Panie, aby rodacy nie powodowali zatroskania i cierpienia Ojca Świętego.
8. ... Prosimy o łaskę, abyśmy pomni na prośbę Ojca Świętego, przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza godności ludzkiej.
9. ... Prosimy, Panie, abyś wysłuchał pragnienia i błagania Papieża o uwolnienie nas od alkoholu i innych poniżających uzależnień.
10. ... Prosimy, aby Ziemia Jana Pawła II przestała być jedną wielką gorzelnią i łez doliną.

V.
1. ... Prosimy, aby w Ojczyźnie Papieża nie zwyciężano upadku gospodarczego zwiększeniem dochodów z przemysłu alkoholowego.
2. ... Prosimy z Ojcem Świętym, aby społeczne środki przekazu służyły człowiekowi, a nie działały na jego szkodę.
3. ... Prosimy, aby rok bieżący, rok nadziei zakończył bolesną część narodowego Różańca.
4. ... Mając w serdecznej pamięci naukę Ojca Świętego, prosimy o łaskę, abyśmy naszych największych wartości bronili jak Westerplatte.
5. ... Razem z Ojcem Świętym modlimy się, aby szkoła nie przeciwstawiała się poglądom i pragnieniom rodziców polskich dzieci.
6. ... Módlmy się z Ojcem Świętym, aby kryzysu rodzin nie naprawiano złem, czyli rozwodem.
7. ... Módlmy się z Ojcem Świętym, aby w naszej Ojczyźnie i na całym świecie nie mordowano dzieci nienarodzonych.
8. ... Módlmy się o łaskę, abyśmy posłuszni przypomnieniu Ojca Świętego, niezwłocznie przystąpili do nowej ewangelizacji zaczynając od siebie.
9. ... Módlmy się o szczęśliwe spotkanie z Ojcem Świętym w Watykanie.
... Módlmy się o szczęśliwe spotkanie z Ojcem Świętym w Płocku.
... Módlmy się o szczęśliwe spotkanie z Ojcem Świętym w Polsce w przyszłym roku.
10. ... Módlmy się o wiele radosnych jubileuszy Ojca Świętego.

     MODLITWY WSTAWIENNICZE

07.05.1988 r.

Miesiąc maj jest okresem szczególnej czci Matki Najświętszej, a w dniu dzisiejszym przypada uroczystość Matki Bożej Łaskawej głównej Patronki Warszawy. Pomni na tę okoliczność wznośmy nasze modlitwy dziękczynne i błagalne do Pana przez łaskawe pośrednictwo Jego i naszej Najświętszej Matki.

1. Dziękując pokornie za Ojca Świętego, za jego cudowne ocalenie po zbrodniczym zamachu przed siedmioma laty i za jego niestrudzony wysiłek w prowadzeniu rodziny ludzkiej do Bożego Królestwa, błagajmy o Dary Ducha świętego, aby wszyscy ludzie zrozumieli język apostoła Miłości i Pokoju.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. Módlmy się za narody Ameryki Łacińskiej, które aktualnie nawiedza Papież, aby utwierdziły się w nadziel na zwycięstwo cywilizacji Miłości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. Dziękując za nasz tysiącletni, chrześcijański naród, dźwigający Krzyż, doświadczany cierpieniem, miłujący pokój, sprawiedliwość i wolność, cieszący się królowaniem Matki Najświętszej, prosimy o łaski do zachowania wierności Bogu, naszej Królowej, naszej Majowej Konstytucji, narodowej dobrej tradycji, abyśmy praktykowali braterską miłość, tolerancję, solidarność, abyśmy nie dali się zwyciężyć złu, abyśmy z godnością jak dotychczas upominali się o prawa ludzkie i z godnością reagowali na prowokacje.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. Dziękując za Pasterzy dobrych, módlmy się za Czcigodnego Księdza Dziekana, naszego opiekuna i Przyjaciela, za Księdza Proboszcza i Księdza Seniora, aby ich obdarowująca Miłość zaowocowała w nas duchowym wzrostem, a im przyniosła radość i nowe siły do ofiarnej pracy duszpasterskiej.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. Dziękując za liczne grupy dzieci przygotowanych do pierwszej l uroczystej Komunii Świętej, prosimy o łaskę świętości dla nich i Ich rodzin oraz o nagrodę Pana dla Kapłanów i Katechetów.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. O łaski dla młodzieży przygotowującej się do przyjęcia sakramentu bierzmowania, i szczególnie dla Kasi z naszej wspólnoty, aby Duch Święty umocnił Ich swymi Darami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. O łaski dla maturzystów, aby szczęśliwie zdali egzamin dojrzałości i odpowiedzialnie rozpoczęli dorosłe życie w imię Boże.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. Dziękując za pięknie kwitnące drzewa módlmy się, aby Matka - Ziemia dawała nam dosyć pożywienia i aby jej nikt nigdy nie zatruwał.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. Za wszystkich cierpiących z powodu alkoholu, o uwolnienia narodu z poniżającego uzależnienia.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. O oczyszczenia narodu z zatrucia nikotynowego.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. O łaskę błogosławieństwa dla dzieła budowy Kościoła duchowego i świątyni materialnej w parafii św. Piotra Apostoła.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O łaskę miłosiernego przebaczenia win i obdarowanie szczęściem wiecznym naszej siostry Mieczysławy.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. O łaskę wiecznej radości dla wszystkich zmarłych z naszych rodzin.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. O błogosławieństwo dla naszej wspólnoty, abyśmy zostali napełnieni Bożą Miłością i nigdy nie ulegali pokusie zwątpienia czy nieufności.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
15. O światło Ducha Świętego, aby nasz udział we wspólnocie pomagał nam gorliwiej wypełniać nasze posłannictwo, a nie był obliczany na korzyści doczesne.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.




17.06.1988 r.

Sprawując Najświętszą Ofiarę na grobach męczenników, w 48 lat po ich śmierci, módlmy się do Ojca w Niebie o łaski dla całej ludzkości, dla Kościoła, Ojczyzny naszej i nas tu obecnych.

1. Abyś nam Pokój raczył dać, nie taki jaki daje świat - policyjno - więzienny i cmentarny - ale pokój Miłości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. Abyś pobłogosławił Papieżowi - Apostołowi pokoju w jego pielgrzymce do krajów afrykańskich.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. Abyś biskupom naszym udzielił Światła Ducha Świętego do prowadzenia płockiego Kościoła w obecnej, mrocznej dobie historii.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. Abyś wykładowców i studentów naszego Seminarium zachował we wzajemnej miłości i świętości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. Abyś naszego opiekuna i Przyjaciela - Księdza Dziekana - zdrowiem i błogosławieństwem hojnie obdarzyć raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. Abyś księdzu Seniorowi z parafii św. Piotra, złożonemu ciężką chorobą, siły do sprawowania Mszy Świętej przywrócić raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. Abyś ks. Dariuszowi przyjaźń i życzliwość dla naszej wspólnoty łaską Twoją nagrodzić raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. Abyś wszystkich kapłanów od wszelkiego nieszczęścia zachować raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. Abyś Przyjaciela naszej wspólnoty - Tadeusza Grzankowskiego, który pragnął tu być z nami, zdrowiem obdarzyć raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. Abyś Naród nasz z przemocy kłamstwa i alkoholu wyzwolić raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. Abyś nie pozwolił dzielić i skłócać narodu kłamliwym zniesławianiem i oszczerstwami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. Abyś pracy rolników błogosławić raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. Abyś szczęśliwie zebrany chleb, Sam sprawiedliwie rozdzielić raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. Abyś nie pozwolił przetwarzać chleba na alkohol, gdy codziennie umierają z głodu dziesiątki tysięcy dzieci.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
15. Abyś męczeństwo pomordowanych nagrodził szczęściem Nieba.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
16. Aby prośby męczenników wyjednały łaskę zbawienia dla zmarłych a nawrócenia i pokuty dla żyjących morderców, również dla morderców księdza Jerzego.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
17. Aby w narodach, okupujących kiedykolwiek naszą Ojczyznę, już nigdy nie było morderców.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
18. Aby w naszej Ojczyźnie i na całym świecie nie mordowano najbardziej bezbronnych istot ludzkich - dzieci przed narodzeniem.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
19. Abyś pokorne dziękczynienie za nasze dzisiejsze spotkanie przyjąć raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
20. Aby nasze cierpienia jako zadośćuczynienie za winy przyjąć raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
21. Abyś nasze osobiste intencje i prośby wysłuchać raczył.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



25.06.1988 r.

Dziękując Ojcu Niebieskiemu za dary nieustannie otrzymywane, módlmy się o łaski potrzebne całemu światu.

1. O błogosławieństwo dla Ojca Świętego w podróży apostolskiej do Austrii, aby zawiózł umocnienie w wierze i zasiew Miłości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. O łaskę dla ludu Bożego Austrii, aby otwartym serce przyjął posłanie Proroka naszych czasów.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. O łaskę dla biskupów całego świata, aby w braterskiej wspólnocie z papieżem, powierzony lud prowadzili do Królestwa Bożego.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. O łaski, o błogosławieństwo dla naszych biskupów płockich, aby swoim ofiarnym i gorliwym pasterzowaniem pomogli ludowi prastarej diecezji bezpiecznie przetrwać prawdziwą burzę współczesnej wojny przeciw wierze.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. O nieustanną opiekę Ducha Świętego dla płockiego Seminarium Duchownego, aby kształciło nam świętych kapłanów.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. O szczególne błogosławieństwo dla Księdza Biskupa Romana, odwiedzającego dziś naszą parafię, aby nam przekazał jak najwięcej Bożego Światła i Bożej Miłości, aby dając siebie nam, otrzymał od Pana nagrodę według Boskiej miary.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. O błogosławieństwo dla kapłanów, aby dźwigany za Chrystusem kapłański krzyż nie wydawał się nigdy za ciężki.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. O błogosławieństwo dla naszego Przewodnika, Ks. Dziekana, aby otrzymywał zawsze dostatek sił, na miarę jego ogromnej pracy oraz radości, na miarę cierpień i przykrości, jakie musi znosić.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. O błogosławieństwo i zdrowie dla księdza Jana Włoczewskiego, proboszcza parafii św. Piotra, tak bardzo potrzebne w pracy duszpasterskiej i budowie świątyni.
        Ciebie prosimy wysłuchaj nas Panie.
10. O błogosławieństwo dla Kościoła w naszej Ojczyźnie, aby uzyskał należne prawa w ustawodawstwie państwowym.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. O błogosławieństwo dla młodzieży oazowej i opiekunów, aby wszystkie zgrupowania przyniosły jak największy wzrost wiary i miłości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O łaskę wiecznej radości dla zmarłych z naszych rodzin, aby Miłosierny Bóg, sam stał się nagrodą ich życia.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. O błogosławieństwo dla członkiń naszej wspólnoty, które w ciągu ostatniego miesiąca obchodziły swoje imieniny: dla Iwony, Małgorzaty, Alicji i Janiny, aby przez zasługi i orędownictwo patronów otrzymały dary najbardziej upragnione i wymodlone.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. O łaskę dla naszego zgromadzenia liturgicznego, abyśmy oczyszczeni z win przez skruchę, dzięki Miłosierdziu Bożemu, mogli godnie uczestniczyć w Najświętszej Eucharystii.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



21.03.1989 r.

Zgromadzeni, dzięki niezasłużonej łaskawości Pana, na spotkaniu Miłości dla złożenia Ofiary Eucharystycznej, módlmy się w intencjach całej rodziny ludzkiej.

1. Za zmniejszanie się napięć między państwami i łagodnienie ucisku narodów przez niemoralne systemy polityczne.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. Za nadzieję przeżywania Świąt Paschalnych w pokoju przez nasz naród.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. O łaskę dla Ojca Świętego, aby swoją postawą całkowitego oddania Chrystusowi obecnemu w Kościele i w każdym człowieku, umacniał braci biskupów i kapłanów, stojących wobec ofensywy zła uderzającego w człowieka coraz nowymi przejawami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. O łaski dla młodzieży odpowiadającej czynem Miłości na wezwanie Ojca Świętego, aby świętym praktykowaniem poderwali resztę swych rówieśników do odradzania duchowego, degenerującej się ludzkości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. O łaskę dla naszych wielkich Przyjaciół, celebrujących tę Najświętszą Ofiarę, aby trud nam poświęcony został im stokrotnie nagrodzony.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. Uczestnicząc w liturgii Najświętszej Ofiary w pierwszą rocznicę śmierci naszej siostry ś.p. Mieczysławy, modlimy się o łaskę miłosiernego przebaczenia win i obdarowanie szczęściem wiecznym.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. O łaskę Nieba dla śp. Stanisława Pepławskiego oraz wszystkich zmarłych w tej rodzinie, których rocznice śmierci przypadają w bieżącym miesiącu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. O łaskę radości wiecznej dla wszystkich zmarłych z naszych wspólnotowych rodzin.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. O łaskę dla naszej wspólnoty, abyśmy mogli w pełni uczestniczyć w uroczystości Świętego Triduum Paschalnego oraz otrzymać łaski duchowego odrodzenia i umocnienia na dalsze, oby coraz bardziej święte życie.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. O łaskę, aby członkowie naszej wspólnoty mogli przeżyć Święta Wielkanocne bez alkoholu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. O Dary Ducha Świętego na każdy dzień dla mieszkańców tego domu, o pokój i Dobro dla wszystkich, którzy go nawiedzają.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O hojność w błogosławieństwie dla drogich nam, Iwony i Zbigniewa, przygotowujących się do zaślubin małżeńskich, aby Ich związek zapoczątkował istnienie szczęśliwej, silnej Bogiem rodziny.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.





05.08.1989 r.

Uczestnicząc w Najświętszej Ofierze w pierwszą sobotę miesiąca, składamy nasze gorące modlitwy w Niepokalanym sercu Matki, aby uświęcone chwalebnym pośrednictwem przedłożyła Ojcu Niebieskiemu w intencji całej rodziny ludzkiej, a w tym również naszej wspólnoty.

1. O łaskę opamiętania, o światło Ducha Świętego dla ludzi deklarujących swą wiarę w Boga, jednocześnie głosząc zdeformowane hasła religijne, mordujących po barbarzyńsku braci o odmiennych poglądach, co stwarza sytuację niezwykle dramatyczną, bolesną i gorszącą, aby przypomnieli sobie, że Bóg jest Miłością.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. O łaskę dla Ojca Świętego, aby jego wołanie o Miłość usłyszeli, zrozumieli i przyjęli wszyscy wierzący, a także niewierzący.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. O łaskę dla biskupów, aby swych pomocników - kapłanów traktowali zawsze z braterską miłością i szacunkiem.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. O łaskę dla kapłanów, aby w miłości i solidarności pomagali sobie wzajemnie dźwigać Chrystusowe brzemię, a nam wskazywali drogę do Bożego królestwa wśród okrucieństw współczesnego świata.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. O łaskę Miłości, solidarności wyrozumiałości i tolerancji dla wyczerpanego 50-letnią niewolą narodu, aby nie poddał się pokusie rozpaczy, agresji, zemsty i największemu złu - alkoholowi.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.


Znajdując się wobec konieczności rozstania z naszym Opiekunem i Przyjacielem, Czcigodnym Celebransem Najświętszej Ofiary, módlmy się w intencji umiłowanego Księdza Kanonika.

1. Za jego kapłaństwo pozwalające na całkowite oddanie się Bogu j Jego dzieciom.
        Dziękujemy Ci, Panie.
2. Za umiłowanie Pana Jezusa w Eucharystii i Matki Najświętszej.
        Dziękujemy Ci, Panie.
3. Za przysłanie go do nas.
        Dziękujemy Ci, Panie.
4. Za błogosławione i pracowite lata w naszym mieście.
        Dziękujemy Ci, Panie.
5. Za pobudzenie wiary i życia religijnego naszej wspólnoty i parafii.
        Dziękujemy Ci, Panie.
6. Za zapełnioną świątynię na nabożeństwach.
        Dziękujemy Ci, Panie.
7. Za cudowne sanktuarium, w którym się znajdujemy oraz za wszystkie Nabożeństwa Eucharystyczne i Maryjne.
        Dziękujemy Ci, Panie.
8. Za nieustanne budownictwo kosztujące maksimum wysiłku, samozaparcia i wytrwałości.
        Dziękujemy Ci, Panie.
9. Za Chrystusową gościnność dla Oazy i innych mniej lub bardziej uciążliwych gości.
        Dziękujemy Ci, Panie.
10. Za ojcowskie przygarnięcie bezdomnych, pogardzanych przez wszystkich, alkoholików.
        Dziękujemy Ci, Panie.
11. Za braterskie serce zapraszające i pozwalające na to, że trzech sędziwych kapłanów mogło w tutejszej parafii, w atmosferze miłości, dożyć reszty swych dni na służbie Chrystusowej.
        Dziękujemy Ci, Panie.
12. Za pracę z naszą Wspólnotą dającą nam możność duchowego wzrostu i nadzieję zbliżenia się do Ojca.
        Dziękujemy Ci, Panie.
13. Za wszystkie nasze spotkania, pielgrzymki, spowiedzi i Komunie Święte.
        Dziękujemy Ci, Panie.


Prośmy o szczególne błogosławieństwo, o siły ducha, o łaskę wielkiego serca na obecne godziny i dni swoistego, kapłańskiego ogrójca dla Księdza Kanonika.

1. O łaskę kapłańskiego Fiat, o łaskę wielkoduszności, wyrozumiałości i przebaczenia.
        Prosimy Cię, Panie.
2. O łaskę, aby dzieci Boże powierzone pasterskiej pieczy Księdza Kanonika, były lepszymi niż my, aby zechciały brać więcej i dawać więcej.
        Prosimy Cię, Panie.
3. O łaskę, aby duchowa i serdeczna więź naszej wspólnoty z Opiekunem i Przyjacielem umacniała się mimo konieczności ograniczenia zewnętrznego.
        Prosimy Cię, Panie.
4. O łaskę, abyśmy nie zmarnowali ofiarowanych nam przez Ojca, za pośrednictwem Opiekuna, talentów ale pomnożone przynieśli, gdy zostaniemy wezwani po nagrodę.
        Prosimy Cię, Panie.




19.08.1990 r.

Zgromadzeni dzięki niezasłużonej łaskawości Pana na spotkaniu Miłości dla złożenia Ofiary Eucharystycznej, módlmy się w intencjach całej rodziny ludzkiej.

1. O Miłość i Pokój między dziećmi Bożymi, aby wołanie Ojca Świętego dotarło do narodów bliskiego wschodu i wszystkich krańców Ziemi.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. O łaskę dla Ojca świętego, aby swoją postawą całkowitego oddania Chrystusowi obecnemu w Kościele i w każdym człowieku, umacniał braci biskupów i kapłanów, stojących wobec ofensywy zła, uderzającymi w człowieka coraz nowymi przejawami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. Za kapłanów, aby otrzymany od Pana Jezusa nieograniczony kredyt zaufania i łaski wykorzystali do końca zgodnie z powołaniem.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. O błogosławieństwo dla Księdza Proboszcza, aby otrzymywał zawsze dostatek sił, na miarę jego ogromnej pracy oraz radości na miarę cierpień i przykrości, jakie musi znosić, aby oszczędzono mu przykrości niepotrzebnych, nieużytecznych a szczególnie dotkliwych.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. Abyś nasze cierpienia i niegodne modlitwy raczył przyjąć w intencji Księdza Proboszcza.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas. Panie.
6. O łaskę dla członków parafii św. Piotra, abyśmy stali się silną wspólnotą, zdolną dawać świadectwo żeśmy uczniami Twymi.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. Niech zespoli nas modlitwa oraz najdoskonalsza więź, jaką jest Ofiara Eucharystyczna i Komunia święta.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. O łaskę silnej Wiary i moralności chrześcijańskiej, aby oparła się pokusom satanistów i innych „straszydeł.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. Abyś Gości naszej Wspólnoty Chorych błogosławieństwem obdarzyć raczył, aby nasze dzisiejsze spotkanie zapoczątkowało więź Przyjaźni, Miłości i owocnej współpracy.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. Dla naszej wspólnoty o błogosławieństwo, o łaskę duchowego wzrostu, abyśmy zostali napełnieni Bożą Miłością i Nadzieją, abyśmy nigdy nie ulegali pokusie zwątpienia czy nieufności.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. O światło Ducha Świętego, aby nasz udział we wspólnocie pomagał gorliwie wypełniać nasze posłannictwo, a nie był obliczany na korzyści doczesne.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O opiekuna i przewodnika duchowego dla naszej wspólnoty.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. O łaskę abstynencji dla nas, naszych rodzin i naszych środowisk, abyśmy w ten jedynie skuteczny sposób mogli przeciwdziałać nieszczęściu i ratować cierpiących.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



17.05.1991 r.

Uczestnicząc w Najświętszej Ofierze według liturgii Niedzieli Męki Pańskiej, składajmy pokorne modlitwy u stóp Miłosiernego Ojca.

1. Za niepojętą Miłość ku nam, objawioną w odkupieńczej ofierze Pana Jezusa.
        Dziękujemy, o Panie.
2. Za uświęcenie, Mękę Pana Jezusa, cierpienia tłumaczonego w Starym Przymierzu jako przekleństwo i kara za .grzechy.
        Dziękujemy, o Panie,
3. Za zapewnienie, że przez przyjęcie przez nas cierpienia może się okazać Chwała Boża.
        Dziękujemy, o Panie.
4. Za dopuszczenie nas niegodnych do udziału w Chrystusowym Krzyżu, dla zbawienia świata.
        Dziękujemy, o Panie.
5. Za strugi krwawego potu Ogrójca stanowiące ochłodę dla nas cierpiących.
        Dziękujemy, o Panie.
6. O łaskę dla nas, aby przez cierpienia współczesnego człowieka, również okazała się Chwała Boża.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. Abyś raczył uświęcić cierpienia fizyczne, duchowe i moralne, cierpienia wojny, niewoli i przemocy, cierpienia wyobcowania, obojętności otoczenia, zagrożenia i terroru.
        Ciebie prosimy wysłuchaj nas Panie.
8. Abyś raczył uświęcić cierpienia powstałe z naszej winy, braku miłości, słabości, nieroztropności czy zgoła grzechu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. Abyś Najświętszą Męką raczył uświęcić cierpienie powodowane alkoholem, cierpienie, które miast współczucia wywołuje zgorszenie i odrazę, niech wysłuży łaskę wyzwolenia, niech stanie się cierpieniem zbawczym, ekspiacyjnym, niech pomoże powstać z duchowej śmierci do życia w łasce.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. Abyś raczył dać opamiętanie i przebaczył tym, którzy rozmyślnie mnożą cierpienie pochodzące z alkoholu, częstując i nie przeciwdziałając złu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. Abyś raczył zachować nas od powodowania cierpienia naszych braci.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O łaskę, abyśmy z pokora cierpieli za winy własne, abyśmy z radością cierpieli dla Ciebie, uosobionego w braciach naszych.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. Aby Najboleśniejsza Matka, Maryja zebrała całe cierpienie ludzkości razem z naszym niegodnym i zaniosła Bogu Ojcu na przebłaganie za grzechy nasze i całego świata.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. Prosimy Cię, Panie, o łaskę, abyśmy przez uczestnictwo we Wspólnocie Chorych uczyli się miłości i solidarności do dźwigania Krzyża Zbawienia na wzór Pana naszego Jezusa Chrystusa.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



07.10.1990 r.

Dziękujemy pokornie Panie Boże, że pozwoliłeś nam tu zebrać się w Imię Pana Jezusa, aby uczestnicząc w Jego Najświętszej Ofierze, modlić się w intencjach naszych i całego świata.

1. W drugim miesiącu diecezjalnej i narodowej nowenny dziękczynno-błagalnej, w której gorącą modlitwą do Matki z Jasnej Góry, duchowo uczestniczy nasz umiłowany Papież, a na zakończenie przybędzie osobiście, prosimy o Dary Ducha Świętego, abyśmy zdołali docenić ogrom Miłosierdzia i otrzymywanej łaski, jak również nasze zaniedbanie duchowe i konieczność odrodzenia.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. O łaskę, abyśmy dotknięci cierpieniem i rosnącymi troskami materialnymi nie zapominali o nieustannym dziękczynieniu, jakie winniśmy za szczególnie uprzywilejowane miejsce w sercu Ojca.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. Dziękując pokornie za dar wolności, prośmy o łaskę uwolnienia od skutków pięćdziesięcioletniego okresu sprawowania władzy nad naszym narodem przez szatana.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. Dziękując za możliwość wybierania ludzi do sprawowania władzy w państwie prośmy, aby byli napełnieni łaską Ducha Świętego, aby posłuszni prawu Bożemu, nigdy nie zawiedli naszego zaufania.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. O łaskę, abyśmy jak najrychlej uwolnili się od prawa przemocy, walki i nienawiści ustanowionego w minionym okresie władzy szatana.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. O łaskę, aby zniesiona została niesławna ustawa aborcyjna, aby nie towarzyszyła jaj propagandowa awantura, żenująca i uwłaczająca godności doświadczonego męczeństwem narodu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. O łaskę wielkiej Miłości, abyśmy każde poczęte życie uznali za dziecko naszej rodziny, za dziecko naszego narodu, abyśmy przyjęli odpowiedzialność za jego los, aby żadna matka przez poczęcie dziecka nie odczuła jakiegokolwiek zagrożenia.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. O łaskę, aby największy dar - życie, nigdy i przez nikogo nie było uznawane za zło i nie było zwyciężane złem zbrodnią.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. O łaskę miłości i zgody narodowej, która umożliwi nam wydobycie się z kryzysu moralnego i materialnego.
Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. O łaskę uwolnienia od alkoholu i innych poniżających uzależnień.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. O łaskę dla Ojca Świętego, Orędownika Pokoju, aby jego wołanie i modlitwa przyniosły opamiętanie u ludzi rozpętujących wojnę zaborczą na Wschodzie.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. O łaskę dla Kościoła Płockiego, abyśmy naszą nowenną zapoczątkowali nowy, szczęśliwy okres duchowego rozwoju.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. O łaskę dla naszej parafii, aby duszpasterski trud kapłanów zaowocował naszym nawróceniem, miłością i solidarnością.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. Dziękując za błogosławieństwo dla budowy świątyni, prośmy o nagrodę dla ofiarnych dotychczasowych uczestników oraz o powołanie nowych, aby wszyscy mieli udział w świętym dziele.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
15. Dziękując za życzliwość wszystkich naszych duszpasterzy, za stałego Opiekuna - Kapelana naszej Wspólnoty Chorych i przyjaciół, prośmy o łaskę, aby praca dla nas i z nami przynosiła im błogosławione owoce napełniające radością.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
16. O szczególne błogosławieństwo i łaski dla ks. Dariusza na dzień imienin, aby najświętszy Mistrz udzielał mu stale nowych sił i obdarzał radością we wspaniałej duszpasterskiej pracy.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
17. O łaskę dla naszej wspólnoty, abyśmy byli otwarci na przyjęcie wszystkich, pragnących przez modlitwę i czynne działanie szerzyć dobro i pokój oraz uczyć się przeżywać cierpienie w taki sposób, aby się nie marnowało, abyśmy doświadczając stale Ojcowskiej Miłości i łaskawości, nie marnowali otrzymywanych darów, nie zakopywali talentów lecz całym życiem, czynną miłością dawali czytelne świadectwo wiary.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
18. O łaskę dla wszystkich powołanych do udziału w niesieniu za Panem Krzyża, przez chorobę czy inne cierpienie, aby nie ustawali w dziękczynieniu za to powołanie.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
19. O ulgę w cierpieniu, o powrót do zdrowia i do naszej wspólnoty, przebywającej w szpitalu - siostry Danusi Grzelczyk.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
20. Aby Pan Jezus w Komunii Świętej przyszedł do każdego cierpiącego człowieka.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
21. Aby jak najwięcej domów w naszej Ojczyźnie, w czasie tegorocznych Świąt było wolnymi od alkoholu.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



(bez daty)

Dziękując gorąco za łaskę dzisiejszego spotkania dla sprawowania Najświętszej Eucharystii zanieśmy do Ojca pokorne modlitwy w intencjach całej rodziny ludzkiej, a poszczególnie Kościoła Świętego z umiłowanym Proboszczem świata u steru, Ojczyzny i naszej małej wspólnoty.

1. Ojcze, Ty w konsekwencji niepojętej Miłości Swojej wszczepiłeś w dusze każdej stworzonej istoty świadomość Twej Najświętszej Woli oraz sumienie, więc spraw aby cała ludzkość wypełniając to naturalne prawo doszła do wiary i znalazła się w Twoim Królestwie.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. Abyś Kościół nasz łaską Ducha Bożego zachował w świętości niezbędnej do działania ekumenicznego z braćmi odłączonymi i innymi religiami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. Dziękując z całego serca za pontyfikat naszego Ojca Świętego pragniemy, abyś raczył darzyć go Swoim mandatem i błogosławieństwem przez wiele lat szczęśliwego pasterzowania.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. W ubiegłym tygodniu dziękowaliśmy za wolność Ojczyzny, która była zawsze matką dobrą, godną tego, że oddawały za nią życie niezliczone rzesze najlepszych synów, więc wspomóż łaską, abyśmy tej matki nigdy nie przestali miłować, a za wolność dziękować.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. Abyśmy tej wolności upragnionej i wymodlonej, a jednocześnie niespodziewanej i zaskakującej nie zmarnowali, lecz potrafili racjonalnie z niej korzystać.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



(bez daty - 2)

1. Wsłuchani w natchnione słowa dzisiejszej liturgii prosimy Cię, Panie o łaskę Mądrości dla nas i wszystkich ludów Ziemi, abyśmy otwarli się całkowicie na Twoją naukę głoszoną przez Apostoła Miłości, Papieża Jana Pawła lI
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
2. O błogosławieństwo dla Ojca świętego w podróży apostolskiej do Ameryki, aby zawiózł umocnienie w wierze i zasiew Miłości.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
3. O łaskę dla ludu Bożego Dominikany i sąsiednich krajów, aby otwartym sercem przyjęły posłanie Proroka naszych czasów.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
4. W ciągu kończącego się tygodnia Kościół ukazuje nam bezmiar Bożego Miłosierdzia i naszą całkowitą od niego zależność, prosimy więc gorąco o otwarcie naszych serc na Jego dary tak szeroko aż bez granic, i abyśmy ich nie marnowali, lecz pomnożone zwracali bliźnim, w których Ty sam mieszkasz.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
5. Nie dopuść. Panie, abyśmy Miłość i Miłosierdzie zastępowali litością i filantropią, które obrażają godność osoby.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
6. Wszystkim nam, karmionym Chlebem Miłości, daj stałą skłonność, abyśmy miast okrucieństwa świadczyli Miłosierdzie bliźnim.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
7. Abyśmy darzyli Miłością miłosierną wszystkie dzieci od momentu poczęcia.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
8. Aby rodzice nie zatruwali swych dzieci przed urodzeniem i po urodzeni nikotyną i alkoholem.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
9. Aby nasi rodzice byli otoczeni Miłością w rodzinach i nie musieli dożywać w państwowych domach umierania.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
10. Abyśmy swoim zachowaniem nie dręczyli bliźnich, abyśmy ich nie gorszyli postępowaniem naszym.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
11. Abyśmy nie zatruwali środowiska, w którym żyją współcześnie i po nas żyć będą nasi bliźni.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
12. Abyśmy nie obrażali uczuć naszych bliźnich.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
13. Abyśmy współczującym miłosierdziem objęli wszystkich cierpiących, a szczególnie udręczonych i zniewolonych nałogami.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
14. Abyśmy świadomi odpowiedzialności nie powodowali i nie powiększali cierpienia bliźnich przez zachęcanie, częstowanie i podawanie alkoholu, tytoniu i innych narkotyków.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
15. Uczestnicząc w Najświętszej Eucharystii w rocznicę święceń naszego Księdza Kapelana, dziękując za piękne lata kapłaństwa, prosimy gorąco o błogosławieństwo na dalszy, szczęśliwy czas.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
16. O szczególne łaski dla sióstr z naszej wspólnoty obchodzących imieniny w październiku.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.
17. O odnowę i duchowe umocnienie naszej wspólnoty, abyśmy mogli godnie wypełniać nasze powołanie.
        Ciebie prosimy, wysłuchaj nas Panie.



Wezwania do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy

Matko Nieustającej Pomocy, usłysz błagania moje w intencji ofiar strasznego alkoholu.
1. Za chorych, cierpiących na chorobę alkoholową, abyś im Miłosierdzie u Pana i zdrowie wyjednała,
        błagamy Cię Matko Nieustająca j Pomocy.
2. Za członków rodzin chorych alkoholików, którzy współcierpią, abyś im łaskę i siły do wytrwania w dźwiganiu krzyża przyniosła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
3. Za zrodzonych z chorych rodziców, którzy dziedziczą skutki zatrucia alkoholowego, abyś im okrucieństwo losu złagodziła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
4. Za biedne rodziny, które cierpią niedostatek na skutek uzależnienia alkoholowego, abyś je wspomogła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
5. Za sieroty opuszczone przez uzależnionych rodziców, abyś im była Matką,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy,
6. Za płaczących, skrzywdzonych, którym alkohol odebrał radość życia, abyś im łzy otarła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
4. Za strapionych, którzy na skutek udręk powodowanych działaniem alkoholu utracili nadzieję, abyś ich pocieszyła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
8. Za błądzących, głoszących bałamutne teorie o nieszkodliwości alkoholu, umiarkowanym piciu, kulturalny piciu i inne sprzeczne z rzeczywistością, abyś ich na drogę prawdy sprowadziła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
9. Za tych, którzy częstują alkoholem, nakłaniają i przymuszają do picia, abyś im ogrom odpowiedzialności ukazała,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
10. Za tych, którzy nie mogą się oprzeć obyczajowemu przymusowi picia, abyś im dary Ducha świętego uprosiła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
11. Za tych, którzy nie mogą wyleczyć się z choroby alkoholowej ponieważ nie ma dla nich miejsca na Ziemi bez alkoholu, abyś w ich środowiskach poczucie solidarności z cierpiącymi obudziła,
        błagamy Cię Natko Nieustającej Pomocy.
12. Za Naród Twój, polski, dręczony przez szatana alkoholem, abyś go od nieuchronnej zguby ocaliła,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
13. Za wszystkich zmarłych przez alkohol w stanie nieprzytomności, abyś im łaskę zbawienia wyjednała,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy.
14. Za tych, którzy przyczynili się do śmiertelnego zatrucia alkoholem bliźnich, abyś im, łaskę żalu i możliwość zadośćuczynienia wyjednała,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy
15. Za tych, którzy mimo niepopularności, trwają w abstynencji abyś, ich łaskawie wspierała w niesieniu pomocy cierpiącym braciom,
        błagamy Cię Matko Nieustającej Pomocy

                 MODLITWY NA DRODZE KRZYŻOWEJ

STACJA I.

Panie,
stanąłeś przed sądem swojego stworzenia, oskarżony niewinnie przez złość, zazdrość, tchórzostwo rodaków o to, że byłeś dobry, miłosierny, nie zazdrościłeś, domagałeś się sprawiedliwości, a ja?...
jestem winien wszystkiego, o co mnie oskarżają, tylko że moja harda, choć znękana, natura nie chce uznać winy.
Tłum krzyczy: "Upija się, zaniedbuje pracę, niszczy swoje zdrowie duchowe i fizyczne, powołuje do życia i unieszczęśliwia potomstwo, dręczy swoich najbliższych zadając im niewypowiedziane cierpienie, gubi swoją duszę, dąży do zatracenia, jest w najwyższym stopniu uciążliwy dla otoczenia. Zasługuje na ukamienowanie lub dożywotnie zamknięcie w zakładzie lub obozie. Należy uwolnić na zawsze zdrowe społeczeństwo od takich jednostek.
Sędziowie naciskani przez tłum, uznają moją winę i wymierzają najwyższą karę, zaznaczając w uzasadnieniu, że przecież sam jestem- sobie winien, bo nie potrafię lub nie chcę pić umiarkowanie, kulturalnie.
Zasługuję na to Panie, lecz Ty inaczej osądziłeś przyprowadzoną cudzołożnicę.
Panie Jezu, daj nam, wszystkim uczestnikom tego procesu, poczucie Twojej sprawiedliwości. Daj mi łaskę zrozumienia, abym przyczyny mojego nieszczęścia nie przypisywał rodzicom, rodzeństwu, współmałżonkowi, dzieciom, kolegom, zwierzchnikowi, losowi, pechowi, władzy, ustrojowi.
Daj mi łaskę uwierzenia, że przyczyna upadku znajduje się w słabości wywołanej odejściem od Ciebie. Daj mi łaskę krytycznego widzenia siebie. W Twoje ręce powierzam moją sprawę. Ty, Sprawiedliwy, Miłosierny, skrzywdzony Więźniu, sądź mnie i ocal. Tobie, jednemu ufam bezgranicznie.

STACJA II.

Będziesz niósł, Panie narzędzie Swej męki.
Udzielasz nam lekcji brania krzyża. Uczysz nas też, brania odpowiedzialności.
Pomóż mi, Jezu, przyjmować wszystko, co ciężkie, co boli, co ugniata, dokucza i upokarza, zwłaszcza skutki moich słabości i grzechu.
Pomóż Mi, Jezu, podjąć krzyż konsekwencji i mojego odejścia od Ciebie. Udziel mi też łaski wiernego dźwigania odpowiedzialności za każdy kieliszek alkoholu podany bratu.

STACJA III.

Upadłeś, Panie, pod brzemieniem naszych win, którego ludzkie siły udźwignąć nie mogły - NIEPOJĘTA MIŁOŚCI, Zbawicielu mój.
Mój pierwszy upadek, ten bolesny ze sponiewieraniem, pobiciem, nie był istotnie pierwszym upadkiem, ale mój pierwszy kieliszek, podany przez przyjaciół z życzliwości.
Panie , dlaczego wówczas nie padłem zatruty, gdy byłem jeszcze czysty, otoczony przyjaźnią, życzliwością? Czy dlatego, abym odbył tę moją gorszącą, sromotną drogę krzyżową, aby mną pogardzili i przeklęli wszyscy? Przecież ja czuję moje otoczenie, jego atmosferę, wyraźniej niż przed upadkiem. Moja nietrzeźwość stanowi tylko przegrodę pomiędzy mną i światem ludzkim, lecz nie osłabia wrażliwości, zdolności odczuwania, nie znieczula, jak ocet z mirrą.
Pozwoliłeś, Panie , abym nie umarł od pierwszego kieliszka, pozwól więc dojść do Golgoty i przebacz mi tam, na krzyżu.

STACJA IV.

Spotkałeś Panie Swoją Matkę, która tak bardzo cierpiała z Tobą.
Jakże cierpiała i cierpi moja Matka.
Wybacz Mi, Jezu, gdy powiem, że moja matka cierpi bardziej niż Twoja. Maryja wiedziała, że jesteś niewinnym i bolała tylko z powodu Twojego cierpienia, a Moja matka cierpi również dlatego, że jestem winnym i to dla niej jest boleśniejszym. Ileż cierpienia zadają jej spożywaniem alkoholu. Ona uczestniczy w mojej drodze krzyżowej, ona mnie nigdy nie potępi, ona mnie nigdy nie opuści.
Spraw, Jezu, aby smutne oczy mojej matki wstrzymywały mnie przed sięganiem po alkohol. Nagródź, Panie, wierne jej serce moim nawróceniem.

STACJA V.

Szymon pomaga dźwigać Krzyż Panu.
Ileż osób dźwiga ze mną mój krzyż?
Oni, jak Szymon, znaleźli się, w sytuacji przymusowej. Oni mnie nie wybierali. Moi rodzice, współmałżonek, dzieci, rodzeństwo. Oni mnie nie tylko znoszą, tolerują, oni mnie naprawdę miłują, choć jestem dla nich tą wieczną raną, choć przeraża ich moje postępowanie, choć żyją w nieustannym lęku o mnie.
Panie , ten ich krzyż, to ciężar mojej winy. Spraw, aby nie cierpieli z mojego powodu.
Daj mi łaskę, abym wynagrodził moich Cyrenejczyków.

STACJA VI.

Panie, Weronika uczciła Twoją zmasakrowaną Twarz.
Ile osób poprzez moją splugawioną twarz pijaka dojrzało oblicze człowieka, stworzonego na Twoje podobieństwo?
Panie, nagródź ich ludzkie odruchy, ich samarytańskie serca.
Panie, niech odbicie mojej obłąkanej alkoholem twarzy pozostanie w pamięci wszystkich ostrzeżeniem przed spożywaniem trucizny.

STACJA VII.

Na szczyt góry daleko, a Ty Panie upadłeś po raz drugi przez moje uporczywe, obłąkańcze "nie".
Panie, daj mi łaskę abym nie skończył w moimi kolejnym upadku, abym, nie utonął w kałuży, abym nie umarł w gnoju.
Zachowaj mnie, Panie, od zaprzepaszczenia Twojej i mojej drogi krzyżowej, zachowaj od zguby moją duszę, zachowaj mnie od śmierci w stanie nietrzeźwości.

STACJA VIII.

Niewiasty jerozolimskie współczują Ci, Panie, i płaczą nad Tobą.
Nade mną, Panie, lituje się wielu przechodniów, że upadłem. tak nisko, że zatraciłem człowieczeństwo, że trzeba mnie leczyć, bo przecież to jednak człowiek, chociaż sam sobie winien nie umiejąc kulturalnie żyć, umiarkowanie pić.
Panie, to nie ja, to oni są godni współczucia, bo ja poznałem już samo dno zła wynikającego ze spożywania alkoholu, a oni uważają go za jedno z dóbr, niektórzy za największe.
Panie, otwórz ich oczy, wstrząśnij sercami. Panie, poślij mnie do nich po mojej śmierci z ostrzeżeniem, bo żyjącym nie wierzą.

STACJA IX.

Musisz powstać, Panie, i z tego upadku i dojść do końca drogi Odkupienia.
Podnieś mnie z ostatniego upadku i spraw, by był naprawdę ostatnim. Weź mnie z Sobą, z moim ciężarem, z moim grzechem, z moją słabością. Bez Ciebie, Panie, nie dojdę.

STACJA X.

Obnażyli Cię, Panie, z odzienia Twego. Wydali na urągowisko i hańbę Twoje przeczyste, umęczone Ciało za moją winę obłudy, kłamstwa, nieczystości, za całą ohydę. mojego pijanego życia.
Panie, niech rozważanie Twego cierpienia z powodu poranionej nagości pomoże mi ujrzeć siebie bez maski, bez obłudy.

STACJA XI.

Doszedłeś, Panie, do kresu Swej ofiary. Przybito Twoje Ciało do Krzyża.
Podnieś mnie, o Panie mój, na krzyż, jak Łotra dobrego. Pozwól mi zakończyć moją drogę krzyżową już nie ze względu na moje cierpienie, ale byś Ty nie cierpiał z mego powodu.

STACJA XII.

Umiłowałeś nas, Jezu, aż do śmierci na Krzyżu.
Panie , daj mi łaskę, abym zakończył moje dotychczasowe życie, abym umarł grzechowi. Przebacz mi jak tym, którzy Cię oskarżyli, skazali i ukrzyżowali. Panie, pozwól nam wszystkim, nękanym pijaństwem i alkoholizmem, dojść z Tobą do Krzyża. Nie pozwól nam upaść w drodze i zginąć marnie. Panie, zbaw dusze tych, którzy od alkoholu pomarli, wybaw, jak czekające na Ciebie w Otchłani dusze Patriarchów i praojców naszych.

STACJA XIII.

Oddano, Panie, Twoje ludzkie Ciało Najboleśniejszej Matce i uczczono Je.
Jezu, niech dusza rozumna nie opuszcza ciała mojego nim je powołasz na Sąd. Niech nie będę nigdy żywymi zwłokami, niech nie będę u braci moich w pogardzie z powodu zawinionej nietrzeźwości, niech nie umrę znienawidzony.

STACJA XIV.

Już nie cierpisz, Panie. Umęczone Ciało Twoje spocznie w grobie.
Daj mi łaskę, Zbawicielu mój, abym nie pozostawił po sobie przeklętej pamięci. Podnieś mnie, o Panie chociaż w ostatniej godzinie mojego życia z upadku. Oddal ode mnie zło, przeciw któremu nie ma ludzkiej siły. Wydźwignij mnie z nałogu i choroby. Policz moje cierpienie jako pokutę za to, że za mało opierałem się złu.

Amen.

         ROZWAŻANIA RÓŻAŃCOWE

Ojcze Nieskończenie Dobry,
dziękujemy gorąco, że pozwoliłeś nam zebrać się tu na spotkanie z Tobą w Miłości. Obiecałeś, że gdy zbieramy się w Imię Twoje, będziesz wśród nas. Przyjdź, prosimy pokornie, zasiądź wśród nas i bądź naszym Gościem. Spraw, Panie Jezu, niech to spotkanie będzie znakiem, jak gdyby ósmym sakramentem, przez który pragniemy otrzymać Twoją Łaskę.
Powtarzamy modlitwę powszechną z naszej Mszy Świętej: "Uczyń z nas, Panie, wspólnotę, jak z nadtłuczonych skorupek, naczynie Miłości do przechowywania i mnożenia Twoich Darów".
Pragniemy podziękować za łaski otrzymane po poprzednim spotkaniu. Dziękujemy gorąco za Mszę Świętą w kościele Farnym, dziękujemy za szczęśliwą pielgrzymkę do Tronu Królowej i Matki Polaków, obfitą w łaski.
Prosimy, niech spotkanie przyniesie nam duchowy pożytek, niech uwolni od nieużytecznych udręk, niech doda sił do dźwigania z radością za Tobą, Panie, naszych życiowych brzemion.
Ponieważ miesiąc i pora dnia są różańcowe, pragniemy, Panie Jezu, pomodlić się różańcem, ulubioną modlitwą Twej Najświętszej Matki polecaną nam w objawieniach w ciągu dwóch ostatnich wieków.
Modlitwa różańcowa tak bardzo doceniona przez ostatnich papieży zwłaszcza po Soborze Watykańskim II, powstała bardzo wcześnie. Już we wczesnym średniowieczu, każdego dnia, zakonnicy odnawiali wspólnie psalmy. Kto nie umiał czytać, zastępował je Modlitwą Pańską, a Jej powtarzanie ułatwiał sobie przesuwaniem kamyków lub paciorków. Odmawiano podobnie Pozdrowienie Anielskie powtarzając 50, 100 lub 100 razy.
Wplatanie w każdy dziesiątek Pozdrowienia Anielskiego, Modlitwy Pańskiej i określonych rozmyślań ilustrujących całe życie Pana Jezusa zapoczątkował Święty Dominik (1170 - 1221) pierwszy wielki szerzyciel nabożeństwa do Różańca Świętego. Z pomocą tej modlitwy skutecznie przeciwdziałał zagrażającej katolikom, herezji abligensów.
Gdy po trzech wiekach czarna zaraza spustoszyła Europę a schizma zachodnia podzieliła duchowieństwo i wiernych Różaniec prawie całkowicie poszedł w niepamięć. Wówczas uczony dominikanin Alan de Rupe (1428 - 1475) poświecił się ze wszystkich sił, aby dać nowy impuls do odmawiania Różańca Świętego. Założył Bractwo Różańca Świętego i dał w ten sposób temu nabożeństwu stałą bazę.
Trzecią wielką postacią w historii Różańca św. był św. Ludwik Maria Grignon (1673-1716), autor wspaniałego dzieła "Traktat o prawdziwym nabożeństwie do Maryi Panny". Był wielkim misjonarzem nabożeństwa do Różańca św.. Tercjarz dominikański zaczerpnął ze sławnej rodziny św. Dominika czułe nabożeństwo i głęboką znajomość treści Różańca św. i kontynuował jego rozwój przez przykład, pisma i przepowiadanie.
W naszym narodzie modlitwa różańcowa znaną i praktykowaną jest od wieków powszechnie. Oprócz duchowieństwa z Różańcem nie rozstawali się królowie i królowe, hetmani, rycerze i żołnierze, uczeni i wieśniacy. Naród doświadczany okrutnie na skutek własnych upadków i nieroztropności oraz zbrodniczych działań zaborczych sąsiadów trwał w wierze i modlił się.
Obecnie mimo przemożnego naporu posługującej się przemocą ateizacji, praktycznego materializmu i neopogaństwa, umacniani przykładem naszych wielkich, współcześnie żyjących rodaków, w pierwszym rządzie umiłowanego Papieża jak również świeckich laureatów nagrody Nobla chlubiących się swą wiernością Bogu i nabożeństwem do Jego Matki, pragniemy wszystkie dni naszego życia wpleść do Różańca św..
Dzisiejszą modlitwą łączymy się z wszystkimi ludźmi dobrej woli na całym świecie wierzącymi w Boga, których przedstawiciele modlili się o łaskę Pokoju w Asyżu na wezwanie naszego Papieża.
Uświęć, Panie Jezu, naszą modlitwę uczyń ją miłą sobie i dołącz do błagań całej ludzkiej rodziny.

Ciechanów, 29.10.1986 r.



ROZWAŻANIA RÓŻAŃCOWE

Tajemnice Radosne
Tajemnice Bolesne
Przed Kongresem Eucharystycznym w 1987 roku
W dziesiątą rocznicę Pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II

         Tajemnice Radosne

I

I. Zwiastowanie, czyli przyjęcie przez Boga ludzkiej natury, ludzkiego ciała wraz z okrutną męką i śmiercią, dla odkupienia win człowieka.
Przyjęcie przez Maryję współuczestnictwa w dziele Syna, wszystko z niepojętej Miłości. Miłości czystej, bezinteresownej.

Panie Jezu, daj nam łaskę odważnej decyzji, gdy trzeba poświęcić coś drogiego, gdy trzeba działać w zagrożeniu, gdy nasza ofiara jest bardzo potrzebna ginącemu bratu.
Daj nam siłę naszych praojców, bo trzeba znów i stale zbawiać świat.
Daj łaskę o Panie, abyśmy z bojaźni czy lenistwa nie zaniedbali naszego obowiązku obrony dobra oraz przeciwdziałania złu. Dobro to Ojczyzna, to Naród, to dzieci, to młodzież, to Prawda, to Wolność, to Godność, Przyjaźń, Solidarność, pomoc cierpiącym, to Wiara Ojców, to Krzyż Znak Miłości, Zbawienia i Zwycięstwa.
Zło to egoizm, strach, lenistwo, kłamstwo, przemoc, zniewolenie, prześladowanie, odzieranie z godności.
Matko, dziś potrzeba nam Twojej, nazaretańskiej decyzji. Na nasze "fiat", ufne i całkowite, czeka Ojczyzna udręczona złem, czeka świat, czeka Bóg, który pragnie przez nas budować Swoje Królestwo.
Matko pomóż.


II. Nawiedzenie, czyli spontaniczny akt czynnej Miłości.

Dziękujemy, Matko za ten jednoznaczny i czytelny przykład. Już nie możemy się tłumaczyć, że nie wiemy jak zachować się wobec kryzysu moralnego i materialnego, wobec rzezi nienarodzonych Polaków, wobec kryzysu małżeństwa i rodziny, gdzie małżeństwa są już wieloosobowe a dzieci jednych ojców czy matek nie znają się; jak zachować się wobec systemowej i indywidualnej deprawacji młodzieży; jak zachować się wobec powszechnego uzależnienia alkoholowego; jak zachować się wobec krytycznego braku mieszkań, miejsc w domach starców, szpitalach, domach dziecka, w żłobkach, wobec braków w zaopatrzeniu, w usługach.
Matko, błagamy, daj nam choćby najmniejszy okruch Twej Pięknej Miłości, bo tylko Miłość pomoże nam urodzić wszystkie poczęte dzieciątka i pomieścić je w rodzinach a nie w domach dziecka i żłobkach.
W Ojczyźnie naszej jest wiele miejsca. Przecież od początku dziejów Narodu dawaliśmy schronienie wszystkim uchodźcom a więc kryzys Miłości nie brak miejsca.
Matko, tylko Miłość ofiarna pomoże dochować wierności małżeńskiej i utrzymać rodzinę, rodzinę na podobieństwo Twojej nazaretańskiej jedyne i optymalne środowisko rozwoju człowieka.
Niech w polskiej rodzinie, Bogiem silnej żyją szczęśliwie nasi rodzice w zgodzie i Miłości z naszymi dziećmi. Nie potrzebne będą nowe domy starców, nowe domy dziecka. Rozluźnią się szpitale i żłobki.
Miłość Narodu zagrożonego w swym duchowym i biologicznym bycie i nękanego już bezmiarem cierpienia niech pomoże nam wyrzec się wątpliwej wartości rozkoszy spożywania alkoholu.
O Niepokalana, Najczystsza Dziewico, pomóż w tym naszym matkom, pomóż wspaniałym, polskim dziewczynom, które za ćwierć wieku może będą matkami kapłanów... Maksymilianów... Popiełuszków...
Pomóż wszystkim.
Matko, niech czynna miłość bliźniego każe nam nieustannie modlić się za tych, którzy z przyczyn obiektywnych stają przeciw nam i za tych opętanych, którzy nie wiedzą co czynią.
Ochroń nas, Matko, byśmy nigdy nie grzeszyli przeciw miłości bliźniego.


III. Narodzenie, czyli przyjście Pana Boga do człowieka w krańcowym ubóstwie

I tu znów Znak, gdzie jest dobro najwyższe, wartość najwyższa. Nie w bogactwie i dobrach materialnych, bo to podlega zniszczeniu.
Dziękujemy, że uczyłeś nas, Panie, własnym życiem, że uczysz Ewangelii, daj więc siłę, daj łaskę do naśladowania Ciebie.
Spraw, Dobry Ojcze, abyśmy powodowani bojaźnią przed niedostatkiem, nie gromadzili zbyt wiele. Zachowaj nas od zachłanności, przesadnej zapobiegliwości, bo nie ma na świecie nadmiaru dóbr i to co posiadamy zbędnego dziś, jest niezbędnym dla kogoś słabszego. Niech poczucie solidarności nie pozwoli nam na tolerowanie, czy wręcz pogłębianie niesprawiedliwości.
Uczul nas, Panie, na niewyobrażalne ubóstwo wynikające również z naszego zachowania.
Matko Najświętsza, Gospodyni Najlepsza, naucz nas dzielić dary Boże tak, aby nie było ubogich ani obok nas, ani gdzieś daleko.


IV. Ofiarowanie, czyli akt całkowitego oddania. Przykład dziecięcego uznania zależności od Ojca. Wszystko, co posiadam od Boga pochodzi wszystko Bogu oddaję.

Panie Jezu, pragniemy Tobie powierzyć nasze największe skarby nasze rodziny, dzieci i starych rodziców, nasz cały tysiącletni Naród, nasze domy i warsztaty pracy, nasze chlebonośne pola i lasy, naszą wolność i suwerenność. Tobie i t y l k o T o b i e. Przyjmij, błagamy, od nas i strzeż , aby nam nikt tego nie wydarł.
Ofiarujemy, o Panie, również nasz narodowy Krzyż i krzyże poszczególnych ludzi.
Dźwigamy to, pragnąc chociaż w części uczynić zadość za nasze winy oraz wysłużyć łaskę nawrócenia i wierności. Przyjmij, oczyść uświęć, aby ofiara była godna Ciebie.
Matko, Ty już w czasie ofiarowania Bogu Dziecięcia poznałaś Jego męczeńską przyszłość, ale zgodziłaś się na ten współudział z woli Ojca i dla zbawienia nas.
Wśród nas żyją współcześnie matki ofiarowujące Panu swych synów. One nie były uprzedzone o biciu, duszeniu, topieniu, o przypalaniu ogniem za wierną służbę Bogu i braciom przeto boleść ich jest wielka.
Pomóż tym matkom ofiarować wszystko Ojcu, jak Ty to uczyniłaś.


V. Odnalezienie można uznać jako drogowskaz światło w ciemności.

Pokornie dziękujemy, że ukazałeś, Panie, gdzie Cię szukać, gdy mamy nieszczęście odejść lub zgubić drogę przez grzech. W Świątyni, a więc tu, gdzie oddaje się chwałę Ojcu, gdzie przebywasz utajony w Hostii. W Kościele, a więc w społeczności, z którą się utożsamiłeś.
Tak łatwo Cię zgubić, Panie,
        bo nam się wydaje...,
        bo wmawiają lub przemocą wciskają nam, że jesteś...,
        w ideologiach klasowo-rasowych...,
        w sile podporządkowującej sobie wszystko...,
        w nauce, w sztuce, w pięknie materialnym...,
Świadkowie Jehowy mówią, że mają Ciebie w swoim stworzeniu i że wszystkich innych okrutnie wytracisz.
Panie Jezu, umocnij i ustaw w nas busolę, aby zawsze bezbłędnie wskazywała Twój kierunek.
Nie pozwól nas wodzić po manowcach. Daj odporność przeciw natrętnej, ogłupiającej propagandzie. Umocnij dusze naszych dzieci i młodzieży przeciw naporowi ateizacji i wszelkim wpływom zła.
Daj nam cierpliwość i wyrozumiałość dla natarczywych misjonarzy nachodzących nasze domy w celach agitacyjnych.
Daj nam łaskę, abyśmy gorąco modlili się za tych, którzy usiłują nas wodzić, czy zgoła zniewalać.
Uczyń Kościół twierdzą, której bramy piekielne nie zdobędą. Pobłogosław, Panie dzieło budowy świątyni, której bardzo pragniemy.*

* prośba dotyczy świątyni parafii św. Piotra w Ciechanowie. Była to wspólnota parafialna do której Pan Krzysztof należał. W tym czasie trwała jej budowa.


II

Panie Jezu, Najwyższy Kapłanie, pragniemy dziś, wspólnie z Twą Najświętszą Matką, modlić się w intencji Opiekuna naszej wspólnoty chorych obchodzącego za parę dni święto patronalne Księdza Włodzimierza.
Dziękujemy pokornie, że właśnie jego przysłałeś do nas, aby Ciebie zastępował.
Dziękujemy, że czyni to godnie, że jest Przyjacielem i Przewodnikiem, że daje nam swój czas i swoje serce
/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Dziękujemy, że czyni to godnie, że jest pasterzem dobrym, nie najemnikiem, że siły swoje, zdrowie swoje daje, że cierpienie, udręki i prześladowania znosi za nas, za owce swoje./

I. Zwiastowanie

W dramatycznej sytuacji zniewolonej grzechem ludzkości, Bóg będący niepojętą Miłością, postanawia zbawić nas przez ofiarowanie samego Siebie.
Skromna Dziewczyna z Nazaretu, która z czasem zostanie dana nam za Matkę, bez wahania decyduje się na współudział w dziele Odkupienia.
To Miłość Boga każe Jej wypełnić Wolę Stworzyciela i Ojca, to miłość bliźniego przynagla Ją do ofiary dla nas.
Panie Jezu, nasz drogi Przewodnik, pierwsze "fiat" wypowiedział na początku swego powołania, ale powtarza je codziennie. Pokornie prosimy, Najświętszy Kapłanie, Daj mu siły, aby powtarzał z niesłabnącym entuzjazmem. Daj mu radość pochodzącą z ofiary posługiwania.
Matko Jezusowa, Matko papieży, biskupów i kapłanów, bądź zawsze z naszym kochanym Opiekunem-Solenizantem w chwilach radości i zrywów, w godzinach ciężkiej pracy i trudnych decyzji, cierpienia i udręki, samotności i walki.
Na jego codzienne, bezwarunkowe, totalne "fiat" liczy Bóg, liczy Kościół, liczy nasza Wspólnota. Matko, pomóż Swemu synowi, kapłanowi, niech będzie totus Domini.

II. Nawiedzenie

Matka Najświętsza dokonuje spontanicznego aktu czynnej Miłości. Śpieszy z pomocą w potrzebie. Niesie Boga ludziom, niesie błogosławiącego Jezusa. Jest z ludzi pierwszym wzorem dla kapłanów Kościoła.
Panie Jezu, niech Twoje błogosławieństwo towarzyszy zawsze dzisiejszemu, czcigodnemu solenizantowi w kapłańskim posługiwaniu.
Matko, idź z nim wszędzie, poprowadź go do ludzi. Niech niesie Jezusa tam, gdzie krzyż przywalił człowieka do łoża, gdzie potrzeba Cyrenejczyka i Weroniki. Osłaniaj go Swym płaszczem, gdy idzie między wilki. Oświecaj mu drogę, gdy idzie szukać owiec zagubionych. Napełniaj duszę radością, aby także z krzyżem na ramionach, śpiewał Twoje magnificat.


III. Narodzenie

Zbawiający Bóg przychodzi między nas w ludzkiej osobie, ubogi i przez całe ziemskie życie bezdomny, na co z żalem uskarża się, że nie posiada własnego schronienia jak polne zwierzęta.
Matka Jezusa bardzo cierpi z powodu warunków, w jakich znalazł się, powierzony Jej Syn Boży.

/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Panie Jezu, Twój kapłan, nasz Pasterz, jest bardzo zatroskany o Twoje mieszkanie w naszej parafialnej rodzinie. Jest to dziś największy ciężar jego brzemienia/
Pozwól Panie, swemu kapłanowi odczuć sens słów, że brzemię, które dźwigamy dla Twojej Miłości, jest lekkie a jarzmo słodkie.

/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Zapal w naszych sercach płomień gorliwości, abyśmy podjęli czynny udział w budowie Kościoła zarówno duchowego jak też materialnego/.
Daj nam łaskę, abyśmy mu wiernie pomagali.
/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Przypomnij nam, Panie, wiarę naszych praojców, którzy przed prawie tysiącem lat budowali tu, na rubieży ziem Polan, świątynie warowne broniące nawet ich życia przed zagonami nieprzyjaznych plemion.
Dziś świątynia d u c h a musi być warowna, bo nieprzyjaciel - z ł y d u c h atakuje z nie spotykaną dotychczas siłą, zaś świątynię materialną pragniemy mieć piękną i przestronną, aby była miejscem najbardziej godnym swego przeznaczenia, aby pomieściła wszystkich, którzy zapragną w niej spotykać się z Panem.
Dzięki Twemu błogosławieństwu i naszej pracowitości większość z nas żyje w nowych mieszkaniach. Wykorzystaj, Panie nasze ręce, umysły i serca, obudź ofiarność, abyśmy z nie mniejszym zapałem budowali świątynię, niż nasze domy i ogródki.
Kapłańskie i ojcowskie serce niech zazna nadziei na szczęśliwą realizację doniosłego dzieła zjednoczenia serc i wzniesienia świątyni./

IV. Ofiarowanie

Pan Jezus, jako człowiek, zostaje ofiarowany Bogu na okup za nas.
Matka niesie Swój największy Skarb, Swoje Wszystko, Temu, którego umiłowała bezgranicznie i zaufała bez zastrzeżeń.
Matko Najświętsza, Twój przybrany syn, nasz drogi Solenizant zaufał Tobie, zawierzył i umiłował. Prosimy gorąco, abyś niosła jego w s z y s t k o Ojcu Niebieskiemu a więc wiarę, i miłość, pragnienia, zawierzenia i nadzieje, radości i uniesienia. Pomóż mu ofiarować również ból porażek, zawodów i rozczarowań, gdy duch zła usiłuje rzucać kłody pod nogi, siać kąkol w Bożą rolę, najlepsze wysiłki i prace w zło przemieniać.
/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Proś Jezusa, Matko, niech drzewo kapłańskiego krzyża wiernie dźwiganego za Mistrzem, zatknie tu w ciechanowskiej roli, zazieleni się i wyda owoc ewangeliczny. Niech Boża Miłość, Przyjaźń i solidarność zapanuje w rodzinach, sąsiedztwach, na ulicy i w całej naszej społeczności.
Niech to będzie doczesna nagroda za ofiarę Pasterza dobrego./

V. Odnalezienie

Dziękujemy Panie Jezu, że wskazujesz nam. Gdzie należy Cię szukać, gdy mamy nieszczęście odejść lub zgubić drogę przez grzech.
Dziękujemy, Matko Boża, że jak gdyby symbolizując ludzkość, po bolesnym szukaniu, szczęśliwie odnalazłaś Syna, naszego Zbawiciela. Panie Jezu, gorąco prosimy, udziel Swemu wybrańcowi łaski, by przez święte kapłańskie posługiwanie skutecznie pomagał nam odnajdywać zagubioną drogę, by wszystkie powierzone sobie dusze bezpiecznie przyprowadził do Ciebie.
Niech czyni to głosem w słowie natchnionym, błogosławiącą i podającą Chleb Żywy ręką a ponad wszystko, kapłańskim i braterskim

/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: ojcowskim/ sercem.
Matko, niech przez Twoje ręce, napełnia Pan dusze i naszego umiłowanego Przewodnika.

/inna wersja dotycząca intencji za proboszcza: Pasterza/ głębokim pokojem i radością dziś i w każdym dniu życia.

         Tajemnice Bolesne

Męka i okrutna śmierć Pana naszego Jezusa Chrystusa, Misterium niepojętej Miłości Ojca dla człowieka, który przez grzech skazał się na unicestwienie. Misterium Miłości Syna Bożego, posłusznie oddającego się za nas.
Męką Swoją uświęciłeś, Panie cierpienie, które w Starym Przymierzu tłumaczone było, jako kara za popełnione winy. Powiedziałeś, że człowiek cierpi nie koniecznie za własne winy, ale po to, aby się okazała Chwała Boża.
Uświęć, o Panie, również cierpienie współczesnego człowieka. Uświęć i to, powstałe na skutek mojej nieroztropności, słabości czy zgoła grzechu. Uczyń je cierpieniem zbawczym. Uświęć cierpienia duchowe i moralne, cierpienia niewoli i przemocy, cierpienie przytłoczenia fałszem i obłudą, cierpienie wyobcowania i obojętności, zagrożenia i terroru. Uświęć wreszcie cierpienie słabości podeszłego wieku i choroby.
O Panie mój, niech przez cierpienie nasze, uświęcone Twoją męką, okaże się Chwała Ojca. Przebacz mi, że z mojej winy cierpieli lub cierpią moi bracia. Daj opamiętanie i przebacz tym, którzy rozmyślnie zadają cierpienie innym.
Matko Boża, współuczestniczka Zbawczej Męki Syna, z ludzi, najbardziej doznała cierpienia. Ona zna to uczucie najlepiej. Towarzyszyła Panu aż do Golgoty i Grobu, towarzyszy Kościołowi, towarzyszy jako Matka każdemu z nas w cierpieniu.
Matko, strzeż mnie, abym nie powodował cierpienia niczyjego. Naucz, abym z pokorą cierpiał za winy własne, abym z radością cierpiał dla Pana mojego uosobionego w braciach moich.

I

I. Ogrójec

Pan Jezus w samotności, opuszczony przez najbliższych zmęczonych czuwaniem, przeżywa wizję Męki wywołującą cierpienie aż do krwawego potu.
Próg ludzkiej wytrzymałości zostaje przekroczony. Prosi: Ojcze, jeżeli to możliwe, niech odejdzie ode mnie ten kielich, wszak niech się stanie Wola Twoja.
Ale sytuacja rodzaju ludzkiego, perspektywa zatraty synów człowieczych wymaga, ażeby Bóg cierpiał. Cierpi już dwa tysiące lat...
W kościele i jego Męczennikach, w narodach zniewolonych, powalonych twarzą na ziemię, cierpi w poszczególnych ludziach. Ogrójec trwa. Cierpienie trwa i wzmaga się, ale Twoje zachowanie w Ogrójcu, o Panie mój, uczy mnie, ile można zyskać mocy z twarzą przytuloną do ziemi.
Dziękuję, Panie, że strugi Twego krwawego potu stanowią odtąd ochłodę dla cierpiących. Łączymy bowiem nasze cierpienia z Twoim cierpieniem w Ogrodzie Oliwnym i ofiarowujemy je w tych samych intencjach, w jakich Ty cierpiałeś i umierałeś na Krzyżu.
Dzięki Ci, Chryste, że dopuszczasz mnie niegodnego do udziału w Swym Krzyżu dla odkupienia świata.
Już nie pragnę, abyś oddalił ode mnie kielich cierpienia. Daj tylko siłę, abym gdy zechcesz, podniósł się.


II. Biczowanie

Uprowadzony z Ogrójca Pan, zostaje skazany przez Piłata na pierwszą torturę dla uspokojenia krwiożerczego tłumu jerozolimskiego, manipulowanego i judzonego przez faryzeuszów i uczonych w Piśmie.
Panie mój, biją Ciebie, który pochylałeś się nad każdym bólem, uzdrawiałeś, wskrzeszałeś. Nie pozwalałeś krzywdzić, brałeś w obronę słabych, poniżanych. Biją Ciebie nasze grzechy, moje grzechy. Okrutnie!
Bity jesteś, o Panie zawsze i teraz. W mordowanych, torturowanych kapłanach, niesłusznie skazywanych i więzionych obrońcach praw Bożych i ludzkich. We wszystkich, którzy pragną Ciebie naśladować.
Panie Jezu, pragnę powierzone mi, jakże znikome cierpienie ofiarować w intencji opamiętania siepaczy, którzy ból zadają z własnej woli lub rozkazu. Daj mi cząstkę Twej Miłości, abym modlił się zawsze za nieprzyjaciół Twoich, Panie.
Maryjo, Bolesna Królowo, Matko biczowanego Boga. Twoje cierpienie Matki osiągnęło stopień przekraczający wszelką ludzką wyobraźnię. Tak mówi Jan Paweł II. Proszę, przeto pokornie, zbierz całe cierpienie ludzkości razem z moim niegodnym i zanieś Bogu Ojcu na przebłaganie za grzechy nasze i świata całego.


III. Ukoronowanie cierniem

Pan Jezus, dla ośmieszenia i zadania cierpienia zostaje ubrany w purpurę i ukoronowany wieńcem a właściwie czepcem z cierniowych gałęzi przez rozwydrzonych żołdaków. Kolczasty hełm rani i uciska pękającą z bólu głowę. Król Chwały znosi obelgi, szyderstwa, kłamstwo i oszczerstwa.
Twoi wierni, o Panie, też cierpią szyderstwa i wzgardę roztropnych tego świata i ludzi małej wiary.
A my, chcąc pójść za Tobą, pragniemy zaprzeć się samych siebie, wziąć swój krzyż i Ciebie naśladować, nie bacząc na to, że wzbudzimy zdziwienie i niezrozumienie u jednych a nienawiść u innych.
Pragnę, o Panie, choć w znikomej części zadość uczynić za obrazę Twojego Majestatu i zdradę Twej Miłości przez dobrowolne i radosne przyjęcia moich życiowych cierpień.
Bolesna Matko ośmieszonego Boga, wspomagaj nas, abyśmy nigdy nie dopuścili się obrazy Pana, profanacji Boga w duszy ludzkiej zwłaszcza u młodych.
Niech Bóg i znak Jego Miłości Krzyż, będzie świętością niepodważalną. Niech będzie wartością niezbędną dla wszelkiego istnienia.


IV. Droga Krzyżowa

Pan Jezus dźwiga krzyż ulicami Jerozolimy na Golgotę, gdzie zostanie powieszony i umrze za nasze grzechy, za moje grzechy. Bóg-Człowiek, mój Zbawiciel po wielu okrutnych torturach jest bardzo osłabiony, krzyż ciężki a droga długa.
Spotykasz na tej drodze, Panie mój, wiele osób. Niektóre z nich zanotowała Ewangelia i Tradycja, jako nie należące do prześladowców, ale chcę przypomnieć Twoją Najświętszą Matkę.
Zjednoczona z Tobą od Zwiastowania, jest i na tej drodze boleści. Ukazuje się zaraz po pierwszym Twym upadku. Przeciska się do Ciebie. Jej serce już nie może znieść Twej Męki. Ty, Panie, pocieszasz Ją wzrokiem tchnącym Miłością i już spokojna idzie do końca.
Matko, proszę, bądź uczestniczką drogi również naszej Kościoła, Narodu i mojej. Ufny w Twoją Matczyną obecność, podniosę się z każdego upadku.
Matko moja, Święty Szymonie, Święta Weroniko, Święty Łotrze uosobieni we współuczestnictwie mojej drogi dziękuję Wam.


V. Ukrzyżowanie

Pan Jezus przybity do Krzyża umiera za nas w okrutnej Męce. Matka stoi pod Krzyżem i cierpi, jak przepowiedział Jej Symeon.
Panie mój, dopełniłeś Ofiary Miłości największej ofiary. Bo powiedziałeś, że nie ma większej ofiary nad tę, gdy ktoś oddaje życie swoje za przyjaciół.
Panie mój, ja proch, ośmielam się błagać Ciebie, abyś raczył przyjąć cierpienie, jakie mnie czeka i moją śmierć za braci, którzy cierpią na skutek uzależnienia, zwłaszcza alkoholowego.
Panie, Ty wiesz, jak oni cierpią, bo Twoje spojrzenie jest inne niż sędziów tego świata. Ty wiesz wszystko.
Uświęć, Panie i to cierpienie. Niech będzie cierpieniem zbawczym. Niech wysłuży łaskę wyzwolenia z upadku nałogu. Okaż Miłosierdzie trędowatym XX wieku.
Niech Twoja Męka i okrutna śmierć pomoże powstać z ich duchowej śmierci do życia w łasce.

II

I. Modlitwa w Ogrójcu

Był Bogiem, ale równocześnie człowiekiem. I On przeżył chwilę słabości, chciał odrzucić ciężar, który go przygniatał. Maryja przy zwiastowaniu bez walki wewnętrznej godzi się z wolą Bożą, ale Chrystus, ten największy z humanistów, chce dokładnie wykonać hasło wielkich myślicieli: „Nic, co ludzkie, nie jest mi obce. Nic, co ludzkie, a więc i walka, i załamanie też, aż do buntu włącznie.
Jednak przy końcu tego buntu umęczony nadludzko Jezus wykrztusił: "nie moja, lecz Twoja niech się dzieje wola".
Chryste, ilekroć ogarnie nas bunt i rozpacz, ilekroć będziemy się załamywać, pamiętaj o Twej męce w Ogrójcu i pomóż nam, bo bez tej pomocy nigdy nie powtórzymy szczerze końcowej modlitwy, jaką zaniosłeś do Ojca.


II. Biczowanie

Rozpoczęły się tortury fizyczne. Ciało Chrystusa pokryło się sińcami, potem ranami. Przed Nim i po Nim setki ludzi stało u słupa biczowania: niewolnicy, zbrodniarze, dezerterzy z wojska. Bito wszystkich z wyjątkiem obywateli rzymskich. Ale Jezus przyjął karę chłosty za ludzkość. Żydzi mówili nieraz, że Bóg ich chłoszcze za grzechy. Chrystusa chłostano, chociaż był niewinny. My także nieraz zadajemy sobie pytanie, dlaczego Bóg nas karze, dlaczego spadają na nas klęski życiowe. Jest to pytanie niebezpieczne, bo zawsze w naszych oczach jesteśmy niewinni.
Jezu, u słupa biczowania, daj nam dość siły, byśmy nie pytali ani Boga, ani ludzi, ani siebie samych, dlaczego cierpimy.


III. Cierniem ukoronowanie

Do cierpień fizycznych dołączyły się moralne. Żołnierze pastwią się w niewybredny sposób nad swą ofiarą. Jak to miło zabawić się cudzym kosztem. Nie było i nie ma lepszej zabawy. A najgorsze jest to, że kaci nie zdają sobie sprawy, że są katami.
Jezu, Królu Wszechświata, królujący nawet w koronie cierniowej, daj nam umiar w żartach: Wspomóż nas, by nasza zabawa nigdy nie odbywała się kosztem człowieka. W takiej chwili pokaż nam swoją głowę umęczoną cierniem i zawołaj jakiegoś Piłata, który by miał odwagę powiedzieć: Oto człowiek.


IV. Dźwiganie krzyża

Rozpoczęła się najtrudniejsza część drogi. Zmęczony walką w Ogrójcu, zbity do krwi Jezus musi wziąć krzyż na poranione plecy i nieść na dość wysoką górę. Każdy wysiłek ludzki ma coś z tej właśnie drogi krzyżowej, bo wysiłek ludzki ma zawsze jakiś głębszy cel, przy czym wygodniej jest odpoczywać niż się męczyć.
Chrystus wiedział doskonale, że Jego męka jest potrzebna ludziom, i chyba to sprawiło, że wytrzymał tę straszną drogę krzyżową, a szedł w skwarze południa, obrzucany błotem i kamieniami. Podanie mówi, że nawet upadł trzykrotnie, a jednak wstawał i szedł dalej.
Chryste, dźwigający krzyż, obudź w nas szacunek dla każdego wysiłku ludzkiego. Niech w zmęczonym człowieku dostrzegamy Ciebie idącego pod górę z krzyżem.


V. Ukrzyżowanie

Chrystus umiera śmiercią zbrodniarzy i niewolników. Od urodzenia aż do śmierci był bratem wyrzutków społeczeństwa.
Faryzeusze wierzyli głęboko w Boga, ale pogardzali grzesznikami. Bogowie pogańscy bezlitośnie karali każde wykroczenie, każdą obrazę. Nawet Bóg jedyny był straszliwą sprawiedliwością. Prawie nigdy w nakazach Starego Testamentu Bóg nie przebacza grzesznikom. Chrystus umiera między łotrami, prawdopodobnie byli to przestępcy kryminalni, bo Ewangelia mówi, że byli oskarżeni o morderstwo.
Chrystus przyszedł zbawić, a nie karać. Wisi na krzyżu między niebem a ziemią, jakby chciał dać widomy znak pojednania Boga, który jest w niebie, z grzesznikami mieszkającymi na ziemi.
Matka Boża stała naprzeciwko krzyża i nie mogła podejść bliżej. Czy rozumiała, jak ważny to moment w dziejach ludzkości? Tego nie wiemy. Wszystko, co najważniejsze, uchodzi naszej uwadze. Wypadki dziejowe oceniają dopiero historycy. Bohaterstwo jest przeważnie niezauważalne.
Chryste wiszący na krzyżu, daj nam łaskę dostrzegania tego, co istotne i naprawdę godne uwagi. Daj nam pojąć sens życia, męki i śmierci.

         Rozważania różańcowe przed Kongresem Eucharystycznym w 1987 roku

Panie Jezu, mieszkający z nami tu aż do końca czasów, pragniemy wspólnie z Twoją i naszą Najświętszą Matką wielbić Ciebie, dziękować, przepraszać i prosić o oczyszczenie z grzechów, abyśmy z całym narodem mogli godnie uczestniczyć w Kongresie poświęconym dziękczynnemu spotkaniu z Tobą w Najświętszym Sakramencie Miłości.
Pragniemy błagać o szczególne łaski dla naszego Umiłowanego Papieża, Twojego Namiestnika następcy Piotra - Opoki, któremu powierzyłeś pieczę o trzodę Swoją.
On jest pasterzem dobrym, zna owce swoje. Wyniszcza się, krew swoją daje za nas. Szuka, odnajduje i umacnia owce swoje aż na krańcach ziemi. Idźcie między wilki nie lękajcie się kul, gróźb...

I. ZMARTWYCHWSTANIE

Powstałeś z Grobu, Panie, aby okazać Swoje Bóstwo, Swoją Moc i Swoją Miłość. Umacniałeś w wierze Uczniów, ustanawiałeś Sakramenty Święte a w końcu upewniwszy się, że Piotr miłuje Ciebie więcej niż inni, powierzyłeś mu Swoją owczarnię. Tak pod warunkiem, że miłuje więcej.
O Panie, Jan Paweł też miłuje więcej niż my wszyscy. On miłuje nieprzyjaciół, on miłuje prześladowców, on miłuje tych, którzy krew jego przelali. Daj mu, Mistrzu Najświętszy, możność zaszczepienia tej Miłości wszystkim owcom Twoim, które ma zaprowadzić do Nieba. Użycz wielkiego charyzmatu wędrownemu katechecie i proboszczowi całego świata, abyśmy patrząc na niego, jak on miłowali.

II. WNIEBOWSTĄPIENIE PANA JEZUSA

Dziękujemy, że po Wniebowstąpieniu pozostałeś z nami w Chlebie. Dziękujemy pokornie za ten Chleb ustanowiony w noc przed Męką, kiedy nadeszła godzina, abyś został uwielbiony od Ojca. Umiłowawszy Swoich, którzy byli na świecie... i nas... do końca umiłowałeś. Wówczas podczas wieczerzy wziąłeś chleb... Podobnie po wieczerzy wziąłeś wino... Bierzcie i jedzcie... Samego Siebie na pokarm... na posiłek, abyśmy nie ustali w drodze do Nieba.
O Panie, to było dwa tysiące lat temu, a TY jesteś wciąż tutaj, gotów w każdej chwili na spotkanie ze mną, z jednym z wielu miliardów stworzonych ludzi.
Zbawicielu nasz, dziękujemy pokornie za ten Sakrament Miłości. Daj nam łaskę, abyśmy nieustannie czuli Twoją obecność.

III. ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

"Niech zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię, Tę Ziemię". Tak modlił się na Placu Zwycięstwa Papież, Polak w dniu Zesłania Ducha Świętego w 1979 roku.
O Panie, wysłuchaj jego modlitwę, przecież nie za siebie prosi, ale za tych, których mu powierzyłeś. Odnów tych ludzi, uwolnij od przemocy zła, uwolnij od poniżających uzależnień, abyśmy już nie byli przedmiotem jego trosk, udręk i przykrości. Niech nasz wspólny z Papieżem udział w Kongresie Eucharystycznym stanie się początkiem duchowego odrodzenia. Niech nasz dobry Pasterz zazna radości Zielonych Świątek z jerozolimskiego Wieczernika. Niech ujrzy, że rozumiemy język, którym do nas przemawia. Otwórz, o Panie nasze uszy i serca na głos Apostoła głoszącego cywilizację Miłości przeciwną ideologom klasowo-rasowym opartym na walce i przemocy.

IV. WNIEBOWZIĘCIE MATKI NAJŚWIĘTSZEJ

"Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja". To były pierwsze słowa Ojca Świętego przybywającego do nas w 1983 roku. Wierny swemu Mistrzowi, który słowami: "Pokój wam", powitał Apostołów po Zmartwychwstaniu, niesie pokój całemu światu. Miłość i Pokój Boży, Chrystusowy, nie taki, jaki daje świat cmentarny, więzienny. Niesie pokój wolności, przebaczenia. Pokój Eucharystyczny.
Spraw, Panie, abyśmy ten pokój niesiony przez Papieża realnie przyjęli i oddychali nim. Niech ulice stolicy i wszystkich miast naszej Ojczyzny od tysiąca lat znaczonej stopami eucharystycznych procesji, już nigdy nie zaczerwienią się niewinną krwią.

V. UKORONOWANIE MATKI NAJŚWIĘTSZEJ

O Ukoronowana Królowo Pokoju, Królowo Polski, Królowo Świata. Matko cesarzy, królów, rycerzy, żołnierzy i poetów, Matko Syna Bożego, Żywa Monstrancjo Najświętszego Sakramentu, prosimy pokornie, naucz nas godnie oddawać cześć Twemu Synowi. Naucz nas być przy Nim do końca, jak Ty. Naucz nas takiej czystości, abyśmy w życiu zachowywali się tak, jak tu w świątyni, abyśmy w naszych domach mogli przechowywać Najświętszy Sakrament, aby cała nasza umiłowana Ojczyzna stała się świątynią nieustannej adoracji.
Naucz nas Matko takiej prostoty, abyśmy odchodząc z tej świątyni mogli bez zażenowania, jak dzieci powiedzieć: "Panie Jezu, zabierzemy Cię do domu".

16 maja 1987 roku
Adoracja Kongresowa

         Rozważania różańcowe w X rocznicę Pontyfikatu Jana Pawła II

Panie Jezu, mieszkający z nami tu aż do końca czasów, pragniemy wspólnie z Twoją i naszą Najświętszą Matką wielbić Ciebie, dziękować, przepraszać i prosić o oczyszczenie z grzechów, abyśmy z całym narodem i Kościołem mogli godnie uczestniczyć w radosnym jubileuszu dziękczynienia za dziesięć lat nieustannego strumienia łask spływających na ludzkość za pośrednictwem Ojca Świętego.
Pragniemy również błagać o szczególne łaski dla naszego umiłowanego Papieża, Twojego Namiestnika, następcy Piotra Opoki, któremu powierzyłeś pieczę o trzodę Swoją.
On jest pasterzem dobrym, zna owce swoje. Wyniszcza się, krew swoją daje za nas. Szuka, odnajduje i umacnia owce swoje aż na krańcach ziemi. Idzie między wilki nie lękając się kul, gróźb...

I. ZMARTWYCHWSTANIE

Powstałeś z Grobu, Panie, aby okazać Swoje Bóstwo, Swoją Moc i Swoją Miłość. Umacniałeś w wierze Uczniów, ustanawiałeś Sakramenty Święte a w końcu upewniwszy się, że Piotr miłuje Ciebie więcej niż inni, powierzyłeś mu Swoją owczarnię. Tak pod warunkiem, że miłuje więcej.
O Panie, Jan Paweł też miłuje więcej niż my wszyscy. On miłuje nieprzyjaciół, on miłuje prześladowców, on miłuje tych, którzy krew jego przelali. Daj mu, Mistrzu Najświętszy, możność zaszczepienia tej Miłości wszystkim owcom Twoim, które ma zaprowadzić do Nieba. Użycz wielkiego charyzmatu wędrownemu katechecie i proboszczowi całego świata, abyśmy patrząc na niego, jak on miłowali.


II. WNIEBOWSTĄPIENIE PANA JEZUSA

Wierzymy, o Panie, że wstąpiłeś do Nieba. Pożegnałeś Przyjaciół i przestałeś się ukazywać w cielesnej postaci, lecz jednocześnie pozostałeś w żywym organizmie Kościoła oraz Eucharystycznym Chlebie Życia.
Dziękujemy pokornie za ten Chleb, pokarm, posiłek, abyśmy nie ustali w drodze do Nieba. Dziękujemy za Kościół, Mistyczne Ciało Twoje, którego wszyscy jesteśmy członkami niegodni, grzeszni ludzie...
Dziękujemy, Panie Jezu, że głową i pasterzem Kościoła jest nasz Brat, krew z naszej krwi.
Dziękujemy za szczęśliwe dziesięciolecie bogatego w łaski pontyfikatu. Dziękujemy za wszystko dobro, które przychodzi na ludzkość przez działalność Jana Pawła II, a którego nie da się ogarnąć ani wymierzyć, wyliczyć.
Wielbiąc Cię, Panie i dziękując za Papieża, prosimy pokornie o dalsze błogosławieństwo, aby mógł jak najdłużej Ciebie tu zastępować, abyśmy w nim czuli nieustannie Twoją obecność. Spraw, Panie, abyśmy ten jubileusz przeżyli w komunii z naszym umiłowanym Papieżem.


III. ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO

"Niech zstąpi Duch Twój i odnowi Ziemię, Tę Ziemię". Tak modlił się na Placu Zwycięstwa Papież, Polak w dniu Zesłania Ducha Świętego w 1979 roku.
O Panie, wysłuchaj jego modlitwę, przecież nie za siebie prosi, ale za tych, których mu powierzyłeś. Odnów tych ludzi, uwolnij od przemocy zła, uwolnij od poniżających uzależnień, abyśmy już nie byli przedmiotem jego trosk, udręk i przykrości. Niech radosny jubileusz przeżywamy w zjednoczeniu z Ojcem Świętym stanie się początkiem duchowego odrodzenia. Niech nasz dobry Pasterz zazna radości z jerozolimskiego Wieczernika. Niech ujrzy, że rozumiemy język, którym do nas przemawia. Otwórz, o Panie nasze uszy i serca na słowa Apostoła głoszącego cywilizację Miłości przeciwną ideologiom klasowo-rasowym, opartym na walce i przemocy.


IV. WNIEBOWZIĘCIE MATKI NAJŚWIĘTSZEJ

"Pokój Tobie Polsko, Ojczyzno moja". To były pierwsze słowa Ojca Świętego przybywającego do nas w 1983 roku. Wierny swemu Mistrzowi, który słowami: „Pokój wam, powitał Apostołów po Zmartwychwstaniu, niesie pokój całemu światu. Miłość i Pokój Boży, Chrystusowy, nie taki, jaki daje świat cmentarny, więzienny. Niesie pokój wolności, przebaczenia. Pokój Eucharystyczny.
Spraw, Panie, abyśmy ten pokój niesiony przez Papieża realnie przyjęli i oddychali nim. Niech ulice stolicy i wszystkich miast naszej Ojczyzny od tysiąca lat znaczonej stopami eucharystycznych procesji, już nigdy nie zaczerwienią się niewinną krwią.


V. UKORONOWANIE MATKI NAJŚWIĘTSZEJ

O Ukoronowana Królowo Pokoju, Królowo Polski, Królowo Świata. Matko cesarzy, królów, rycerzy, żołnierzy i poetów, Matko Papieży, zawierzamy Tobie naszego Brata a jednocześnie Ojca na nowe dziesięciolecie i na zawsze. Bądź przy nim jak dotychczas i prowadź do ludzi tam, gdzie nie znają jeszcze Ewangelii, gdzie cierpią ucisk i przemoc, gdzie cierpią niedostatek, gdzie panuje niesprawiedliwość, gdzie kościoły są prześladowane, gdzie świątynie są z patyków i gliny, gdzie świątynie są pozamykane, gdzie piękne świątynie są otwarte lecz puste. Prowadź Papieża, Matko, gdzie panujący zamykają drzwi bojąc się człowieka w białej sutannie.
Powiedz im, Matko, że Królestwo Twego Syna nie jest z tego świata, że Papież nie zabiera nikomu ani tronów ani władzy.




STRONA GŁÓWNA